William Carey: een kroongetuige van Jezus Christus (II, slot)

Slavernij

Schouder aan schouder mochten Wilberforce en Carey elkaars arbeid ondersteunen.

Carey was overtuigd van de ‘algemene en gelijke rechten’ van alle mensen. Hij had tegelijkertijd het verlangen om zijn rijke erfenis in Christus met allen te delen. Hiermee was in overeenstemming dat hij een voorstander was van de bevrijding van de negerslaven. Zijn zus hoorde vaak in zijn gebed; ‘O God, stop deze onmenselijke en vloek brengende handel!’ Ook werkte hij samen met William Wilberforce, de Engelse christen-politicus die zijn gehele parlementaire leven gestreden heeft tegen afschaffing van slavenhandel en slavernij. Carey was ontzet toen in 1791 door, een Engelse parlementaire reactie op de onlusten in Frankrijk, aan de slavenhandel een nieuw impuls werd gegeven. Dit ondanks Wesley’s oproep op zijn sterfbed. Carey’s persoonlijke reactie op deze treurige beslissing was om voortaan geen suiker meer te gebruiken.

In 1802 schreef hij: ‘We behoren in het gebed voor hun bevrijding te worstelen. Gods hand zal zwaar zijn over de Britse eilanden, door wie deze wrede mensenhandel wordt uitgevoerd. Als God dit vergoten bloed zal onderzoeken, zal Hij het zuchten van die mensen niet vergeten. Moge de onderdrukkers eerder worden bekeerd, dan door de rechter gestraft.’

Brand

Op woensdag 11 maart 1812 stond de drukkerij in brand. Er was na deze ramp weinig materiaal over en de financiële schade was enorm. De eerste zondag na de brand preekte Carey over ‘Wees stil en erken dat ik God ben’ (Ps. 46). De preek had twee aandachtspunten: a. God heeft het recht om met ons te doen wat Hem behaagt b. Het is onze plicht om te buigen onder Zijn wil. Reeds eind juli 1812 kreeg Carey vanuit

Europa en Amerika hulp, geld en nieuw drukkers materiaal.

Twee beloften van God hebben hem in zijn leven steeds getroost en bemoedigd:

‘Ik ben bij u tot aan het einde van de wereld’ (Mat.28) en ‘De kracht in uw ouderdom zal zijn als de kracht van uw jeugd (Deut.25).

Octrooi

In 1818 begon het Serampore College. Dit College had als doel om mannen van de inheemse bevolking op te leiden tot predikant. Negen jaar later kreeg dit onderwijsinstituut van koning Frederik VI van Denemarken het octrooi om universitaire graden uit te reiken aan geslaagden.

Gezin

Het gezin Carey-Plackett telde acht kinderen. Twee ervan stierven in Engeland en twee in India. Dorothy stierf in 1807. Jarenlang was ze psychisch patiënte. Carey’s tweede vrouw, de veelzijdige Charlotte Rhumohr, stierf in 1821. Carey ’s derde vrouw was de zorgzame Grace Haghes. Zij veraangenaamde zijn laatste levensjaren.

Levenseinde

Op zondag 8 juni 1834 kwam Carey’s geliefde medewerker Marshman hem bezoeken. Terwijl hij naast zijn sterfbed knielde, wist hij zeker dat dit voor het laatst was. Marshman bad zeer innig en met een bewogen hart. Hij prees God voor alle goedheid die hij Carey had bewezen tijdens diens 41 jarige verblijf in India. De ernstige zieke liet merken dat hij het gebed had gehoord. Toen Marshman de volgende dag terugkwam, was zijn geestelijke broeder gegaan naar de zalen van eeuwige vreugde. Hem waren de ‘eeuwige deuren’ open gegaan, toen de zon opging (Gen. 32).

In zijn leven had Carey veel troost geput uit de hymns van zijn vriend, de Engelse predikant-dichter I. Watts. Nog staat in Serampore (West-Bengalen) zijn indrukwekkende grafmonument. Op de grafsteen staan gegraveerd: zijn naam, geboorte- en sterfdatum en twee dichtregels van Watts: ‘A wretched poor, and helpless worm, On Thy kind arms I fall.’

Uitleiding

God maakte Carey tot de vruchtbaarste Bijbelvertaler en gemeentestichter uit de kerkgeschiedenis. Hij was een bijzondere man, een man aan wie het eens werd verboden om te preken in India. Ten slotte werd hij zelfs door de Indiase regering als adviseur aangesteld. Zijn leven liet heldere Bijbelse sporen na. Hij was een voorbeeld voor Hudson Taylor en David Livingstone.

Door zijn enorme kennis van land en volk kreeg Carey, mede door zijn rustige, oprechte, eenvoudige en liefdevolle gedrag een positieve invloed op het ambtenarenapparaat (overheid). Hierdoor kon hij een einde maken aan het wrede tafereel van de Hindoeweduwenverbranding sati (suttee-Eng.). Als een getrouwde Hindoe stierf moest zijn weduwe ook sterven, vrijwillig of moreel gedwongen! Ook streed hij tegen abortus, slavernij en andere wreedheden. Indiase banken gingen failliet, stormen veroorzaakten schade, besmettelijke ziekten eisten slachtoffers, sommige zendelingen gingen een eigen weg en toch hield William Carey vol, door genade alleen.

Hij ontving een ongekend uithoudingsvermogen en geestelijke weerstand, ondanks veel tegenslagen, teleurstellingen en verdriet (twee echtgenotes en vier kinderen stierven).

Op sociaal en cultureel gebied bewees Carey India veel diensten (scholen gesticht en negentien nieuwe zendingsposten geopend) en hij publiceerde waardevolle studies op het gebied van land-en tuinbouw. Ook redigeerde en publiceerde hij twee werken van tuinder William Roxburgh, Hortus Bengalensis en Flora Indica. Door hem werden prozateksten verspreid voor didactisch en pedagogisch gebruik op scholen.

Carey, ‘vader van de moderne zending’, autodidact, briljant taalgeleerde en kroongetuige van Jezus Christus, had in zijn leven twee grote idealen: Evangelie verkondiging èn reformatie van de zeden. Heeft hij ook in onze actualiteit wat te zeggen?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen