Eilandlicht

‘Ik wist het!' klonk een schreeuw achter hen.

Ze maakte zich net op tijd van Henry los om te zien dat haar vader door het luik naar boven kwam. Zijn verweerde gezicht was vertrokken van boosheid en ze huiverde. De woede spatte uit zijn ogen.

‘Jij waardeloze schurk!' Haar vader stapte de lantaarnkamer in; zijn gestalte vulde heel de kleine ruimte. ‘Ik wist wel dat jij tot het laagste soort ongedierte behoort en dat je alles zou doen om misbruik te kunnen maken van mijn dochter.'

‘Kapitein,' zei Henry met een ernstig gezicht, terwijl hij zijn schouders spande en zijn vuisten balde, alsof hij zich voorbereidde op een gevecht. ‘Ik kan uitleggen -’ ‘Er valt niets uit te leggen. Ik zag jullie al toen ik nog beneden stond. En ik zag wat je met mijn dochter deed.’ ‘Hij deed niets wat ik niet wilde,’ zei ze.

Haar vader hield al zijn aandacht op Henry gericht. Het was alsof ze er helemaal niet was. ‘En nu weet ik wat je iedere keer doet als ik weg ben!’

‘Dit is de eerste keer dat ik haar heb gekust,’ zei Henry. ‘Echt waar!’

Haar vader richtte zich in zijn volle lengte op, waardoor hij een kop boven Henry uitstak, en hief een gespierde arm. De naden van zijn jas spanden zich en konden ieder moment knappen.

‘Nee, pap!’ zei ze. Snel ging ze voor Henry staan en spreidde haar armen. ‘Doe hem geen kwaad.’

‘Ga opzij, Isabelle. Ik had hem moeten laten sterven op het strand.’

‘Alstublieft, we deden niets verkeerds.’ Ze bleef haar armen gespreid houden, ook toen Henry probeerde om langs haar heen te komen.

Haar vader schudde zijn hoofd. ‘Ik heb je verboden om naar boven te klimmen en je hebt me niet gehoorzaamd.’ Hij had haar alleen maar willen beschermen, voor haar veiligheid willen zorgen en willen voorkomen dat haar hetzelfde overkwam als haar moeder. Dat wist ze. Maar nu ze hier stond, vroeg ze zich onwillekeurig toch af of Henry gelijk had gehad. Was haar vader te beschermend?

‘Ik ga deze man een lesje leren.’ Haar vader keek dreigend langs haar heen naar Henry. ‘En als ik klaar met hem ben, zal hij willen dat hij verdronken was.’

Henry trok haar achter zich met meer kracht dan ze hem had toegedacht. ‘Ik zou Isabelle nooit onteren. Ik hou te veel van haar om haar ooit te kwetsen.’

‘Je houdt van haar?’ Haar vader lachte schamper. ‘Dit is geen liefde. Je weet helemaal niets van haar.’

‘Ik weet dat ze geweldig is,’ zei Henry. ‘Ze is meelevend, makkelijk om mee te praten en heeft een prachtig karakter.’

Haar vader gromde slechts. Voordat Isabelle hem kon tegenhouden, haalde hij naar Henry uit en stompte hij hem eerst met zijn ene vuist in de maag, daarna met de andere.

Henry kreunde en sloeg dubbel.

‘Stop, pap!’ schreeuwde Isabelle. Haar vaders woede had echter al het kookpunt bereikt. Hij duwde Henry tegen het glas met een kracht die de lantaarnkamer deed schudden. ‘Ik zal ervoor zorgen dat je mijn dochter nooit meer aanraakt.’ Hij sloeg Henry op zijn neus. Het bloed spatte over haar vader, de vloer en zelfs op de schone ramen. ‘Ik zei: stop!’ riep ze tussen haar snikken door.

Haar vader draaide Henry om, greep zijn arm en dwong die op zijn rug.

Tegelijkertijd hief hij zijn knie en ramde hij hem tegen Henry’s wond.

Henry schreeuwde het uit en viel op zijn knieën, om het opnieuw uit te schreeuwen toen haar vader zijn arm nog verder naar achteren draaide.

In haar wanhoop vloog Isabelle haar vader aan en begon hem te stompen. ‘Alstublieft, pap. Alstublieft. Ik hou van hem!’

Haar laatste vier woorden leken door haar vader door te dringen, want hij bevroor in zijn beweging. Daarna draaide hij zich langzaam naar haar toe en keek haar aan. ‘Ik hou van hem,’ zei ze, ditmaal zachter. ‘Je weet dat het niet kan,’ zei haar vader. ‘Het is zinloos.’

Ze knikte en sloeg geen acht op de tranen die over haar wangen stroomden. ‘Ik weet het.’

‘Het is niet zinloos,’ zei Henry tussen zijn opeengeklemde tanden. ‘Ik wil met je trouwen, Isabelle.’

Haar vader haalde opnieuw naar hem uit en Henry’s gezicht vertrok van pijn. ‘Pap, u doet hem pijn!’ Ze veegde de nieuwe tranen weg.

‘Je kunt niet met Isabelle trouwen,’ schreeuwde haar vader tegen Henry.

‘Als zij ermee instemt, wie houdt ons dan tegen?’

‘Ze weet dat ze niet met je kan trouwen.’ ‘Wil je met me trouwen, Isabelle?’ Hij draaide zijn hoofd naar haar toe en keek haar smekend aan. Zijn haar zat in de war en het bloed droop uit zijn neus en mond en over zijn tanden.

Hoe kon ze weigeren?

‘Ik hou van je.’ Zijn stem brak van emotie. ‘En ik wil dat je weet dat ik dit nog nooit eerder tegen een vrouw heb gezegd. Nooit. Het kwam zelfs niet in de buurt. En ik heb ook nooit eerder iemand ten huwelijk gevraagd, niet eens overwogen.’

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen