Geen politiek

Vorige maand schreef ik over politiek en over hoe artsen daar een beetje afkeer van hebben. En over hoe het verwarren van feiten en meningen een valkuil is voor dokters. Maar in alle eerlijkheid zijn we natuurlijk allemaal politieke dieren. Een spreekuur is vaak een eindeloze, politieke onderhandeling. Er gaapt heel vaak een gat tussen wat de patiënt vindt en wat de dokter weet. Dat gat overbruggen is een groot politiek spel. Slaappillen verliezen na twee weken hun werking en worden giftig als je ze langer blijft slikken. Dat is helaas een feit; dat heeft met gamma-aminoboterzuur-receptoren te maken en met het verdwijnen van de REM-slaap. Ik leg dat heel vaak uit. De onderhandelingen waarin ik vervolgens beland met mensen die ze toch willen blijven slikken, hebben niet zo veel met feiten of gezondheid te maken. Die gaan over hoe het voelt om die pillen te slikken. En ik heb geen idee hoe het voelt, dus wie ben ik om nee te zeggen tegen het zoveelste receptje? Zonder pilletje kan ik echt niet slapen, dokter. En dat is ook zielig. De politieke onderhandelingen gaan dan over een lagere dosis of over het voornemen om later wel eens een keertje af te bouwen. Breek me de bek niet open over pijnstillers als Oxycodon. George Orwell zei het al: ‘Everything is political.’

Over antibiotica onderhandel je als dokter ook vaak. Je weet dat je maar ongeveer eens in de maand een kuurtje voorschrijft waarmee je echt iemand beter maakt. Dat het effect op keelpijn nul is. Maar dat is slechts een feit. Dat is ook maar een mening. Dus ga je een onderhandelingsfase in met de patiënt. En patiënten wantrouwen Big Pharma. Helemaal terecht. Maar wat houden ze van pillen…

En maak je je als huisarts serieus zorgen over je patiënt, dan beginnen de onderhandelingen pas goed. Hoe krijg je hem hoger op de Nederlandse, extreem lange wachtlijsten? Wil de kostenverzekeraar een onderzoek wel betalen? Mag hij wel een dure behandeling krijgen? Je belt wat af als huisarts. En telkens bedrijf je politiek. Goede argumenten formuleren en daarmee een pittig debat ingaan dat je vaak verliest. En dan moet je die boodschap weer verkopen aan de teleurgestelde burgers. Ik bedoel patiënten. Eigenlijk heb ik een rare baan. Daar werd ik allemaal niet voor gewaarschuwd op de universiteit. Toen moest ik alleen maar feitjes in mijn kop stampen. Feitjes! Laat me niet lachen.

Joost van de Putte is huisarts in de Stad aan ’t Harningvliet. In zijn maandelijkse column schrijft hij over bijzondere voorvallen in zijn praktijk, gezondheid en zijn strijd tegen de bureaucratie.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen