Een Lied In De Herberg

‘Ik heb nooit precies kunnen weergeven welke indruk die woorden op mij maakten’, vertelde meneer Rips. ‘Ik voelde dat ik nog niet ging sterven en nam me echt voor anders te gaan leven.

Inderdaad bleek mijn verwachting juist te zijn, want spoedig daarna voelde ik mij veel beter. Ik sliep die nacht goed en tot mijn blijdschap was ik in staat om de volgende dag verder te reizen. Voor mijn vertrek had ik graag willen weten wie toch de vorige avond voor mij had gebeden, maar ik durfde het niet te vragen. Ik maakte me wijs dat ik het mij in mijn nare toestand maar verbeeld had, want in een herberg hoor je meestal niet bidden. Ik was bang dat ik uitgelachen zou worden, vooral door de herbergier. Die hield nogal van een grapje, had ik gemerkt. Omdat ik weer beter was en de gedachte dat ik moest sterven was geweken, vond ik mezelf kinderachtig en leek het mij verstandiger om er met niemand over te praten.

Tegen de middag kwam ik in de stad. Daar had ik veel kennissen en veel afleiding. Maar mijn geweten was ontwaakt. Toen ik diep in de nacht naar bed wilde gaan, werd ik, hoewel ik niet ziek was, even angstig als de avond ervoor. Ik voelde hoe slecht het was om die laatste ernstige roepstem naast me neer te leggen en weer mijn oude gang te gaan. Ja, die zonde scheen me te groot dan dat zij vergeven zou kunnen worden.

In mijn wanhopige toestand kwamen mij weer de woorden te bin nen, die ik de vorige avond had gehoord. Niet woordelijk, want ik kende ze niet, maar wel de betekenis ervan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen