Over kerkmuren heen

Ze schreef: ‘Hoewel ik niet tot uw gemeente behoor, ben ik hartelijk verblijd dat de Heere u naar ons dorp heeft gezonden. Hij zegene uw arbeid tot eer van Zijn Naam en bekering van velen, ook uit ons nageslacht, die in uw gemeente kerken’.

Tijdens de jaren in Werkendam heb ik de schrijfster van het briefje ook mogen ontmoeten en zo nu en dan heb ik haar gesproken. Ze was van geboorte een Zeeuwse. Het was nooit moeilijk om met haar over het genadewerk van God te spreken. Op bid- en dankdagen en bij Bijbellezingen door de week kwam zij met haar man regelmatig in de Bethelkerk.

Er kwam een ernstige ziekte in haar leven. Uiteindelijk werd afgezien van verdere behandeling. Ze mocht het in de hand van haar God overgeven: ‘Mijn tijden zijn in Uw hand’. Ze mocht geloven dat haar beste tijd zou aanbreken.

Op een middag was ik op de fiets onderweg naar een langdurig zieke vrouw uit onze gemeente. Bij het huis van de eerdergenoemde vrouw - met wie het, naar ik had gehoord snel achteruitging - stonden veel fietsen. Ik dacht: ‘Er is veel bezoek. Mogelijk zijn de kinderen opgeroepen’. Maar door veel schroom vervolgde ik toch maar mijn weg. Ze behoorde immers ook niet tot onze gemeente!

Echter, in mijn hart voelde ik dat ik terug moest. Het was alsof de Heere alle onmogelijkheden overwon en mij inwon. Ik fietste terug en belde aan. ‘U komt als geroepen! Moeder gaat sterven’.

Met haar man en kinderen zaten we rondom het sterfbed. Ze kon nog maar zwak spreken, maar ze sprak van de hoop die door Gods genade om de verdienste van Christus in haar hart was. Ze mocht uit vrije gunst naar haar Heere, haar Zaligmaker en haar Bruidegom, Die haar had liefgehad en had getrokken uit de duisternis en de dood.

Samen hebben we Psalm 23 gelezen. Die psalm handelt over het gaan door het dal van de schaduw des doods. Maar ook over de goede Herder, Die het Zijn kinderen in dat dal aan niets doet ontbreken: ‘Want Gij zijt met mij’.

Na een smeekbede voor haar en de achterblijvende geliefden hebben we afscheid genomen. Enkele uren later kwam ze Thuis, op kosten van het Lam! Een lege plaats liet zij na. Er was een lover meer boven, maar een bidder in het dorp minder.

Voor het gezin en voor mij was het een onvergetelijke ervaring: door de Heere gestuurd. Gestuurd door de God van de Kerk. Een Kerk zonder muren! Want het zal worden één kudde en één Herder.

Wat is uw en mijn enige troost in leven en in sterven?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen