Eilandlicht

‘Ze zijn vast ongerust.’

‘Vermoedelijk denken ze dat hij dood is.’

‘Dan moet die brief zo snel mogelijk op de post.’ Henry’s ouders en zus waren ongetwijfeld wanhopig. Ze hadden vermoedelijk al een telegram gekregen dat meldde dat het schip waarop Henry voer, vergaan was.

Haar vader knikte ernstig. ‘Ja, zijn familie moet weten dat Henry nog leeft. Maar zodra dat het geval is, zal zijn concurrent het ook weten. Ik heb gehoord dat Big Al Rainer meedogenloos is. En ik wil niet het risico lopen dat hij hierheen komt voor Henry en jou in gevaar brengt.’ Isabelle schonk een mok vol met koffie en overhandigde deze aan haar vader. Hij nam luidruchtig een slok en schoof toen zijn stoel naar de kleine keukentafel.

‘Ik wil niet dat zijn familie onnodig lijdt omwille van mijn veiligheid,’ zei ze, terwijl ze warme havermout in een kom schepte en er een lepel suiker doorheen roerde, precies zoals haar vader het lekker vond. Toen ze de kom op tafel zette, legde hij vriendelijk zijn hand op haar arm.

‘Ik wil dat je vandaag voorzichtig bent in Henry’s buurt.’ In zijn stem lag een klank die ze niet begreep en haar een ongemakkelijk gevoel bezorgde. ‘Ik ben altijd voorzichtig. U kunt me vertrouwen.’

‘Ik vertrouw jou wel,’ zei hij, terwijl hij in zijn havermout roerde, ‘hij is degene die ik niet vertrouw.’

Ze draaide zich om en negeerde het gevoel dat zij niet zo betrouwbaar was als hij wellicht dacht.

‘Nu de grommende beer verdwenen is, moet je de hele dag bij me blijven.'

‘Moet ik dat?' Ze schoof de gordijnen open en liet het zonlicht de slaapkamer binnen. ‘Ik heb spijtig nieuws voor je, Henry, maar niet iedereen wil jou een hele dag op je wenken bedienen.'

In het heldere licht was goed te zien hoe bleek hij was onder zijn onverzorgde snor. Hij knipperde met zijn ogen om aan het licht te wennen.

‘En waarom zou je geen hele dag met mij willen doorbrengen?' vroeg hij. ‘Vooral nu ik eruitzie als een landloper.’

‘Ik ga niet met je in discussie.’ Ze ging hem zeker niet de waarheid vertellen: dat ze al vanaf het moment dat haar vader uit het zicht verdwenen was nergens anders meer aan had kunnen denken dan aan de tijd die ze met Henry kon doorbrengen. Hij mocht er dan wat onverzorgd uitzien, hij was nog steeds de knapste man die ze ooit had gezien.

‘Ik heb geen tijd om de hele dag bij jou te zitten en spelletjes te spelen,’ zei ze, ook al was het idee om dat wel te doen meer dan verleidelijk. ‘Ik moet werken. De was kan niet blijven liggen en ik moet ook koken en schoonmaken.’

‘Zoek iemand anders die dat kan doen en blijf bij me.’

‘Misschien dat je in jouw wereld het werk door personeel kunt laten doen zodat jij plezier kunt maken,’ zei ze, terwijl ze de paar handdoeken en ander wasgoed opraapte die ze eerder voor het voeteneind van het bed op de grond had gegooid, ‘maar hier zal ik moeten werken, want anders gebeurt het niet.’

‘Doe het dan morgen.’ Hij zette het spelbord al neer, alsof hij verwachtte dat ze zijn bevel zou opvolgen.

‘Ik moet elke dag werken,’ zei ze. Hij was duidelijk verwend in zijn leven en had er geen idee van hoe haar dagelijkse bestaan eruitzag. ‘Maar waarschijnlijk weet jij niet hoe het is om hard te moeten werken om te kunnen overleven.’

‘Klopt. Ik ben meestal allergisch voor werk.’ Hij keek naar haar op met een blik in zijn donkere ogen die veel te warm en uitnodigend was.

Zelfs wanneer ze boos op hem wilde zijn, lukte dat niet. Met haar armen vol wasgoed liep ze snel naar de deur. Ze moest hier weg, anders zou ze aan hem toegeven, iets wat maar al te makkelijk zou zijn.

‘Alsjeblieft, Isabelle.’ Zijn zachte smeekbede volgde haar.

‘Ik ben buiten als je me nodig hebt.’ Ze was van plan om van deze zeldzame warme, zonnige dag te profiteren en zo veel mogelijk haar werk buiten te doen.

‘Als je naar buiten gaat, neem me dan mee.’ Bij het horen van de wanhoop in zijn stem bleef ze twijfelend in de hal staan. Er was niets verkeerds aan om hem naar buiten te helpen, toch? Hij kon op een deken liggen. De frisse lucht zou zelfs goed voor hem zijn. Haar vader had haar verboden om langer dan noodzakelijk bij Henry in de slaapkamer te zijn, maar hij had niets over samen buiten zijn gezegd.

Ze liep terug en wierp een blik in de slaapkamer. Henry plukte aan het laken en zijn gezicht drukte een en al teleurstelling uit, maar zodra hij haar zag, lichtten zijn ogen op en verscheen er een oprechte glimlach om zijn mond.

‘Goed. Je kunt mee naar buiten,’ gaf ze zich gewonnen, ‘maar alleen als je belooft geen problemen te veroorzaken.’

‘Je vraagt nu erg veel van een man als ik,’ zei hij, ‘maar als je erop staat…’

Terwijl ze de rest van het wasgoed verzamelde, kon ze aan de geluidjes die hij voortbracht duidelijk horen dat het hem veel krachtinspanning kostte om zich aan te kleden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen