De kracht van herinneringen door muziek

De regen slaat tegen de ramen van het verpleeghuis, de lucht is grauw en zwaar. Buiten lijkt het alsof de wereld tot stilstand is gekomen, maar binnen is het warm en levendig. De zachte gloed van de lampen geeft de kamer een gezellige sfeer, en bewoners zitten samen, wachtend op wat komt. De stilte wordt doorbroken door een vertrouwde klank: de eerste tonen van het orgel. Psalmen klinken door de ruimte, gezongen door oude, bevende stemmen. Niet iedereen zingt mee, maar degenen die dat wel doen, doen het vol overgave. Voor hen is dit een lichtpuntje, een moment van vreugde op een anders grijze dag.

Ik zit achter het orgel en begeleid de zang. Terwijl ik speel, komt een vrouw naar me toe. “Meneer de organist, weet u nog dat u bij ons in Henlo speelde?” Haar ogen lichten op, alsof ze een lang vergeten herinnering probeert te grijpen. Ik glimlach, “Oh, is dat zo?” Ze knikt enthousiast en begint over haar man, die bij de bolders werkte, en haar moeder, die zo graag zong. Het is een warrig verhaal, en ik kan er geen touw aan vastknopen, maar dat doet er niet toe. Wat ze precies zegt, lijkt haar zelf ook te ontgaan, maar zodra de muziek begint, is er geen twijfel meer: ze zingt. Ze mag dan veel zijn vergeten, de psalmen kent ze nog.

De tijd vliegt voorbij. Een andere vrouw, die de hele tijd stil naast het raam heeft gezeten, fluistert zachtjes een vers. “Vraagt naar den HEER en Zijne sterkte.” Ik zoek het vers op en we zingen het samen. Haar ogen stralen. Dit zijn de momenten waarop ik besef hoe diep muziek kan reiken. Hoe het een brug slaat naar herinneringen die bijna verloren leken.

Aan het einde van de middag vraag ik nog een laatste keer: “Welk vers wilt u zingen?” Een vrouw glimlacht naar me en zegt zacht: “God heb ik lief.” We zingen het samen, voor de laatste keer vandaag. Terwijl ik de laatste tonen van het orgel speel, voel ik een warme verbondenheid. Deze mensen, hoe dement ze ook zijn, dragen een schat aan herinneringen die onlosmakelijk verbonden zijn met hun geloof en de liederen die ze hun hele leven hebben gezongen.

Ik maak nog wat korte praatjes en stap dan op mijn fiets. De regen deert me niet; mijn hart is warm. In een half uur tijd hebben deze mensen een plek in mijn hart gekregen. Hun stemmen galmen na in mijn gedachten: ‘Looft God, looft Zijn Naam alom... voor Zijn troon en hier beneden.’ Zing je mee?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen