Eilandlicht

‘Het uitzicht is vast spectaculair.'

Ze zuchtte zacht. ‘Ik zou het niet weten.'

Hij keek haar met zijn hoofd iets schuin aan. ‘Vertel je me nu dat je nog nooit bovenin bent geweest?'

‘Nog nooit.'

‘Maar waarom dan niet?’

Ze aarzelde terwijl ze aan een losse draad van de deken peuterde. ‘Mijn vader wil het niet hebben.’

‘Zo te horen mag je maar weinig van hem.’

‘Hij heeft een goede reden om me daar weg te houden.’ ‘En wat mag die reden dan wel zijn?’ Het lukte hem niet om het sarcasme uit zijn stem te weren.

Ze peuterde verder aan de draad en trok eraan, waardoor hij nog langer werd. Even dacht hij dat ze niet zou antwoorden, dat hij haar misschien boos had gemaakt door zo bot over haar vader te praten.

Toen liet ze de draad los en keek naar hem op. ‘Voordat we hier kwamen wonen, en mijn vader nog vuurtorenwachter op Rhode Island was, gleed mijn moeder uit op de toren en viel ze naar beneden.’

Hij duwde zichzelf omhoog op zijn ellebogen en had het gevoel dat er een steen op zijn maag lag.

‘Toen ze de grond raakte, brak ze haar nek en ze overleed onmiddellijk.’

‘Wat vreselijk, Isabelle.’ Zonder erbij na te denken pakte hij haar hand en vlocht zijn vingers door de hare. Pas toen hij haar verrast naar hun verstrengelde handen zag kijken, besefte hij wat hij had gedaan. Het was te laat om zijn hand nog terug te trekken, zelfs als hij dat had gewild – wat niet zo was.

‘Dus de kapitein is bang dat jou hetzelfde overkomt?’ vroeg hij.

‘Hij wil me alleen maar beschermen.’

‘Misschien probeert hij dat te veel.’

Ze haalde haar schouders op. ‘Ik vind het niet erg. Meestal niet.’

Hij gaf een kneepje in haar hand. ‘Hij kan denken dat hij van je houdt, maar wanneer er angst bij komt, verandert het vaak in controle over de ander willen hebben.’

Ze opende haar mond, alsof ze iets wilde zeggen, maar sloot hem toen weer.

Hij had het gevoel dat hij te veel druk op haar uitoefende en hij wilde de band die hij net met haar had opgebouwd niet meteen verbreken. ‘Ik zeg weer te veel, Isabelle. Vergeef me.’

‘Hij maakt zich te veel zorgen om me,’ gaf ze toe. ‘Maar ik kan het hem niet kwalijk nemen.’ Hij verwachtte dat ze zou vertellen waarom ze dat niet kon, maar ze zweeg en staarde naar hun handen, waarvan de hare zo volmaakt in de zijne paste. Hij moest de neiging bedwingen haar hand naar zijn lippen te brengen en er een kus op te drukken. Hij maakte zelfs al aanstalten om het te doen, maar stopte. Ze was geen speeltje zoals zo veel andere vrouwen in de achterliggende jaren wel waren geweest.

Ze had een lieve onschuld over zich, waardoor hij haar wilde koesteren als het zeldzame juweel dat ze was. Hij vond het niet leuk dat de kapitein zo beschermend was, maar hij kon het wel begrijpen.

Ze trok haar hand terug. Hij wilde hem niet laten gaan, maar deed het toch, omdat hij wist dat een vriend dat zou doen. Een vriend zou alleen haar hand pakken om te troosten, niet slechts voor zijn eigen genoegen vasthouden. ‘Ik mag dan weliswaar niet in de vuurtoren komen,’ zei ze, terwijl ze haar hand op haar schoot legde, ‘maar ik heb wel een manier gevonden om over het meer uit te kijken.’ ‘Echt? Hoe?’

Ze stond op en liep naar binnen, om enkele minuten later terug te komen met een kistje van donker walnotenhout. Toen ze het open deed, zag hij een gepolijste, koperen nautische telescoop op een kussentje van vilt. Het handvat was met zwart leer bekleed en ineengeschoven hooguit twintig centimeter lang.

‘Wat een prachtige telescoop.’ Hij wreef eerbiedig over de rand.

‘Hij is van mijn vader, uit de tijd dat hij nog kapitein was.’ Ze pakte de telescoop uit het kistje en schoof hem uit tot hij op zijn volle lengte van vermoedelijk rond de veertig centimeter was. ‘Ik gebruik hem om over het meer te kijken.’

‘En vindt je vader dat niet erg?’

Ze kneep een oog dicht en tuurde door de lens. ‘Op een heldere dag kan ik de schepen voorbij zien varen.’

‘De kapitein weet kennelijk niet dat je zijn telescoop gebruikt.’

Haar mondhoeken krulden iets omhoog. ‘Hier. Kijk maar.’

Hij ging zo ver mogelijk als zijn gewonde dijbeen het toeliet rechtop zitten en pakte het instrument aan. Het was van uitmuntende kwaliteit en hij betwijfelde of haar vader wist dat ze het voor haar plezier gebruikte, anders had hij haar wel een minder duur exemplaar gegeven.

Desondanks kon hij het niet weerstaan om door de lens te kijken. Nadat hij verzadigd was met het beeld van de golven en de uitgestrekte horizon van het meer, verzon hij een raadspel. Om de beurt moesten ze met de telescoop iets in het zicht ontdekken en de ander moest door middel van vragen uitvinden wat het was.

Toen hij daar genoeg van had, wist hij haar zover te krijgen om andere spelletjes te spelen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen