Wegens slapen geschrapt als levend lid
Slapen in de kerk, daarover lezen we ook in de Bijbel: Eutychus was onder de preek van Paulus in slaap gevallen terwijl hij in het venster zat. Hij viel naar beneden en kwam om het leven.
Over Eutychus wordt door Bij- belverklaarders verschillend geoordeeld. Calvijn is erg mild over hem. Nee, Eutychus is niet in het venster gaan zitten om daar te gaan zitten slapen. Dan had hij wel op de grond kunnen gaan zitten. Calvijn begrijpt niet dat som- mige Schriftverklaarders zelfs durven zeggen dat zijn dood de straf was voor zijn schanddaad. Maar Matthew Henry heeft geen goed woord voor Eutychus over. ‘Jongens die, tot verdriet van hun ouders, graag klimmen, of zich op een andere wijze aan gevaar blootstellen, bedenken niet dat dit ook zonde is voor God’.
Geschrapt als levend lid
‘Hoe vaak zien wij mensen slapen in de kerk’, verzuchtte ds. W.C. Lamain in 1956 in een brief aan de lezers van De Saambin- der. ‘In de kroeg, in de bioscoop en op het voetbalveld zullen er wellicht niet zo veel slapers zijn als in de kerk. Ook op plaat- sen waar geld te verdienen is, worden geen slapers gevonden. Waarom juist in de kerk wel? Vanzelf, de slaap kan ons overvallen. Ik heb eens gehoord van een godzalige leraar uit de tijd van Philpot, die eens een man in de kerk zag slapen, waarvan geloofd werd dat hij genade had. Die leraar ging onder het preken die man, toen hij hem zag slapen, schrappen als een levend lid van de kerk. Hij dacht werkelijk dat het niet kon. Maar later zonderde die leraar zich op zijn studeerkamer af in het gebed. En daar in zijn bidvertrek werd hij ook door de slaap overvallen. Na die tijd oordeelde hij niet zo hard meer over een ander. Hij had er wat mee geleerd’.
Een probaat middel
Als iemand tijdens de kerkdienst zomaar ineens zou gaan staan, zou je vreemd opkijken. Maar vroeger was het heel gewoon dat mannen als ze last van slaap kregen, gingen staan. Een probaat middel. In 1947 schreef ds. I. Kievit in een medita- tie over ‘De wekroep van Pasen’: “Daar zit een slaper in de kerk. Slapen in de kerk, dat is toch minderwaardig. Waarom gaat gij niet een ogenblik staan, of zucht tot God om wakker te blijven? Slapen in de kerk... zoals die man, die bij voorkeur opging onder de zwaarste prediking, met weinig evangelie, hij sliep bijna de ganse dienst, en bij het naar huis gaan sprak hij tot zijn buurman: Wat heeft hij het weer gezegd, dat is nog eens een prediker!’
Ongeluk en geluk
In het mooie gedenkboek van de Gere- formeerde Gemeente te Nieuwdorp dat onlangs verschenen is, lezen we over het echtpaar Murre-Westerweele uit Nieuwdorp dat naar Borssele gegaan was om hun zoontje Cornelis, geboren 3 november 1907, te laten dopen. ‘Op nieuwjaarsdag 1908 zou ds. H. Roelof- sen uit Goes het Woord Gods bedienen te Borssele, ook zou de Heilige Doop bediend worden. De nacht was kort geweest voor de moeder, want tot na twaalven was ze bezig geweest haar kleren te herstellen om er toonbaar uit te zien.
De dienst nam een aanvang, ds. Roelofsen ging voor in gebed. Rika, vermoeid door de te korte nachtrust, werd overmand door de slaap, maar de Heere greep in. Plotseling hoorde ze de woorden van Gods knecht: ‘Heere, als U het niet ver- hoedt, vallen we slapend en sluimerend in de hel, hoe zullen we ontvlieden als we op zo grote zaligheid geen acht geven?’ Toen was ze wakker, naar lichaam en ziel. Zonde werd zonde en schuld werd schuld. Met de psalmist kon ze getuigen: ‘Ik vond benauwdheid en droefenis’. Drie weken heeft ze in zulk een overtuiging geleefd dat ze aan slapen vrijwel niet toekwam. ‘Ik weende ganse nachten vanwege mijn ongeluk’, zei ze later, ‘en mijn man weende vanwege mijn geluk’.
Haar man bemerkte dat er een beginnend werk Gods in haar leven was. De Heere schonk verademing door haar de weg der zaligheid in Christus te openbaren. Na betrekkelijk korte tijd behaagde het de Heere haar de bewuste vrijmaking in Christus te schenken en wist ze zich ver- zoend met een drie-enig God’.
Het was vele jaren later. ‘Rika werd ouder en zwakker, soms sliep ze in de kerk. ‘Opoe, je hebt weer geslapen in de kerk’, zei een van haar kleinkinderen verwijtend. ‘Ja, maar dat neemt de Heere een oud en zwak mens niet kwalijk, hoor’, was het antwoord’.
Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt
voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen,
vragen, informatie: contact.
Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing.
Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this
database. Terms of use.
Bekijk de hele uitgave van donderdag 24 maart 2022
De Saambinder | 20 Pagina's
