Het sparen in 1957

Als men de geregelde krantenlezer zou vragen zijn indruk te geven over de huidige gang van zaken bij de spaarbanken, waaronder wij dan verstaan de instellingen welke in overgrote meerderheid zijn verenigd in de Nederlandse Spaarbankbond, dan zou het antwoord waarschijnlijk geen bijzonder rooskleurig beeld geven. De gevraagde indruk zou namelijk in belangrijke mate worden beïnvloed door de berichten over versterkte terugbetalingen, welke de laatste tijd regelmatig in de pers verschijnen. Hieraan is nu en dan wel enige extra aandacht besteed, omdat het de afgelopen jaren een normaal verschijnsel is geweest dat bijna alle spaarbanken maand in, maand uit meer spaargelden ontvingen dan terugbetaalden. Wij zeggen nu: een normaal verschijnsel, maar eigenlijk is dit helemaal niet zo normaal, omdat er altijd bepaalde maanden van het jaar zijn geweest, waarin verhoogde terugbetalingen eerder regel dan uitzondering zijn. Men denke slechts aan de voorjaarsschoonmaak, de aankopen van winterkleding en de feestdagen in december die het voor de meeste gezinnen nodig maken op hun spaarreserve terug te vallen. Men zou het dus als een terugkeer naar gewone tijden kunnen zien dat er tegenwoordig ook weer maanden zijn, waarin het inleggerstegoed bij de spaarbanken terugloopt.

Nu valt het niet te loochenen dat het met dit teruglopen de laatste maanden wel wat hard is gegaan. In september tot en met december is bij de zogenaamde Bondsspaarbanken respectievelijk ,/ 11,8 min., ƒ 19,3 min., ƒ 38,4 min. en circa ƒ 20 min. meer terugbetaald dan ingelegd. In totaal dus een bedrag van ongeveer ƒ 90 min. De oorzaken van deze terugbetalingsbeweging zijn niet moeilijk te raden, al vragen de spaarbanken natuurlijk niet naar de reden van een terugbetaling. September bracht een vertrouwenscrisis met betrekking tot de waarde van onze gulden en dus vrees voor devaluatie of inflatie. Velen namen spaargelden op om daarmede de aankoop van een voorraad goederen te financieren. Gelukkig keerde het vertrouwen spoedig terug, maar toen was het de hoge rentestand die de spaarbanken parten begon te spelen, inleggers met een behoorlijk spaartegoed zagen mogelijkheden van rentewinst, als zij een deel van hun spaargeld in effecten belegden, zodat belangrijlte bedragen werden overgeheveld van de spaarbanken naar de obligatiemarkt. Deze beweging werd nog versterkt door de uitgifte van de nationale woningbouwlening tegen een rente van 6"/». Velen die nog nimmer tevoren in effecten hadden belegd, konden nu de verleiding van de magische e»/» niet weerstaan en zetten hun spaartegoed gedeeltelijk in obligaties van de Bank voor Nederlandse Gemeenten om.

Verplaatsing spaargelden

Voor de woningbouw en de regering was het welslagen van de woningbouwlening zeer verheugend, maar de oorspronkelijke opzet zoveel mogelijk nieu we spaargelden aan te trekken is slechts voor een beperkt deel geslaagd, zodat nationaal-economisch van een veel minder groot succes moet worden gesproken. De stroom van 6"/o leningen houdt inmiddels nog steeds aan zodat aan de afvloeiing van spaargelden bij de spaarbanken nog geen einde is gekomen.

Al bevinden de spaarbanken zich dus op het ogenblik in een wat minder plezierige situatie en voelen zij zich tot op zekere hoogte het slachtoffer van de naoorlogse goedkoop-geld politiek van de regering, welke hen heeft opgescheept met massa's laagrentende en langlopende overheidsleningen die het hun onmogelijk maken hun inleggers ten volle te laten profiteren van de hoge rentestand, toch is er geen aanleiding voor ongerustheid. Niet voor onze economie als zodanig omdat er veel meer sprake is van verplaatsing van spaargelden dan van een verminderde spaarzin onder de bevolking en niet voor de spaarbanken, omdat deze nuttige instellingen van een totaal inleggerstegoed van bijna ƒ 2.000 miljoen het afgelopen jaar niet meer dan circa ƒ 8 min , dus nog geen %% hebben verloren. De cijfers wijzen namelijk uit dat in 1957 bij de Bondsspaarbanken werd ingelegd circa ƒ 1.020 min. en terugbetaald circa ƒ 1.078 min. Het terugbetalingsoverschot bedroeg dus ongeveer ƒ 58 min. Aan de andere kant groeide het spaartegoed met circa ./ 50 rnln. aan door bijschrijving van rente per 31 december 1957. In totaal bleef de achteruitgang dus beperkt tot circa ƒ 8 mln.„ hetgeen op een totaal aan spaargelden van omstreeks ƒ 2.000 min. slechts een zeer gering bedrag is. Al met al moet men hopen dat de

Al met al moet men hopen dat de spaarvorming bij de spaarbanken zich spoedig zal herstellen. Het is immers zo dat niemand het zonder een behoorlijke spaarreserve kan stellen waarover hij op korte termijn kan beschikken en het zal dus nodig zijn deze spaarreserves, voorzover die nu in beleggingen op lange termijn zijn omgezet, weer zo snel mogelijk op peil te brengen. Behalve het eigen, is daar ook het algemeen belang mee gediend, omdat de spaarbanken dan weer in staat zullen zijn hun belegginsactiviteit te hervatten, waarbij de verzamelde spaargelden voor allerlei nuttige doeleinden, zoals bouw van woningen en scholen, worden uitgeleend.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen