Mijn Bijbaan

Na verloop van tijd komt er zo’n moment waarop je wekelijkse portie zakgeld gewoonweg niet meer voldoet. Je hebt meer nodig. In mijn geval brak dat moment aan toen iedereen - behalve ik - een mobieltje aan zijn oor had hangen. Het was in de tijd dat de beste telefoons alleen maar konden bellen alleen maar konden bellen en sms’en en nog uitgerust waren met een antenne, maar goed: ook die ouderwetse dingen kostten geld. Meer geld dan ik in een jaar tijd op basis van alleen mijn zakgeld sparen kon. En dus werd het tijd voor een baan. Met mijn veertien jaar was ik er vroeg bij, maar het kon de lokale supermarktmanager niet deren. Ik kon bij hem wel aan de slag. En zo vulden de zaterdagen, vakantiedagen en vrije avonden zich langzaam maar zeker met klussen als vakken vullen, kaas snijden, broodjes inpakken, spiegelen en poetsen. Het saldo van mijn rekening steeg en dat vervulde me met trots. En niet alleen mij, ook mijn ouders waren trots. Zo trots dat ze me het mobieltje waar ik een zomer lang voor gezwoegd had, cadeau deden. Was het dan allemaal voor niets geweest? Welnee. Ik zwoegde verder voor andere hebbedingetjes en - verder voor andere hebbedingetjes en - ook niet onbelangrijk - om mijn spaarrekening te spekken. Na een jaar of vier vakken vullen, kaas snijden, broodjes inpakken, spiegelen en poetsen was het mooi geweest en ruilde ik mijn bijbaan - met een beetje weemoed - in voor een ‘echte’ baan. Want dat wordt van je verwacht als je volwassen bent. Maar ik wist wel beter, niet mijn ‘echte’ baan, maar mijn bijbaan had van mij een echte volwassene gemaakt. Het is één van de honderd redenen waarom ik de bijbaan - net als de broodjes die ik toen bakte - warm aan kan bevelen! In mijn pubertijd was werken een ver-van-mijn-bedshow. Mijn bijbaantjes waren leuk, maar veel leuker was dat het geld opleverde. Toen ik op de middelbare school zat, vroegen volwassenen regelmatig aan me wat ik wilde gaan doen als ik ‘groot’ zou zijn. Een domme vraag natuurlijk want ik voelde me al hartstikke groot. Ondertussen ben ik, zelfs in de ogen van een volwassene, echt ‘groot’ en een paar baantjes en diploma’s verder. Ik heb ervan geleerd dat waar je ook werkt je in ieder geval goed je best moet doen. Dan heb je achteraf een vol daan gevoel en ben je de volgende dag weer welkom. Bekijk jezelf eens door de ogen van je ‘baas’. Wat voor iemand zie je dan? Iemand die zich wekelijks een keer verslaapt en altijd klokslag vijf uur als eerste bij de fietsenstalling staat, of iemand die enthousiast het werk doet en niet te beroerd is een stapje harder te lopen? Als je van jezelf weet dat je hard werkt, hoef je jezelf ook niet te schamen als je een keer extra vrij wil vragen of vindt dat je te weinig verdient. Beste baas,

Ook al zie ik u nou niet bijzonder veel, toch wil ik u bedanken. Voor de werkgelegenheid, voor de vrijwel perfecte organisatie, voor het spekken van m’n bankrekening en voor de behaaglijke warmte die me telkens weer bij binnenkomst tegemoet komt.

Al hoort u misschien soms wat gemurmel opstijgen vanuit de onderste lagen van de organisatie, mij hoort u niet klagen. Dat wil niet zeggen dat ik dit gemopper van mijn collega’s compleet onbegrijpelijk vindt. Een werkervaring van drie weken of drie jaar? Maakt niks uit, het gestelde werktempo moet gehaald worden. Gaat de kwantiteit dan niet een beetje ten koste van de kwaliteit? Bovendien heb je dan nog die het-is-onmogelijk-maar-toch-moet-het-af-dagen. Dat betekent overwerken. Klachten zijn dan niet helemaal onbegrijpelijk, vindt u wel?

Ook bestaan er bestuursleden in de middenlaag van deze waterdichte organisatie. Ze moeten ons aansturen, een belangrijke taak die ze op sommige momenten een beetje té serieus nemen. Stemverheffingen, grof taalgebruik en overhaaste conclusies schijnen er dan ook bij te horen.

Soms zal het ook wel aan ons liggen, hoor. Maar op tijd vrij vragen is voor ons, drukke en ijverige scholieren soms echt onmogelijk. De gevolgen zijn voor eigen rekening. Volkomen logisch. Veeleisend, dat zijn we ook. Misschien voor u een reden om opmerkingen van onze kant, het zij goed of kwaad, te negeren, maar ik kan er echt niks aan doen dat ik frisse, klassieke melodieën verkies boven ondefinieerbare tonen en buitenaards gekwetter. Ik ben één van de weinigen.

Nogmaals, mijn dank is groot, al zou enige verhoging van mijn salaris niet verkeerd zijn.

Met vriendelijke groet, Een aardig tevreden werknemer

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen