Gods Grote Ontfermingen

Van de vroegere rust en vrede die het volk Israël in Egypte genoot, toen zij onder de regering van Jozef verkeerden, is niets meer overgebleven. Zij leven thans onder een andere koning die hen geen plaats gunt, hen onder een zeer harde dienst gesteld heeft en hen veel ellende doet ondervinden.

Het zal duidelijk zijn dat daarin ons bestaan van nature verklaard ligt. Door onze moedwillige ongehoorzaamheid verkeren wij in grote nood. We zijn aan allerhande ellende onderworpen en zijn in de greep van satan en de zondendienst. Nu ondervinden wellicht vele lezers daar geen hinder van en kennen daarover geen smart. Dat is echter de allergrootste nood!

Voor Gods uitverkoren volk brak er een tijd aan dat die slavendienst ondraaglijk werd en de nood onhoudbaar. In zichzelf was geen kracht om uit deze tirannie los te komen. Hun verzet maakte dat hun overheerser nog meer woedde en zij nog ongelukkiger werden. Dat deed hen onophoudelijk zuchten en schreeuwen en dreef hen uit in het verborgene voor Gods aangezicht. Daar leerden zij Hem hun nood bekendmaken en Hem smeken om Zijn bescherming en Zijn vertroosting. Maar bovenal om hen te verlossen en hen overeenkomstig Zijn belofte te brengen in het land der belofte.

Leerden wij de boeien voelen? Is de rust opgezegd in uw leven en gaat u gebukt onder de last der zonde? Moet u alle dagen bemerken niet anders te kunnen dan het verkeerde? Geeft het u stof tot verootmoediging en doet het u onophoudelijk zuchten dat u er maar niet van kunt loskomen? Begeert u waarlijk vrij te mogen worden en weer in vrede met en voor Hem te mogen leven? Hebt u in uw rampzaligheid een Zaligmaker nodig gekregen? Wat wordt er dan een droefheid naar God ondervonden. Dat u Hem door uw zonden zo vertoornt en hébt vertoornd, zodat u met de dichter zingt: ‘k heb mijn tranen onder ’t klagen tot mijn spijze dag en nacht. Maar dat Zijn genade, hulp en verlossing desondanks niet ondervonden wordt, en u daarom al geruime tijd zo fel bestreden wordt dat Hij niet lijkt te horen en Zijn barmhartigheden een einde lijken te hebben.

Gods grote ontfermingen met de Zijnen blijken echter onuitsprekelijk rijk. Hij bleek wel degelijk Israëls gekerm en smekingen te horen en gedacht aan hen om hen te verlossen. Echter, dit was niet vanwege hun geroep en aanhoudende smekingen, maar omwille van Zijn eigen Woord en belofte, waardoor Hij hen kende en Zich over hen ontfermde door hen te verlossen. Daarom behoeven ook zij Zijn macht en gewilligheid niet te wantrouwen die zuchten met smeking en geween: ‘Gedenk aan 't woord, gesproken tot Uw knecht, waarop Gij mij verwachting hebt gegeven’, want Hij zal Israël verlossen van al hun ongerechtigheden!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen