Een Lied In De Herberg

Hendrik kon zich bijna niet meer inhouden. De woorden brandden hem op zijn tong, maar hij wilde zich niet bekendmaken. Als hij dat deed, was hij een gevangen man. Dat begreep hij wel en hij wilde zijn vrijheid niet verliezen. oorval uit zijn kinderjaren

Hendrik herinnerde zich het voorval uit zijn kinderjaren nog alsof het pas was gebeurd. Net als de spreker beleefde hij die avond opnieuw. Hij wist ook nog wat hij een poosje later met zijn moeder had besproken. Ook dat hij zich bij het naar bed gaan had voorgenomen iedere avond te bidden… Toen had hij zin gehad in het goede. Nu niet meer. Toch deed het hem goed om eens op de tijd terug te zien dat hij nog een jongen was. Het streelde hem dat er één mens op de wereld was, die hem iets te danken had. Net zoals hij vroeger blij was geweest met de woorden van de molenaar.

Hendrik kon zich niet meer inhouden. ‘Dan is uw wens vanavond vervuld, want dat ben ik’, zei hij zelfvoldaan. Meteen had hij er spijt van, maar het was te laat. Meneer Rips kwam met een stralend gezicht naar hem toe en schudde hem de hand. Hij had hem van alles te vragen. Hij dankte God aan het eind van de samenkomst voor de ongedachte ontmoeting.

Onwennig verliet Hendrik het tehuis voor militairen. Hij was er voor de grap een kijkje gaan nemen. Had hij het maar niet gedaan. Hij wilde vrij zijn en was hij nu al niet half gevangen?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen