Wijs of dwaas?

In n die tijd was het de gewoonte dat de bruidegom met zijn vrienden de bruid ophaalde bij haar woning of bij een andere afgesproken plaats. Daarna ging het in een feestelijke optocht naar de bruiloftszaal. Bij de bruid was er dan een groep vriendinnen die met haar meegingen, de bruidegom tegemoet. Over deze tien maagden gaat het in deze gelijkenis. Vijf van hen waren wijs en vijf dwaas. Want, zegt de Heere, die gereed waren, gingen met de bruidegom in tot de bruiloft! Dat wil zeggen: met de hemelse Bruidegom Christus ingaan in de eeuwige vreugde om eeuwig bij Hem te zijn. Daar hadden de vijf dwaze maagden ook op gerekend. Aangrijpend dat er voor het oog zo weinig verschil lijkt te bestaan tussen de wijze en dwaze maagden. Echter, bij de komst van de Bruidegom blijkt het een onderscheid te zijn van eeuwig buiten of eeuwig binnen!

Beiden, wijze en dwaze maagden, hadden brandende lampen. Dit wijst op de belijdenis van het christelijke geloof. Beiden ver- wachtten de bruidegom en gingen hem tegemoet. Misschien kan dit van ons nog niet eens gezegd worden. Dat wij bij al onze voorrechten ons amper bekommeren om ons eeuwig zielenheil. Als dat zo met ons is, vraag dan of de Heere uw ogen opent, nu het nog genadetijd is.

Maar deze dwaze maagden hadden, evenals zij die wijs werden genoemd, een verwachting van de komst van de bruide- gom. Ook haar lampen brandden. Er kan dus veel zijn wat uiteindelijk toch tekort is. Een grote verandering in ons leven. Ernst maken met de dingen van de eeuwigheid. Graag het Woord Gods willen horen. Veel ijver voor het Koninkrijk Gods. Mogelijk dienen we wel in een ambt. Wij schreien tranen en spreken van de Heere Jezus, van de Bruidegom, ja ook van Zijn weder- komst. Maar met dat al toch nog altijd vreemdeling van het zaligmakend werk Gods in ons hart.

Er kan zoveel zijn wat uiteindelijk toch niet meer is dan het algemene werk van Gods Geest. Maar dat betekent: niet gereed. Wat kan dit het ware volk des Heeren benauwen. Het is hun gedurig gebed: Heere, doorgrond mij, beproef mij, zie of bij mij een schadelijke weg is en leidt mij op de eeuwige weg.

Kruikje met olie

De dwaze maagden hadden wel lampen, maar misten het kruikje met olie. Dit kruikje met olie wijst op het zaligma- kend werk van de Heilige Geest in het hart van een zondaar.

Deze dwaze maagden misten het ware werk Gods in het hart. Zij misten de staats- verwisseling waarin een zondaar van dood levend wordt gemaakt. Zij misten het verbroken hart. Zij kenden de ware droef- heid naar God niet. Zij wisten niet van een onvoorwaardelijk buigen onder een heilig, rechtvaardig en goeddoend God. Ze waren nooit in waarheid arm van geest gewor- den. Ze kenden het hartelijk leedwezen over en het haten en vlieden van de zonde niet. Ze wisten niet van een hongeren en dorsten naar de gerechtigheid. Ze spra- ken wel van blijdschap, maar kenden ten diepste niet die zoete hartelijke vreugde in God door Christus. Zij spraken wel over Christus, maar wisten niets van het wonder dat een helwaardige zondaar leert kennen: het behaagde God Zijn Zoon in mij te openbaren.

Daar mochten de wijze maagden door genade wel iets van kennen, hoe vaak ze ook vreesden dat het alles nog tekort zou zijn.

Te roemen valt er voor die wijze maagden in zichzelf niets. Want het was genade alleen en ook zij waren in het wachten op de bruidegom in slaap gevallen. Het is een aanklacht tegen Gods volk, dat de brui- degom hen slapende vindt, terwijl er toch zulke andere tijden in het leven geweest zijn. Tijden dat hun hart zo dorstte naar de levende God. Waar hun harten zo vol waren van heilbespiegelingen om het schoonste lied van hun Koning te zingen. Maar nu is het zo stil en zo donker. In Christus is een nooit te ontledigen volheid, maar wat erg als er geen levende uitgangen zijn naar Hem, de Zon der gerechtigheid. De Bron van leven, licht en troost.

Maar als de bruidegom komt, het heeft lang geduurd, het is middernacht, dan zijn ze tot hun eigen verwondering gereed. Wanneer het geroep: ‘de Bruidegom komt’ klinkt, zullen die bevende harten van Zijn kinderen toch zo verheugd zijn. Haar lampen zijn dan bereid met de olie die ze gekregen hebben en zo mogen ze ingaan met Hem in de bruiloftszaal. Met Hem, dat zal de eeuwige vreugde en blijdschap van de Kerk zijn. Om dan, zonder zonde, eeuwig Hem de lof en de eer toe te brengen, die Hij zo eeuwig waard is. Door U, door U alleen om het eeuwig welbehagen.

De deur gesloten

Ook de dwaze maagden horen het geroep. Ook zij nemen hun lampen! Maar deze gaan uit! Tot hun ontzetting zien ze nu waar ze voorheen aan voorbij waren gegaan: zij hebben geen olie! Nu is het te laat om nog te kopen!

Wanneer zij ten slotte bij de deur van de bruiloftszaal komen, is deze gesloten. O, dat zal wat zijn als we dachten in te gaan en de Heere Zelf de deur voor ons gesloten heeft. Maar, Heere, wij kennen U toch? Dan te horen, wat we hier nooit wilden geloven: Ik ken u niet. Dan buiten, eeuwig buiten.

Denk toch niet licht over de ontzaggelijke eeuwigheid, nu is het nog genadetijd. Hoe- veel we ook denken te hebben, de vraag is: is het ware, het goede werk Gods in ons verheerlijkt? Doorzoek uzelf nauw, ja, zeer nauw. Alleen dan wanneer het begin uit God is, zullen wij voor Hem kunnen bestaan in die grote dag der dagen.

Daarom lere de Heere ons deze bede: leer ons alzo onze dagen tellen dat wij een wijs hart bekomen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen