De oudste mens

We zijn weer aan het einde van het jaar gekomen. Wat oud is dat is jong geweest om nooit meer jong te worden. Elke minuut vervliegt naar de eeuwig- heid en geeft niets terug, zo min als het graf dat doet. Het wacht allemaal op de laatste dag. Niet de laatste dag van een mensenleven, maar de laatste dag van de wereld. Die dag zal onverwachts zijn, zoals de eeuwigheid er onverwachts is voor iemand die een hartstil- stand krijgt.

De wereld is ook oud, maar zij is er nog. Zo min als de wereld zichzelf gemaakt heeft, onderhoudt zij zichzelf. Haar onderhouding is even wonderlijk als haar schepping. Hoe oud is de Schepper? Dat weet de Kerk niet en ook de engelen weten het niet. David zegt in Psalm 39: ‘Mijn leeftijd is als niets voor u’. Maar al worden we tachtig, negentig of honderd jaar, we willen altijd nog ouder worden. Vraagt u wie de oudste mensen zijn? Dat zijn zij, die door Gods Geest bear- beid geleerd hebben dat er een weg is tot de zaligheid. Zo iemand begeert dat God verheerlijkt wordt en zijn onsterfe- lijke ziel door zulk een God in Christus gezaligd wordt. Zij beleven het sterven vóór het sterven is.

Zo’n oudste mens wordt de zonde moe. Hij heeft een verlangen naar een land zonder rouw en zondeberouw. Hij verlangt naar het eeuwig, zalig hemelle- ven. Zo’n oudste mens zingt: ‘En mij, hiertoe door U bereid, opnemen in Uw heerlijkheid’.

God alles en wij niets!’

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen