Eilandlicht

‘Dat doet hij niet.’

‘Waarom doet hij dan zo zijn best om jou bij mij weg te houden?’

Ze pakte de inmiddels lege mok van hem aan en zette hem op het blad. Daarna gaf ze hem het geroosterde brood. ‘Heb je er weleens over nagedacht dat het ook anders kan zijn? Dat mijn vader mij niet bij jou weghoudt, maar dat ik er misschien zelf geen behoefte aan heb om elk wakker moment in jouw gezelschap te verkeren?’

Hij hield haar blik vast en keek haar onderzoekend aan, alsof hij haar hart probeerde te peilen. Daarna nam hij een hap van het brood en grinnikte met zijn mond vol. ‘Je vindt me wel leuk,’ zei hij. ‘Dat zie ik.’

Ze wendde haar gezicht snel af, zodat hij het niet zou merken als ze met een blos of glimlach of wat dan ook haar gedachten verraadde. Ze raapte een deken op van de vloer en vouwde hem op om bezig te zijn, maar ze voelde de hele tijd zijn blik op haar rusten.

‘Nu de beer weg is,’ zei hij na zijn laatste hap brood doorgeslikt te hebben, ‘wil ik jou een bordspel leren.’ Op het bord naast hem lagen aan de ene kant de lichtgekleurde stenen en aan de andere kant de donkere stenen die ze eerder op zijn verzoek voor hem had verzameld. ‘Ik speel nooit spelletjes.’

‘Dit spel zul je leuk vinden.’ Hij veegde de broodkruimels van het laken en knikte naar de stoel. ‘Als je het niet leuk vindt, dan mag je me kussen. Zo lang als je wilt.’

Haar mond viel open voordat ze het kon tegenhouden. Hij lachte. ‘Ik maak maar een grapje.’ Maar toen zijn blik naar haar mond afdwaalde, wist ze nog niet zo zeker of hij haar aan het plagen was.

Ze kon het niet laten om naar zijn mond te kijken. De glimlach die eromheen lag, was speels, maar ook krachtig en uitnodigend. Ze had nog nooit een man gekust. Ze had er zelfs nog nooit naar verlangd en ook niet gedacht dat ze er ooit wel naar verlangen zou. Maar na zijn suggestie kon ze er ineens alleen nog maar aan denken hoe het zou zijn als haar lippen de zijne raakten, om voor een keer in haar leven een kus te ervaren.

Alsof hij haar gedachten kon lezen, werd zijn glimlach breder. ‘Als je wilt, kunnen we een afspraak maken. Als ik win, kus jij mij. Als jij wint, kus ik jou.’

Ze schudde haar hoofd om zich los te rukken uit de strik waarin hij haar iedere keer wist te vangen. ‘Stop maar met jezelf te vleien. Ik wil je niet kussen. En ik ga dat ook niet doen.’

‘Nou, speel dan op zijn minst een spelletje met me.’ De smeekbede in zijn ogen was onweerstaanbaar.

Met een geërgerde zucht liep ze naar de stoel en ging zitten.

‘Dit spel heet dammen,’ vertelde hij. ‘Jij krijg de lichte stukken en ik de donkere.’ Na de eerste ongemakkelijke momenten begon ze te ontspannen toen hij de spelregels uitlegde. Na enige tijd merkte ze dat ze het zelfs leuk vond. Ze pikte het spel snel op en versloeg hem in het vierde potje. ‘Jij bent mij drie kussen verschuldigd, en ik jou nu eentje,’ zei hij, terwijl hij zijn stenen weer op hun plek legde voor het volgende spel.

‘Ik ben jou helemaal niets verschuldigd.’ Ze legde haar stenen ook weer in de startpositie en verheugde zich op een nieuwe ronde. ‘Dan ben je het op zijn minst aan mij verplicht dat ik je nog een spel mag leren.’ Hij keek haar zo hoopvol aan dat ze hem niet kon weigeren. ‘Misschien als mijn vader in de vuurtoren is.’

Zodra haar vader de potvisolie had verwarmd die hij nodig had om de lantaarn te laten branden, en door de koude avond naar de vuurtoren was gelopen, sloop Isabelle met bonzend hart Henry's slaapkamer in. Nu de oktoberdagen korter werden, moest haar vader steeds vroeger naar de vuurtoren en kwam hij iedere ochtend later terug.

Ze beloofde zichzelf dat ze niet al te lang spelletjes met Henry zou doen. Maar na een flink aantal potjes dammen, leerde hij haar een bordspel waarbij de ene speler een vos was die ganzen en geiten probeerde op te eten, en de andere speler was de hoeder van de ganzen en geiten en probeerde de vos te vangen of een schuilplaats op het bord te vinden. Ze vond het een geweldig spel en was onaangenaam verrast toen het gloedvolle licht van de olielamp begon te flikkeren.

Ze was veel te lang opgebleven en nu moest de lamp worden bijgevuld.

‘Tijd om te gaan slapen,' zei ze, terwijl ze opstond en een geeuw onderdrukte. Toen doofde de vlam van de lamp volledig en werd het donker in de kamer.

Ze greep de rugleuning van de stoel vast om zich staande te houden. Ze wist wat er ging gebeuren, want het gebeurde de meeste nachten, maar ze zag er altijd tegenop en wilde vooral niet dat het zou gebeuren waar Henry bij was.

Ze knipperde met haar ogen en probeerde ergens een aanknopingspunt te ontdekken, maar ze zag zo weinig, dat het was alsof iemand haar geblinddoekt had en elk straaltje licht dat van de maan of de vuurtoren naar binnen viel, volledig had afgeschermd.

‘Is alles in orde?' vroeg Henry.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen