Kerkelijke verdeeldheid

Veel kerken zijn helaas in leer en levenswandel ver afgeweken van hetgeen ons in de Bijbel wordt voorgehouden. De Nederlandse Geloofs- belijdenis stelt dan ook in artikel 29 de ware tegenover de valse kerk.

Uit de brieven van Paulus en de brieven aan de zeven gemeenten in Klein-Azië moeten we concluderen dat het toen niet zo heel veel anders was. Maar juist in de confrontatie met allerlei dwalingen blijkt de oprechtheid van het geloof. ‘Want er moeten ook ketterijen onder u zijn, opdat degenen die oprecht zijn, openbaar mogen worden onder u’ (1 Kor. 11: 19).

Leer en leven

Afwijkingen in leer en leven, in dogmatiek en ethiek gaan meestal samen. Dat geldt zeker voor de Schriftopvatting. Als men in allerlei Bijbelgedeelten vooral de opvat- tingen van de Bijbelschrijver en de cultuur van zijn tijd hoort doorklinken, dan heeft dat grote gevolgen. Men voelt zich dan niet gebonden aan allerlei geboden en regels uit de Bijbel die in onze tijd veel weerstand oproepen. Die rekent men niet tot ‘de kern van het Evangelie’.

Als de genade goedkoop geworden is en alle gemeenteleden vanzelfsprekend geacht worden te delen in Gods liefde en geleid te worden door Gods Geest, dan kan er in de praktijk meestal veel mee door. De kerkgang heeft niet zoveel prioriteit meer. Een keer per zondag of twee keer in de maand is dan ook wel voldoende. En als steeds meer ambtsdragers en gemeenteleden homoseksuele relaties aanvaard- baar vinden, dan wijst de Geest in onze tijd kennelijk nieuwe wegen, zo redeneert men. Niet zonder reden is weleens opgemerkt dat het godsbeeld van veel hedendaagse christenen overeenkomt met dat van een vriendelijke oude opa, die soms zijn wijze hoofd schudt over de opvattingen en het gedrag van zijn kinderen en kleinkinderen, maar daar toch ook veel begrip voor heeft en er in ieder geval niet kwaad over wordt.

Vandaar dat wij in kerk en maatschappij een grote afstand ervaren ten opzichte van velen die zich ook christen noemen. Dat is in Nederland zo en in het buitenland niet anders. De institutionele kerkelijke ver- deeldheid moeten we daarom vooral tegen die achtergrond bezien. In het huidige rela- tivistische en oecumenische klimaat tillen velen niet meer zo zwaar aan al die ver- schillen, maar wie aan de gereformeerde belijdenis wil vasthouden kan daar niet omheen. Een samengaan van kerken is dan ook alleen toe te juichen wanneer men zich door dat uitgangspunt laat leiden.

Vrijgemaakten

Volgend jaar zullen de Gereformeerde Kerken vrijgemaakt en de Nederlands Gereformeerde Kerken samengaan. Een hereniging na meer dan een halve eeuw. Beide kerken hebben echter helaas steeds meer hun gereformeerde karakter verloren. In hun omgang met de Bijbel, in de binding aan de belijdenis en ook qua ethiek, kerkgang en liturgie. Nu was dat gerefor- meerde karakter altijd wel gereformeerd in voorwerpelijke zin, maar dat was er in ieder geval wel. Dat is nu nagenoeg weg. Vandaar dat een aantal vrijgemaakten niet mee wil gaan in de fusie. Anderen hebben al eerder met hun kerk gebroken omdat die steeds meer de modern-gereformeerde kant uitging. Je ziet wel vaker dat bij een samengaan van kerken niet iedereen meegaat. Dat was zo bij de vorming van de Protestantse Kerk in Nederland, nu al bijna twintig jaar geleden.

Wat bijeen hoort

In al deze kerkelijke verwarring moet onze bede zijn dat God bijeen zal brengen wat bijeen hoort. Niet meer en niet minder. Wat bij de mensen onmogelijk is, is moge- lijk bij God. ‘Want geen ding zal bij God onmogelijk zijn’ (Luk. 1:37). Maar dan geldt ook hier: bid en werk.

Een formele binding aan de gereformeerde belijdenis geeft geen voldoende basis voor een kerkelijk samengaan. De vrijge- maakten hadden die binding ook. Het gaat erom hoe de belijdenis gelezen en beleefd wordt. Opvattingen over doop en verbond in de lijn van Schilder en Woelderink leiden tot een grote mate van oppervlakkigheid. De noodzaak van de waarachtige bekering gaat dan verloren.

Daar moeten we ons verre van houden, ook al worden die in de brede gereformeerde gezindte gepresenteerd als bij uitstek gereformeerd. Op die ondeugdelijke basis kunnen en mogen de kerkelijke breuken niet geheeld worden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen