Het altaar van Moloch

Kill the baby

‘Misselijkmakend en weerzinwekkend’. Met deze woorden bracht Arthur Alderliesten, de directeur van de stichting ‘Schreeuw om leven’ op treffende wijze onder woorden wat de inhoud is van de videoclip ‘Kill the baby’ ¹ . In dit filmpje is te zien op welke manieren een baby om het leven kan worden gebracht. Een van de musici legt uit wat het doel ervan is: ‘We steken de draak met hoe Schreeuw om Leven en andere prolifeorganisaties, zoals ze zichzelf noemen, praten over abortus. Alsof het moord is op een baby’. Ze zegt dat het ongeboren leven ‘eigenlijk nog niks’ is. Alderliesten reageert: ‘Dit is zo haaks op hoe God het bedoeld heeft. Het leven is er om te koesteren en te beschermen. Nu wordt het tegenovergestelde gepropageerd. Ze zeggen er ook bij dat abortus een feestje moet zijn.’ Indringend is de foto waarop een pop vastgebonden zit op een kinderstoeltje, om met benzine overgoten en daarna in brand gestoken te worden. Dit alles krijgt nog een extra lading als bedacht wordt dat op de website van het zangersduo een foto staat die gemaakt is in de Arminiaanse kerk in Rotterdam. Terecht worden door SGP en CU hierover Kamervragen gesteld, in de hoop dat het kabinet uitspreekt dat dergelijke beelden weerzinwekkend en moreel onaanvaardbaar zijn.

Moloch

Toen we lazen over het verbranden van kinderen (gelukkig gaat het in dit geval om een pop, maar de symboliek die erin ligt is niet minder vreselijk), gingen onze gedachten naar het beeld van Molech. Molech was de god van de Ammonieten, ook wel Milcom genoemd (Lev. 18:21; 1 Kon. 11:5), en wordt in Hand. 7:43 Moloch genoemd. Tot ‘eer’ van deze god werden kinderen levend verbrand of lieten de ouders hun kinderen tussen twee grote vuren doorgaan om gezuiverd te worden. De Heere heeft het volk Israël gewaarschuwd om hieraan niet mee te doen (Lev. 18:21). Deze waarschuwing lijkt onnodig, maar helaas is gebleken dat nakomelingen van David zich hieraan schuldig hebben gemaakt. Van koning Achaz lezen we: …hij wandelde in den weg der koningen van Israël; ja, hij deed ook zijn zoon door het vuur gaan, naar de gruwelen der heidenen die de HEERE voor de kinderen Israëls verdreven had (2 Kon. 16:3). Bij het verbranden van de kinderen kan gedacht worden aan het leggen van deze kinderen in de armen van een stenen beeld, waarbij in de holte van het beeld een brandstapel in brand werd gestoken zodat het beeld verhit werd; de gevolgen laten zich raden … Omdat het gegil van de kinderen door merg en been ging, werd er luid op trommels geslagen om het geschreeuw te overstemmen. Koning Achaz deed dit in het dal van Hinnom, met daarin een stuk grond met de naam Tofeth (2 Kon. 23:10). Het Hebreeuws woord ‘toph’ betekent trommel (kantt. 32). In de volgende kanttekening lezen we nog iets meer over de naam Hinnom. Daarvan afgeleid is het woord Ge-Hinnom, dat weer terug te vinden is in het woord ‘gehenna’. En met ‘gehenna’ wordt het onuitblusselijk vuur, de hel, bedoeld (Matth. 5:22).

Altaren van Moloch

Een aartsbisschop schreef bijvoorbeeld vorig jaar: ‘Vaccinslachtoffers worden geofferd op het altaar van Moloch’. Zo nu en dan lezen we de uitdrukking ‘voor het altaar van Moloch’. We willen dat overzetten naar de volgende altaren, waarvan het aantal door iedereen zelf uitgebreid kan worden.

1. Het altaar van zelfbeschikking. Zelfbeschikking, gevoed door de hoogmoed, is ten diepste de oorzaak van de val in het paradijs. Zelfbeschikking ligt ten grondslag aan zaken zoals abortus en euthanasie. Het tornen aan zelfbeschikking roept reacties op zoals ‘Kill the baby’. We laten ons dan niet leiden door God en Zijn Woord, maar door onze eigen gedachten en gevoelens. Zelfbeschikking zit tot in de haarvaten van de samenleving. In hoeverre is zelfbeschikking, het zich laten leiden door wat we zelf denken en voelen, al niet doorgedrongen in onze gezinnen en kerken?

2. Het altaar van individualisering. We zijn dan gericht op onszelf. We voelen ons geen onderdeel van een groep en maken onze eigen keuzes. Het is dan niet de vraag of onze keuzes goed zijn voor de ander, maar of ze goed zijn voor onszelf. We vinden de gemeenschappelijke belijdenisgeschriften dan ook niet meer zo belangrijk – we kunnen toch zelf wel bepalen wat Gods Woord ons zegt?

3. Het altaar van materialisme. We zijn dan druk met het hiernúmaals in plaats van het hiernámaals. Onze huizen, auto’s, kleding, kerkgebouwen, vakanties enzovoort: we moeten er goed mee voor de dag kunnen komen. Dat we stof (nietige materie) zijn en tot stof zullen wederkeren, dat wordt maar al te gemakkelijk vergeten.

4. Het altaar van prestaties. Er lijkt op allerlei terrein nog maar één devies te gelden: we moeten groeien. Bedrijfs- en schoolresultaten: de cijfers moeten een voortdurend stijgende lijn hebben. Maar door de onevenredige aandacht hiervoor is voor het welbevinden van werknemers en kinderen helaas vaak te weinig aandacht. Gods Woord wijst op het belangrijkste: Maar zoekt eerst het Koninkrijk Gods en Zijn gerechtigheid, en al deze dingen zullen u toegeworpen worden (Matth. 6:33). De Heere beware ons ervoor om de zielen van ons en van ons nageslacht op deze altaren ten offer te leggen!

Als het bovenstaande tot ons doordringt en we beseffen welke plaats deze altaren in onze levens hebben ingenomen, dan kunnen we ons niet verheffen boven de makers van een videoclip zoals aan het begin genoemd, hoewel we onze stem hebben te verheffen tegen dit soort zaken.

Het is nodig voor ons en onze naaste dat we door genade kunnen zeggen: Wij hebben een Altaar [Christus Jezus] (Hebr. 13:10).

Noot

1. Zie het artikel Prolifebeweging reageert met afschuw op pro-abortusvideo in het RD van zaterdag 3 september 2022.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen