Eilandlicht

Hij liet zijn roeispanen weer in het onstuimige water zakken en probeerde het brandende gevoel in zijn been en rug te negeren. Hun twee gevangenen zaten in de romp van de boot met de wollen deken, die de kapitein zo goed was geweest om hen te geven, om zich heen geslagen.

De leren riem van de buidel met papieren die hij onder zijn kleren droeg, schuurde bij elke roeibeweging langs zijn schouder, waardoor het nog moeilijker was om de spanning te negeren die zich met de minuut verder in hem opbouwde. Als Big Al deze twee mannen achter hem aan stuurde, wat zou de man beletten om er nog meer te sturen? Over de hoofden van de mannen heen ontmoette hij de blik van de kapitein en zag zijn eigen zorgen daarin weerspiegeld. Het zou slechts een kwestie van tijd zijn voordat hij door iemand anders aangevallen werd. Zolang hij de papieren rondom de koop in zijn bezit had, zou dat gevaar opleveren voor Presque Island en voor Isabelle.

Het besef van wat hij moest gaan doen, sloeg hem als een golf in het gezicht. Hij moest met de papieren naar het kadasterkantoor in Detroit en de verkoop laten bekrachtigen met een akte. Dan was het voor eens en voor altijd geregeld. Hij zou dit wel persoonlijk moeten doen; de papieren per post verzenden was veel te riskant.

Het was zijn verantwoordelijkheid om deze taak uit te voeren, zowel omwille van Cole Enterprises, als omwille van de veiligheid van Isabelle. Pas als hij zijn plicht had vervuld en het gevaar had uitgeschakeld, kon hij met een gerust geweten naar Presque Island terugkeren en met Isabelle trouwen.

Met het einde van november al in zicht, bestond er echter een grote kans dat hij pas in de lente terug zou kunnen naar het eiland. Hij schudde zijn hoofd. Hij had Isabelle beloofd dat hij vandaag terug zou komen. Ze zouden morgen gaan trouwen. Het idee om een dag bij haar weg te zijn was al moeilijk. Maar weken? Misschien zelfs maanden? Hij kon het niet.

Hij boog zijn hoofd, trok aan de spanen en liet de pijn door zich heen golven.

Het ene na het andere excuus om te blijven schoot door hem heen, maar uiteindelijk hief hij zijn hoofd en keek hij de kapitein recht in de ogen. ‘Ik ga vandaag niet met u mee terug, kapitein.’

De oudere man knikte ernstig. ‘Ik begrijp het. En ik heb respect voor je vanwege dit besluit.’ Het zeldzame compliment van de kapitein zou Henry bij elke andere gelegenheid hebben verwarmd, maar hij voelde zich daarvoor nu te beroerd door de gedachte hoe zijn afwezigheid Isabelle zou kwetsen. ‘Ze redt het wel,’ zei haar vader.

Henry kreeg een brok in zijn keel en slikte moeizaam bij de gedachte aan haar reactie wanneer haar vader vanavond zonder hem zou terugkeren. Ze zou zich verraden voelen. De kapitein stopte met roeien. ‘Henry,’ zei hij op rustige toon, ‘je komt gewoon zo snel als je kunt terug. Ze zal op je wachten. We zullen allebei op je wachten.’

Henry knikte. De kapitein mocht Isabelle en hem dan misschien niet zijn uitdrukkelijke zegen hebben gegeven, door de wijze waarop hij erop aandrong om snel terug te komen, wist Henry wel dat de man hem accepteerde. Eindelijk.

***

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen