Man in de zorg

Als man onderdeel zijn van een vrouwenteam is leerzaam. Het open benoemen van je emoties is iets dat ik kan leren van veel vrouwelijke collega’s. Bijvoorbeeld dat iemand zegt: ‘Het raakt mij wat je net zei’ en dat vervolgens uitlegt. Dat is eerlijker en ook duidelijker dan de onaantastbare man spelen, terwijl je van binnen kookt van emotie.

Ondanks dat we een paar stevige emancipatiegolven achter de rug hebben komen de verschillen tussen mannen en vrouwen nog regelmatig naar voren. Zo vroeg een collega onlangs of ik even onder haar auto wilde kijken want er lekte iets. Nu ben ik wel man, maar absoluut niet technisch. Desondanks wilde ik mij niet laten kennen. Dus ben ik op mijn rug onder de auto geschoven en ik zag zowaar wat er aan de hand was. Het voelde als een kleine overwinning.

Voor de zorg is het goed als er een mix is van mannen en vrouwen. Die vullen elkaar aan en zo kunnen bewoners zich met beide identificeren. Dus als man word je met open armen ontvangen in de (gehandicapten)zorg, je moet alleen wel bereid zijn om af en toe onder de auto van een collega te kruipen…

Columnist Martijn de Bonte maakte een carrièreswitch, van hoofdredacteur bij Eilanden-Nieuws naar zorgmedewerker. Hij schrijft wekelijks over het roer omgooien en over werken in de gehandicaptenzorg. Martijn woont op het eiland en is werkzaam bij Halte Zomervilla, een woning en logeerhuis voor ernstig meervoudig gehandicapte jongeren in Nieuw-Beijerland.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen