Eilandlicht

Ze bracht haar spullen naar de achtertuin en liep weer naar binnen. Vanuit de hal hoorde ze hem nog steeds kreunen en steunen.

‘Moet ik je ergens mee helpen?’ zei ze, in de hoop dat hij nee zou zeggen, zodat ze zich niet in een lastig parket hoefde te begeven.

‘Heel graag,’ riep hij op gespannen toon terug.

Ze liep de slaapkamer in, maar toen ze hem slechts half aangekleed op de rand van het bed zag zitten, viel ze bijna achterover. Het was hem gelukt om zijn broek tot aan zijn knieën op te trekken, maar zijn bovenbenen waren bloot.

‘O, help,’ zei ze, terwijl ze zijn blik vermeed.

Hij hijgde en zweette. Bij het zien van zijn gepijnigde gezicht zette ze het ongemakkelijke gevoel van zich af en liep naar hem toe.

‘Hou je aan mij vast en ga staan,’ instrueerde ze.

Hij legde zijn handen om haar middel en duwde zichzelf met een grommend geluid omhoog. Toen hij eindelijk stond, spanden zijn vingers om haar heupen. Zijn

aanraking schroeide door haar kleren heen.

Hij was zo dichtbij dat ze slechts iets naar voren zou hoeven buigen om met haar hoofd het zijne te raken.

Zijn borst ging snel op en neer en zijn oppervlakkige ademhaling streek langs haar voorhoofd. Ze moest maken dat ze wegkwam, maar tegelijkertijd wist ze dat ze hem moest helpen met zijn broek.

Denk ergens anders aan, zei ze tegen zichzelf terwijl ze haar armen om hem heen sloeg en de bovenrand van zijn broek vastpakte. Doe alsof hij er niet is.

Zijn greep op haar heupen verstevigde en hij legde zijn handen op haar rug. Ze hapte naar adem. Het was te moeilijk om net te doen alsof hij er niet was. Ze moest gewoon opschieten.

In een nieuwe vlaag van zelfkastijding gaf ze een ruk aan zijn broek en trok hem op tot aan de wond.

‘Voorzichtig, Isabelle.’ Zijn stem klonk vlak naast haar oor, nog veel dichterbij dan ze dacht.

Ze hield stil en realiseerde zich dat ze bijna in elkaars armen lagen. Wat zou haar vader denken als hij haar nu kon zien? Misschien was zijn waarschuwing toch wel nuttig.

‘Hou me vast met een hand,’ zei ze, ‘en help me met je andere hand je broek verder op te trekken.’

Ze werkten samen tot hij eindelijk volledig was gekleed. Daarna slaagden ze erin naar buiten te schuifelen, waarbij hij zwaar op haar leunde. Ze voerde hem mee naar een zonnige plek, waar hij op nauwelijks een halve meter bij haar vandaan op een deken ging liggen. Ze probeerde zijn nabije aanwezigheid te negeren.

Hij lag heel stil, met zijn ogen gesloten en een gespannen gezicht. Het was duidelijk dat zijn wond pijn deed van het bewegen.

‘Ik had erop moeten staan dat je in bed bleef.’ Ze dompelde haar vaders overhemd in de grote zinken teil en wierp een blik op hem.

Hij probeerde te glimlachen, maar het werd meer een grimas. ‘En mij het voorrecht ontnemen om jou de was te zien doen? Het zou echt wreed van je zijn om me van zo’n leuk vermaak te beroven.’

Ze wreef met het stuk zeep over de voorkant van het overhemd. ‘Je hoeft niet de hele tijd vrolijk te zijn of opgewekt tegen me te doen. Ik denk echt niet slechter van als je ernstig bent, zeker niet nu je zo’n pijn hebt.’

Hoe verleidelijk het ook was om op te kijken en zijn reactie op haar woorden te peilen, ze gaf er niet aan toe. In plaats daarvan concentreerde ze zich op het overhemd en wreef het over het gegolfde wasbord heen en weer. Pas toen ze het kledingstuk helemaal geschrobd, uitgespoeld en uitgewrongen had en het ophing, keek ze opnieuw kort opzij.

Hij had zijn ogen gesloten en lag met zijn gezicht naar de zon gekeerd. Hij glimlachte niet, maar zijn kaken waren niet meer zo gespannen en op zijn gezicht lag een vredige trek.

Hij opende een oog en ving haar blik.

Snel boog ze haar hoofd en bukte om het volgende overhemd te pakken.

Nog steeds zei hij niets. De volgende keer dat ze naar hem keek, lag er een halve glimlach om zijn mond, ook al waren zijn ogen gesloten. Zijn borst ging rustig op en neer, als van iemand die ligt te sluimeren.

Henry wist niet hoe lang hij had geslapen, alleen dat Isabelle klaar was met de was.

Hij sloeg haar van onder zijn nog zware oogleden gade.

Ze zat naast de omgekeerde wasteil met haar schetsboek op haar schoot. Hij kon het tekenblad niet zien, maar aan de manier waarop ze de harige zwarte rups vlak naast haar schetsblok bestudeerde, vermoedde hij dat ze die tekende.

Aan de waslijn wapperde het schone goed, een briesje voerde de frisse zeepgeur met zich mee. Met de blauwe lucht en de warme zon boven hem, voelde hij zich op dit moment bijna tevreden. Bijna…

Een snelle blik om zich heen bepaalde hem weer bij zijn situatie: het kleine witgekalkte huisje, een tuin waarvan de opbrengst al was geoogst en een kippenhok met enkele kippen. Niet ver bij hem vandaan stond de gedrongen vuurtoren, met bovenin de lantaarnkamer, omringd door een galerij.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen