‘Als je stopt, wie neemt het stokje dan over?’

Peter-Johns vader is emeritus predikant. Dertig jaar lang woonde het gezin in Canada. In 1982 verhuisden zij naar Nederland. Peter-John: ‘Dat kwam door een pastorieruil. Dominee Westerink ging naar West-Canada en wij naar Urk. Mijn vader preekte in Nijkerk en later kreeg hij een beroep van deze gemeente. Zo ben ik in Nederland gekomen.’

Trijntje: ‘Mijn vader was binnenvaartschipper en werkte later in de zeevaart, vijf jaar heb ik bij hem gevaren als bemanningslid. Nu werk ik als docent op de Pieter Zandt Scholengemeenschap. Tijdens ons huwelijk waren we eerst lid in Vlaardingen en dit jaar zijn we alweer twintig jaar lid op Urk. We zijn in verband met Peter-Johns werk naar het noorden verhuisd.’

Techniek in dienst van het Woord

Peter-John is meer techneut dan theoloog. ‘Ouders geven je heel veel mee. Als je ziet dat je ouders zich dienstbaar opstellen voor de kerk, dan neem je dat over. Vijfendertig jaar geleden ben ik voor de commissie handreiking gevraagd. Toen bestond het LCJ nog uit vrijwilligers. Ze hadden mensen nodig voor de techniek en daarom ben ik geswitcht van handreiking naar commissie audiovisie. Ik vind het mooi om de techniek in dienst te stellen van het Woord. Een presentatie of introductiefilmpje bijvoorbeeld moeten ter ondersteuning zijn van de boodschap die je mee wilt geven aan jongeren.

Elke keer als er een evenement was, moesten we alles opzetten. De kerken waren in die tijd niet uitgerust met de huidige techniek. In het begin gingen we met auto’s volgeladen met apparatuur op weg naar Doorn, Soest, Veenendaal, Schiphol-Rijk en tegenwoordig Nijkerk. Daar werd alles uitgeladen en opgesteld. We moesten kabels uitrollen om zo een locatie geschikt te maken voor jeugdappels, conferenties en later ook de synodes. Je wilt graag dat op zo’n dag alles soepel verloopt, dat er geen piepjes klinken en dat soort dingen. Dat was vaak best spannend, want meestal kwamen we tijd te kort om alles uitgebreid te kunnen testen. Enkele voorvallen zullen we nooit vergeten, zoals de piep bij de pottenbakker in Veenendaal en de doorgebrande hoofdzekering in Schiphol-Rijk.

Als commissie hebben wij de ontwikkeling van diaprojector tot professionele introfilmpjes meegemaakt. Jarenlang bestond de commissie audiovisie uit een hechte groep, waar vriendschappen voor het leven ontstonden. Onze dochter, die van jongs af aan al meegaat, en onze schoonzoon zijn inmiddels ook onderdeel van de commissie.’

Een ervaring die Peter-John het meest is bijgebleven is de vermissing van Piet Versluis. ‘Hij was de eerste LCJ-jeugdwerkadviseur. Het heeft ons allemaal geschokt. Ik stond midden in het leven en dacht dat alles wel kon. En dan kom je tot de conclusie dat het toch anders kan gaan, ook al ben je met goede dingen bezig.’

In 2019 kwam Trijntje bij het LCJ. ‘Het was heel lastig om mensen te vinden die in de commissie voor het kinderappel wilden. Het kon er voor mij eigenlijk niet meer bij, maar je wilt ook graag dat het doorgaat. Het werk is te overzien, want het kinderappel is één keer per jaar en je doet het als commissie samen. Ik probeer op Urk en omstreken zoveel mogelijk aandacht te vragen voor het kinderappel. Het is mooi om de kerk bijna vol te zien met honderden kinderen. Samen met leidinggevenden van zondagsscholen proberen we de kinderen mee te nemen naar het kinderappel. Dezelfde kinderen gaan later vaak ook naar een jongerenappel. Jong geleerd is oud gedaan.’

Dienen in de kerk

‘Dienen in de gemeente zou onderdeel van de opvoeding moeten zijn’, vindt Peter-John. ‘Het is eigenlijk iets waar je bij het doopvont “ja” op zegt. Kinderen moeten leren hun plek in de gemeente in te nemen. Dat is niet altijd makkelijk, omdat de hele samenleving steeds meer ik-gericht is. Gemeente-zijn is een wezenlijk element. Dit geldt naast de erediensten voor verenigingen en kinder- en jongerenactiviteiten. Je mag je talenten gebruiken en je kunt elkaar daarin ook versterken. Bij het LCJ heb ik ook wel momenten gehad waarop ik dacht: ik stop ermee, want ik heb het twintig jaar gedaan. Maar dan denk ik ook: wie neemt het dan over?

We moeten ervoor zorgen dat de continuïteit gewaarborgd is. Ik denk dat ouderen gewoon rond moeten kijken in de gemeente en jongeren moeten benaderen door bijvoorbeeld te zeggen: “Ik denk dat jij dat heel goed zou kunnen.” Veel jongeren staan hier wel voor open. Doe een oproep op social media of vraag hen persoonlijk, betrek ze erbij.’

Peter-John: ‘Als je ziet wat de Heere voor jou gedaan heeft, zou ik dan mijn talenten die ik van Hem heb gekregen niet inzetten? Moeilijk? Het is net hoe je je leven invult. Tijd kost het, maar al zou ik zestig of tachtig uur per week hebben, dan zou ik die ook volmaken. Dat geldt voor ons allemaal.’

Trijntje: ‘Vrijwilligerswerk moet je niet zien als een moeten, maar het is ook leuk omdat je het met elkaar als commissie doet, voor een hoger doel, zodat kinderen en jongeren de Heere God jong leren volgen en dienen en dat maakt je dankbaar. Gods werk gaat door! Dat zagen we ook bij het laatste kinderappel op Urk.’

Dienen in de kerk

In deze serie vertellen CGK-leden over de manier waarop zij een steentje bijdragen in hun gemeente. Wat maakt hun taak zo mooi, en wat drijft hen?

Vandaag deel 25: Peter-John en Trijntje Stehouwer werken mee aan het kinderappel.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen