Aanbidding

Aanbidding moet echter geleerd worden. Zij heeft haar tijden, houdingen, gebaren en taal. Wij vinden daar veel over in de Heilige Schrift, in de Psalmen, de Profeten, de profetische Brieven. Ook het gebed dat Christus zelf ons geleerd heeft, geeft er aanwijzingen voor. De handeling van de aanbidding heeft echter in de Apokalyps van Johannes een eigen specifiek karakter omdat hier op een uitzonderlijke wijze Christus aanbeden wordt: als de eeuwige Zoon van de Vader, als Priester en Lam, als ‘Overste van de koningen der aarde’, als de Pantokrator, de Heer der geschiedenis. ‘En ieder schepsel in de hemel, op de aarde en onder de aarde, op de zee en al wat daarin is, hoorde ik roepen: Hem, die zetelt op de troon en aan het Lam zij de lof en eer en glorie en kracht in de eeuwen der eeuwen! En de vier dieren roepen: Amen! En de oudsten vielen aanbiddend neer’ (Openbaring 5:11-14). Als vrucht van de aanbidding komt het tot getuigen. De aanbidding geeft het getuigen, het marturein, zijn inhoud, kracht en gloed. En eerst wanneer de Ecclesia van de twintigste eeuw de visionaire blik op Christus hervonden heeft en de vertrouwde omgang met Hem in de aanbidding geleerd, eerst dàn is zij als hedendaagse Ecclesia ook weer een koninklijk priesterdom, een getuigende Kerk, en als zodanig ook het eerste begin, de eerste lente, de eerste voorbode van de Voleinding, als de vermoeiende gang door de tijdperken en tijdstippen de schepping zal hebben heengeleid tot Christus Pantokrator in Zijn eeuwige schoonheid en grootheid. Een getuigende Kerk is méér en anders dan een belijdende Kerk. Zij staat dieper in de tijd, in de geschiedenis, in de wereld. Haar verkondiging is actueler, strijdbaarder, wervender, werelds betrokkener, imperialer. Zij onderkent de verleidingen en gevaren helderder dan de goegemeente. Zo keert zij zich tegen alle stemmen in en buiten de Kerk die het Evangelie en de apostolische overlevering aanvechten, discutabel stellen en weerspreken. Niet minder keert zij zich tegen alle verbasteringen van het Evangelie en van de traditie onder invloed van hedendaagse ideologieën en modieuze stromingen: Anathema! Vervloekt! Ook zal zij vurig ijveren voor brede eenstemmigheid in de verkondiging. Slechts in hechte onderlinge verbondenheid, in trouw aan het verleden, aan de historie, aan de apostolische traditie, – slechts zó zal het mogelijk zijn haar authentieke en oorspronkelijke roeping, gestalte en grondvormen in deze rumoerige en turbulente eeuw van revolutionaire driften te hervinden. En zeker zal zij niet schromen te wijzen op het demonische en overmoedige karakter van deze tijd. ‘De wereld gaat voorbij en haar begeerte, maar wie de wil van God doet, blijft in eeuwigheid’ (I Johannes 2:17).

Fragment uit Dr. W. Aalders, De Kerk het hart van de wereldgeschiedenis

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen