Mild en overvloedig

Tijdens mijn eerste zwangerschap zat ik vol idealen. Zo zag ik mezelf al met de baby in de draagdoek de kerkbank in schuiven. In Engeland had ik in behoudende baptistengemeenten gezien hoe ouders hun kinderen meenamen naar de kerk, hoe jong ook. Toegegeven, de gezinnen in Engeland zijn vaak ook kleiner, wat het wel iets overzichtelijker maakt. Maar toch: juist wij, die belijden dat kinderen er van jongs af aan bij horen, brengen onze kinderen de eerste jaren liever naar de crèche. Ik zag het al helemaal voor me: ons kindje zou eerst wat verbaasd rondkijken en dan, tijdens de eerste samenzang, zouden zijn oogjes dichtvallen. Over huilbaby’s had ik geen moment nagedacht, laat staan over eigenwijze peuters die in de kerkbank een klimrek zien en niet snappen wat fluisteren is. Bovendien: onze kinderen zouden ongetwijfeld de rust zelve zijn, net als Jan en ik. Dacht ik. Inmiddels maken we al jaren dankbaar gebruik van de kinderoppas. En om eerlijk te zijn: met twee van de vier kinderen in de bank hebben we onze handen ook al vol. Aandachtig luisteren lijkt iets uit een ver verleden. Hopelijk geldt dat niet voor de schare achter ons. Ze zullen inmiddels in ieder geval wel een aardig beeld hebben van onze opvoedkwaliteiten. Misschien is ons kroost ook wel een stoorzender voor de predikant, bedacht ik pas met schrik. Die zondagmorgen stond Psalm 81:12 op het bord. Abel en Martha begonnen tegelijk met het orgel enthousiast te zingen – welk kind doet dat niet? Maar toen ze ontdekten dat de rest van de gemeente wat achterbleef, leek het hun goed om nog wat meer vaart te maken. Al snel liepen ze meer dan een halve regel voor. Tijdens het naspel sprak Jan hen met het schaamrood op de kaken vermanend toe, zo goed en zo kwaad als dat op fluistertoon gaat. De laatste orgelklanken stierven weg; tijd voor het grote gebed. „De kinderstemmetjes gaven al een preek op zich”, begon de dominee. „Ze haastten zich om te zingen: Mild en overvloedig. Ze waren ons al voor, opdat we het zouden weten, uit de monden van de kinderen, hoe U bent: zo milddadig, zo onbegrijpelijk genadig, goed en geduldig.” Geen stoorzender, maar een preek op zich. Wat een verademing als de kinderen er mogen zijn in de kerk.

NELINE

IS GETROUWD EN MOEDER VAN MARTHA (6), ABEL (4), JOLIJN (3) EN REINOUT (1)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen