De gemeente als uitgangspunt

Gemeenschapszin blijkt niet alleen in behulpzaamheid en grote giften. In het Handelingenboek valt grote nadruk op het bezoeken van de samenkomsten van de gemeente (zie ook Hebr. 11:25). Want bijzonder dáár toont Christus Zijn tegenwoordigheid in de bediening van Gods Woord en Geest. Niet alleen op zondagmorgen, maar ook in de leerdienst op zondagmiddag. Ook in dat laatste mogen we niet verslappen. Graag breng ik hierbij de doordeweekse samenkomsten van de gemeente onder de aandacht. Laat dat geen last zijn, maar een getuigenis van christelijke eensgezindheid. Hierbij noem ik nadrukkelijk ook de trouwdiensten in de gemeente. Dat zijn erediensten omdat de zegen van God wordt uitgesproken. Een eredienst kan niet zonder gemeente. Maar de gemeente heeft zelf ook groot belang bij huwelijksdiensten. Hoe blij moeten we zijn met een jong stel dat zijn huwelijk in de kerk wil laten bevestigen?! Het jonge bruidspaar mag zich door de gemeente verwelkomd en gesteund weten; praktisch en geestelijk. Hoe kan het dan zijn dat er in een trouwdienst maar een handvol gemeenteleden aanwezig is?

Eigen gemeente centraal

Mag je wel de nadruk op de eigen gemeente leggen, terwijl de waarheid toch ook in andere kerken wordt gebracht? Elke plaatselijke gemeente moet worden beschouwd als een openbaring van het lichaam van Christus. Dat wil zeggen, alleen wanneer in die kerk Woord en sacramenten recht worden bediend en zo ook de tucht gehanteerd. Laten we eerlijk zijn: dit moeten we ook onszelf als Gereformeerde Gemeenten voorhouden. Maar als die erkenning er mag zijn, dan overstijgt ze ook ons kerkverband. Hierin mogen we hartelijk zijn. Van onze kerkelijke verdeeldheid mag de ware gemeenschapszin niet te lijden hebben.

Tegelijk mag kerkelijke verdeeldheid niet worden gebruikt als reden om dan maar nergens bij te horen. We zijn geen lid van een bepaalde richting. Kerkelijke binding bestaat ook niet in (digitale) verbondenheid aan een groepje dominees naar keuze. Via onze eigen gemeente horen we bij de kerk. We belijden dat die plaatselijke gemeente een openbaring is van het geestelijke lichaam van Christus. De apostel Paulus geeft hierover belangrijk onderwijs in 1 Korinthe 12, zie bijzonder vers 18. Het is net als bij een gezin. We kiezen onze gezinsleden niet zelf uit. Vrienden wel, en we kunnen erg aan hen verbonden zijn. Maar in het gezin ligt de eerste verantwoordelijkheid. De Heere plaatste u in uw gemeente. Met ambtelijke verantwoordelijkheid wordt u daar Zijn Woord verkondigd. Daar hebt u zich met een ja-woord aan de Heere en Zijn dienst verbonden en mogelijk deelgenomen aan de sacramenten. Kerkelijk lidmaatschap is zo betekenisvol.

Hartelijke verbondenheid

We gaan naar de kerk waar we lid zijn. Volgens de praktijk in het Nieuwe Testament wordt de kerk plaatselijk geordend. Het is het beste om naar de kerk te gaan met de mensen uit onze straat of wijk. Als we een kerk voorbijgaan, beschamen we daarmee de desbetreffende gemeenteleden en ambtsdragers. Dat geldt als in die kerk de waarheid wordt gebracht, en temeer als het een kerk is van het eigen kerkverband. Want hier lijdt de gemeenschapszin. Vergis ik me als ik zeg dat we hieraan wel eens te gemakkelijk voorbijgaan? Ik heb het niet over situaties die in het verleden zo zijn gegroeid. Maar ik bedoel wel dat persoonlijke gevoelens niet doorslaggevend mogen zijn. Mensen mogen hun eigen ligging hebben. Maar de ligging mag niet belangrijker zijn dan de leer. Hierin hebben we een persoonlijke verantwoordelijkheid. Misschien moeten we onze denkbeelden bijstellen. En een praktisch advies (niet alleen voor jonge stellen!): bij het zoeken van een woning is dit een belangrijk aandachtspunt. Dat we in en vanuit ons huis één mogen zijn met de gemeente van díe plaats.

Eensgezindheid begint met trouw zijn en verantwoordelijkheid dragen in de gemeente waar de Heere ons gesteld heeft. ‘Dienende de opbouwing der broederen, naar de gaven, die hun God verleend heeft, als onderlinge lidmaten eenszelfden lichaams’ (Art. 28 NGB). Laten onze gemeenten daarin oefenplaatsen mogen zijn. Merken de gemeenteleden onze aandacht en liefde? Hoe kijken we naar de ander? ‘Het oog kan niet zeggen tot de hand: Ik heb u niet van node’. Zie wat Paulus daar verder over schrijft in 1 Korinthe 12:21-23. De Heere Zelf wil door Zijn Geest verlenen wat in dit alles nodig is.

Pinksteren geeft ons een krachtige oproep. Geef gemeenschapszin een goede plaats in uw denken en leven. Helaas ligt kerkelijke eenheid niet zomaar binnen bereik. Het gaat om een gemeenschappelijke inzet voor leer en leven naar Gods Woord. De grondslag voor de gemeenschapszin ligt in het zaligmakende werk van de Heilige Geest. Dat mag herkenning en hoop geven, in de eigen gemeente(n) en daarbuiten.

wordt vervolgd

1. De gemeenschap van Pinksteren

2. De gemeente als uitgangspunt

3. Gemeenschapszin als levenshouding

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen