Een lied in de herberg

Hij klopte op de deur, maar hoorde niets. Nog eens klopte hij, nu wat harder. Hij voelde aan de deur. Die ging open.

‘Kom maar verder’, zei een zwakke stem. Voor het raam stond een bed. Er lag een vrouw in. Hendrik liep naar haar toe en drukte de zieke vrouw de hand. ‘Hoe gaat het?’ vroeg hij vriendelijk.

‘Och, ik ben erg ziek. Er is weinig hoop dat ik nog beter kan worden. En dan… dan is mijn kind alleen. Mijn man leeft ook niet meer…’. Er gleed een traan over haar magere wangen.

‘Ja, en sterven is God ontmoeten, maar u leeft nog’, zei Hendrik. ‘Mag ik u iets voorlezen uit Gods Woord? Het Woord dat spreekt over de enige troost in leven en sterven?’

De vrouw knikte. Hendrik las uit de Bijbel en sprak met haar. De vrouw luisterde aandachtig. ‘Zo’n Boek wil ik ook graag hebben’, zei ze zacht. ‘Dan kan mijn dochtertje me er iedere dag uit voorlezen. Maar waar moet ik het geld vandaan halen? Daar ligt mijn hele bezit’. Ze wees naar de tafel.

Hendrik stond op. Hij telde zestien centen. ‘Voor dat bedrag kunt u een Bijbel kopen’, zei hij. De vrouw dacht even na. Haar handen frommelden aan het laken. ‘We moeten brood hebben, maar daar kunnen we later nog wel aankomen. Een Bijbel kan ik niet zo gemakkelijk meer kopen. Geef me die eerst maar. Dan zullen we wel verder zien’.

Hendrik gaf de vrouw een Bijbel. Toen liep hij naar de tafel en pakte twee centen. Veertien liet hij er liggen. Graag had hij de vrouw die twee centen laten houden, maar hij deed het niet. De mensen waardeerden iets meer als ze er wat voor over moesten hebben.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen