Drie keer Pinksteren

Het Testament gesloten, geopend en volkomen vervuld

In het Oude Testament staan veel heenwijzingen naar de komst van Christus en Zijn werk. Maar het testament was als het ware nog gesloten, de Testamentmaker was nog niet gestorven. In het Nieuwe Testament, na de komst van Christus in het vlees, wordt zichtbaar wat in het Oude Testament nog verborgen was. Het testament is geopend. De volkomen vervulling zal echter plaatsvinden als de eeuwige zaligheid aanbreekt, nadat de Heere Jezus voor de tweede keer komt, maar dan om te oordelen de levenden en de doden. Deze drieslag – verborgen, geopend en volkomen vervuld – is ook zichtbaar rondom het Pinksterfeest, het feest van de uitstorting van de Heilige Geest.

De vijftigste dag

Oude Testament

Het volk Israël vertrekt uit Egypte in de maand Abib, op onze kalender half maart, half april,. Abib betekent groene aar. Zevenenveertig dagen na Pascha komt het volk Israël aan bij de berg Sinaï. Het is dan de maand Sivan, bij ons deels de maand mei, deels de maand juni.

Als het volk veertig jaren later in Kanaän gekomen is, worden in die maand de eerste aren zichtbaar. De vruchtbare regentijd, de spade regen, breekt aan. Over zo’n vijftig dagen kan de oogst beginnen.

Nieuwe Testament

En als de dag van het pinksterfeest vervuld werd … (Hand. 1:1). Het woord ‘Pinksteren’ komt van het Griekse woord ‘pentekoste’, dat is de vijftigste dag (zie kanttek. 1).

Na Zijn opstanding is Jezus nog veertig dagen op aarde gebleven. Tien dagen na Zijn hemelvaart breekt het Pinksterfeest aan, vijftig dagen dus na Pasen. Onze Eerste Paasdag wordt gehouden op de eerste zondag nadat het volle maan (nieuwe maan) is geweest in de tweede helft van maart of in de eerste helft van april. Veertig dagen daarna volgt Hemelvaartsdag, altijd op donderdag. En tien dagen later is het Pinksteren.

Volkomen vervuld

Op de vijftigste dag vindt het vijfde heilsfeit plaats. Na Kerst, Goede Vrijdag, Pasen en Hemelvaart volgt het slotfeest op aarde: Pinksteren. Maar de volkomen vervulling van Christus’ werk moet nog komen. Dan zal de volmaakte vereniging plaatsvinden van de ware Kerk met God de Vader, God de Zoon en God de Heilige Geest. Geen vijftig dagen, geen vijftig eeuwen, maar eindeloos.

Vuur

Oude Testament

Op de derde dag na de aankomst bij Sinaï wordt het volk Israël vroeg in de morgen wakker. Het is de vijftigste dag na het vertrek uit Egypte. Bij de Sinaï is het geluid van donderslagen te horen. De menigte verzamelt zich rond de berg en ziet dat de gehele berg rookt, omdat de HEERE op denzelven nederkwam in vuur; en zijn rook ging op als de rook van een oven, en de ganse berg beefde zeer (Éx. 19:18). Het volk schrikt ontzettend (vs. 16). Dwars door dat alles heen klinkt al luider bazuingeklank, waarna de HEERE gaat spreken. Die dag klimt Mozes de berg op om uit de mond en hand van de HEERE de Wet te ontvangen.

Nieuwe Testament

Het is ongeveer 1500 jaar later. Het geluid als van een geweldig gedreven wind brengt een menigte samen bij een zaal waar twaalf eenvoudige mannen met hun vrienden bijeen zijn. Verward en verwonderd staat de menigte daar (Hand. 2:6). De menigte ziet vuur, maar het is niet het verschrikkelijke vuur van een rokende oven: En van hen [de twaalf discipelen] werden gezien verdeelde tongen als van vuur, en het zat op een iegelijk van hen (vs. 3). Hier klinkt niet de donder van Gods Wet, maar werkt de Heilige Geest en dringt door in de harten. Het is niet alleen de Geest des oordeels en de Geest der uitbranding (Jes. 4:4), maar ook de Geest der genade en der gebeden. Die richt het oog op Hem, Die zij doorstoken hebben. Die Geest doet rouwklagen en bitter kermen, maar brengt ook bij de geopende Fontein tegen de zonde en tegen de onreinheid (zie Zach. 12:10-14 en 13:1).

Volkomen vervuld

Ontzaglijke tekenen zullen de komst van Jezus begeleiden. Het vuur van Gods toorn zal in eeuwigheid uitgestort worden over Zijn vijanden, het vuur van Zijn liefde zal tot in eeuwigheid branden in de harten van de Zijnen.

Omtrent drieduizend eerstelingen

Oude Testament - eerstelingen

Het Pinksterfeest was een van de grote godsdienstige feesten van Israël. Zeven sabbatten moesten er geteld worden na Pascha. Van de oogst moesten de eerste vruchten en de eerste twee broden (gebakken van de eerste aren, denk aan Abib) in een beweegoffer aan de Heere geofferd worden (zie Lev. 23:15-22). Het heette daarom ook wel het feest der eerstelingen. Met dit feest was de oogsttijd aangebroken.

Nieuwe Testament - eerstelingen

Met het Pinksterfeest breekt de tijd van de nieuwtestamentische Kerk aan. De eerstelingen van het Pinksterfeest in Jeruzalem zijn de eerste vruchten, die het begin van de oogsttijd markeren. Het is een snelgroeiende en zich snel uitbreidende oogst: Jeruzalem – Judéa – Samaria – de ganse aarde. Het is een oogst, waarbij de satan er alles aan doet om de oogst zo klein mogelijk te houden. Deze oogsttijd is een tijd van strijd.

Oude Testament – omtrent drieduizend

We keren nog een keer terug naar de berg Sinaï. Na de wetgeving vervalt het volk Israël heel snel in de zonde van het gouden kalf. De zonen van Levi krijgen het bevel het legerkamp door te gaan en ieder te doden die ze tegenkomen. Een groot aantal mensen komt om: … en er vielen van het volk op dien dag omtrent drieduizend man (Éx. 32:28b).

Nieuwe Testament – omtrent drieduizend

Tijdens het Pinksterfeest in Jeruzalem werkt Gods Geest met grote kracht. Ook daar vallen omtrent drieduizend zielen, maar die vallen God te voet met een verslagen hart. Het kunnen er (om maar wat te noemen) 2.987 geweest zijn, het kunnen er 3.014 geweest zijn; het precieze aantal wordt niet genoemd. Maar het zijn er precies zoveel geweest als er verordineerd (uitverkoren) waren. Niet een te weinig, niet een teveel.

Volkomen vervuld

Pinksteren is het begin van de oogst. De oogst is vol als de laatste uitverkorene toegebracht zal zijn. Een engel zal spreken tot Hem Die op de troon zit: Zend Uw sikkel en maai; want de ure om te maaien is voor U gekomen, dewijl de oogst der aarde is rijp geworden (Openb. 14:15). .. en de tarwe zal Hij in Zijn schuur samenbrengen (Luk. 3:17b). Niet een zal er achterblijven, niet een zal er teveel zijn. Het zal een schare zijn die niemand tellen kan.

Taal en eenheid

Oude Testament

Vervuld met de geest van hoogmoed bouwde men al snel na de zondvloed een stad met een hoge toren, om te voorkomen dat men verstrooid zou worden over de aarde. Het moest een feest van eenheid worden. De mensen waren toen nog van enerlei spraak en enerlei woorden (Gen. 11:1). Het feest van eenheid veranderde in een oordeel van verstrooiing. God sprak met heilige spot: Komaan, laat Ons [dus ook de Heilige Geest!] nedervaren en laat Ons hun spraak aldaar verwarren, opdat een iegelijk de spraak zijns naasten niet hore (vs. 7). Er vond een Babylonische spraakverwarring plaats: Daarom noemde men haar naam Babel; want aldaar verwarde de HEERE de spraak der ganse aarde (vs. 9). Een oordeel dat tot op de dag van vandaag gevoeld wordt en het bijvoorbeeld noodzakelijk maakt dat onze jongeren zich veel moeite moeten getroosten om andere talen te leren. Als de Heere ons daar de ogen voor opent, dan kunnen we niet meer mopperen over die moeilijke lessen, maar dan moeten we erkennen dat het onze eigen schuld is.

Nieuwe Testament

Ongeleerde mannen, dát waren de twaalf mannen die bijeen zijn in Jeruzalem op het Pinksterfeest. Hoe zou dat moeten gaan als ze zonder onderwijs in andere talen de bazuin van het Evangelie aan de mond zouden moeten zetten… tot aan het uiterste der aarde? (Hand. 1:8). De Heilige Geest verandert de Babylonische spraakverwarring in een Goddelijke opheffing van taalgrenzen: En zij werden allen vervuld met den Heiligen Geest, en begonnen te spreken met andere talen, zoals de Geest hun gaf uit te spreken (Hand. 2:4). Pinksteren brengt niet alleen tijdelijke eenheid in de spraak, maar ook tijdelijke eenheid in de omgang: En allen die geloofden, waren bijeen, en hadden alle dingen gemeen (vs. 44) en: … dagelijks eendrachtelijk in den tempel volhardende … (vs. 46).

Volkomen vervuld

Ondanks alle verschillen zal het in de tijd al weleens ervaren mogen worden: En Ik zal hun enerlei hart en enerlei weg geven (Jer. 32:39). Maar: in de tijd blijft het een (helaas ook weleens tegen elkaar) strijdende kerk. Strijdend omdat men bijvoorbeeld elkaars ‘taal’ niet altijd verstaat of vanwege verschillen in karakter en accenten in de prediking. Jezus’ komst zal ondanks satans woeden de eeuwige eenheid brengen. Dan zal Jezus’ gebed volmaakt verhoord worden: … opdat zij één zijn, gelijk als Wij één zijn: Ik in hen, en Gij in Mij; opdat zij volmaakt zijn in één … (Joh. 17:22b, 23a). Dus ook eenheid met de Heilige Geest!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen