Ieder voor zich

Wat mij bijgebleven is van die verhalen, is hoe de mensen elkaar kenden. Ze wisten precies waar de een sterk in was en wat de ander zwak in was. De sterkere denker hielp de sterkere doener. Hoewel ieder zijn eigen werk en bedrijvigheid had, versterkten de mensen elkaar. Er was daar in het Twentse platteland echt een samen-leving.

Kenmerkend in deze samenleving was een onvoorwaardelijk Godsvertrouwen. God zorgt, daar hoeven we niet aan te twijfelen. En wij mensen, onderweg naar de Godsontmoeting, leven hier op aarde en… zorgen.

Tot God verdween uit Jorwerd, Twente en het hele land. De overheid nam Zijn plek in. Het particulier initiatief kreeg de doodssteek. God zorgde niet langer, maar de overheid.

Deze overheid faalde, binnen enkele decennia. De last was voor haar te zwaar, leiders te zwak of de ambities te groot. Of een combinatie van beide. De overheid moest zich terugtrekken en liet de verantwoordelijkheid over aan een participatiesamenleving die niet meer bestond.

In het lege gat, waar ruimte was voor God noch gezag, sprongen de sterken, die de zwakken uitbuitten. Machtige natuurlobby’s verpulveren sindsdien de zwakke agrarische sector. Sterke gasbaronnen ruïneren de huizen van zwakke burgers. Geweldige energiereuzen zorgen ervoor dat zwakke Nederlanders in de kou zitten. Samen leven is verworden tot ieder voor zich. Waar is het schild van de zwakken in deze strijd?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen