Eilandlicht

‘Ik hou niet van verrassingen.’

Hij grijnsde en strompelde terug naar de buitendeur, die nog op een kiertje stond. ‘Deze vind je leuk.’ Zwak zonlicht scheen de keuken in. Hoe kon ze het weerstaan om op een zeldzame zonnige dag als deze naar buiten te gaan? ‘Weet je zeker dat mijn vader weg is?’ ‘Ik zag hem met een stel strikken het bos in lopen.’ Dat betekende dat haar vader minstens een uur zou wegblijven – een heel uur dat ze met Henry kon doorbrengen. Ze wilde geen seconde langer van haar tijd met hem verspillen.

‘Kleed je warm aan en kom buiten naar me toe,’ zei hij, terwijl hij op zijn kruk naar buiten hobbelde. Toen hij de deur achter zich dichttrok, sloeg ze haar armen om zich heen tegen de kou die de keuken binnen was gekomen en zijn plaats had ingenomen.

Was het verkeerd om te bidden dat het meer snel zou dichtvriezen zodat Henry de hele winter moest blijven?

Tot haar schaamte moest ze toegeven dat dit de laatste tijd wel haar gebed was geweest. En ondanks dat dit het tegenovergestelde was van de gebeden van Henry en haar vader, bad ze dit steeds vaker.

Hoe langer Henry er was, hoe minder ze zich nog een leven zonder hem kon voorstellen.

Henry stopte het laatste gereedschap in de houten kist in de schuur. Bij het horen van het kieren van de achterdeur van het huis versnelde zijn hartslag. Hij pakte zijn kruk en haastte zich zo snel als zijn been het toeliet naar de schuurdeur. Zijn wond begon eindelijk te helen. De pijn was veel minder. Maar hij wist niet goed wat hij daarvan vond.

Hij had zo vlug mogelijk willen genezen, in de hoop dat de kapitein misschien toch nog een keer naar Thunder Bay Island zou gaan voordat de vorst inviel en hem ditmaal mee zou nemen. Als hij daar was, zou hij een grotere kans hebben om een schip te vinden waarop hij mocht meevaren naar huis.

Hij merkte echter dat hij zich opzettelijk moeizamer bewoog als de kapitein in de buurt was. Hij wist niet goed waarom, behalve dat hij er nog niet aan toe was om weg te gaan. Zelfs het zware werk dat de kapitein elke dag van hem verwachtte, was niet genoeg om hem af te schrikken. Na zijn eerste onhandigheid bij het repareren, vond hij het nu zelfs leuk om iets nuttigs te doen. ‘Ben je eindelijk klaar?' vroeg hij, terwijl hij uit de schuur het zonlicht in stapte.

Isabelle stond bij de achterdeur en droeg een dikke wollen jas, een muts en dikke wanten. Haar adem vormde witte wolkjes in het middaglicht en haar wangen waren nu al rood.

‘Wat ben je nu precies van plan?' vroeg ze met een glimlach.

De vorm van haar mond was als een uitnodiging die hij in de afgelopen weken keer op keer had moeten afslaan. Hij liep over het erf naar haar toe. ‘Wacht maar af.'

Hij bleef voor haar staan.

Toen ze haar hoofd ophief, voelde hij een nauwelijks bedwingbare neiging om een kus op het puntje van haar neus te drukken. Er waren natuurlijk al veel momenten geweest dat hij haar had willen kussen. Elke man zou haar begeren. En dat was alleen maar normaal als je in ogenschouw nam hoe lief en mooi ze was. Maar nooit eerder had hij zozeer zijn best gedaan om de grens van vriendschap niet te overtreden als nu. Het had hemzelf verrast dat hij de uitdaging om haar te veroveren had weten te weerstaan. Hij had zijn handen thuisgehouden – het grootste deel van de tijd. En hij had zijn steeds sterker wordende verlangens onderdrukt.

‘Ik moet je blinddoeken,' zei hij.

Ze deinsde terug en botste met haar rug tegen de achterdeur alsof hij haar had geslagen. Haar hand reikte naar de klink. Snel pakte hij haar bij haar arm om te voorkomen dat ze naar binnen zou vluchten. ‘Wat is er? Wat heb ik verkeerd gedaan?’ Ze zag spierwit en haar lippen trilde. ‘Ik wil niet geblinddoekt worden. Nu niet, nooit.’ ‘Goed,’ zei hij, hopend dat hij haar kon kalmeren. ‘Het hoeft niet. Vergeet maar wat ik heb gezegd.’

Na een minuut kreeg hij weer een glimlach van haar los en wist hij haar over te halen om zijn arm vast te houden terwijl hij haar naar de toren leidde.

Bij de openstaande deur bleef ze staan.

‘Kom,’ drong hij aan, terwijl hij haar zachtjes door de deuropening trok. Het licht dat door het onderste raam naar binnen viel, bescheen de stenen trap naar boven. ‘Je wilt me toch niet het plezier ontnemen om jou te laten zien hoe hard ik heb gewerkt?’ Haar stap werd trager.

‘Alsjeblieft?’ smeekte hij zacht. ‘Dit is de eerste keer in mijn leven dat ik met mijn handen heb gewerkt. Heb ik nu niet het recht om trots te zijn op mijn prestatie?’ Ze knikte. ‘Ik ben ook trots op je.’

Haar woorden warmden hem. ‘Sta me dan toe jou te laten zien wat ik heb gedaan.’ Ze keek nog even over haar schouder naar de openstaande deur achter hen voordat ze een nerveus knikje gaf en zich door hem naar boven liet leiden. Om de paar bochten stopte hij om haar op zijn schilderwerk te wijzen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen