De mens een wolf

Zo ging het ook op die zaterdagmorgen 7 oktober, daar in Sderot en in andere plaatsen in Israël. Terroristen gingen huis na huis binnen, om mensen af te slachten. Verschrikkelijk. Onmenselijk! Bij een festival werden ruim 250 mensen gewoon neergeknald, anderen werden gekidnapt. Achter op een motor werd een vrouw meegevoerd. Ze strekte haar armen uit naar haar vriend en schreeuwde van angst. Weg. Waarheen? En dan?

Terreur

Het begon op die zaterdagmorgen. Het was sabbat in Israël, net na de herinnering aan de Jom Kippoeroorlog die 50 jaar geleden woedde. En nu was er het feest Simchat Tora, oftewel de ‘Vreugde der Wet’. Met dat feest wordt gevierd dat het Joodse volk de Torah, de vijf boeken van Mozes, ontving. Die vreugde werd ruw verbroken door gruwelijk geweld, eerst van duizenden granaten, daarna van Hamasterroristen die hun haat botvierden op weerloze burgers.

De beelden waren schokkend, gruwelijk en schrikbarend. Dat oude vrouwtje dat tentoongesteld werd in een soort golfkarretje. Die vrouw die vrijwel ontkleed dood(?) in de achterbak van een auto lag en werd geslagen en bespuwd. Kinderen die moesten toezien dat hun zusje werd vermoord. Die vrouw die met gebonden handen bebloed en bevuild met geweld in een auto werd gestopt. Wat een leed, en wat een terreur!

Oorlog

Onbegrijpelijk dat dit kon gebeuren. Ongetwijfeld zal er nagespeurd worden hoe het kon dat de meestal uitstekend geïnformeerde veiligheidsdiensten van Israël het deze keer hadden laten afweten. Maar dat is van later zorg. Eerst moest het land zich herpakken. Premier Netanyahu sprak de woorden: ‘We zitten in een oorlog en die gaan we winnen’. Nog dezelfde dag werden 300.000 reservisten opgeroepen. In Israël krijgen alle jonge mensen een militaire opleiding. Dat betekent dat vrijwel alle gezinnen en families in Israël betrokken zijn bij deze oorlog. Het zorgt voor grote spanning en onzegbaar veel leed. Ondanks al dit onbegrijpelijke leed zijn er heel veel mensen, ook in ons land, die sympathie betuigen voor deze terroristen van Hamas. Dat is een werkelijkheid die ons allen wel aan het denken moet zetten.

Wolf

Het gemakkelijkste is om alles weg te schuiven, en alles te wijten aan de onverdraagzaamheid van Hamas. Maar dat is nog geen antwoord op diepere vragen. Hoe bestaat het dat mensen zo losgeslagen kunnen raken? Is er dan geen enkele rem in ons doen en laten? Waar komt deze verschrikking vandaan?

Er is een Latijns gezegde, ooit geschreven door de Romeinse schrijver Plautus, die ongeveer 200 jaar voor Christus leefde. Hij schreef: ‘Homo homini lupus’, oftewel, ‘de mens is een wolf voor zijn medemens’. Dat hebben we gezien op die eerste zaterdag van gruwelijkheden, waar de ene mens de andere vernedert, mishandelt, vermoordt.

Moet je hier nu over schrijven in een kerkblad, in De Saambinder? Ja, daar kunnen we niet omheen. De losgeslagen mens is erger dan een beest. Daarvoor hoeven we overigens niet te luisteren naar die Romeinse schrijver Plautus. Beter is het om naar de Bijbelschrijver te gaan. God heeft Zijn Woord gegeven, een wet om naar te leven. Gods geboden zijn goed en heilzaam. Niet voor niets wordt het Simchat Tora gevierd.

Maar in onze gebroken wereld is die vreugde ver te zoeken. In Matthéüs 24 staat dat we horen van oorlogen en geruchten van oorlogen. Maar nog is het einde niet. Het ene volk zal tegen het andere volk opstaan. ‘Doch al die dingen zijn maar een beginsel der smarten’. Het zijn de woorden van de Messias, van Jezus!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen