“Houd bij emancipatiebeleid vooral oog voor verschillen”

Vlissingen is een havenstad met havenarbeiders. In de vorige eeuw zijn de arbeiders ge-emancipeerd, vooral door de actieve inzet van sociaaldemocratische politici. Maar nu hun emancipatie voltooid wordt geacht en sociaaldemocraten vooral aandacht geven aan andere achterstandsgroepen, lijkt het

erop dat veel arbeiders het gevoel hebben dat er niet naar hen wordt geluisterd. Herken je dit?

Vooral de vakbonden hebben gestreden voor betere werkomstandigheden voor arbeiders, de mensen die met de handjes werken. Kortere werkdagen, 5-daagse werkweek, betere beloning voor zwaar werk en onregelmatig diensten, enz. Het is voor Jan Modaal nog steeds sappelen om rond te komen. Voor de meesten geldt toch wel: “Aan het eind van mijn geld, houd ik altijd een stuk maand over”. Wanneer je ongeveer € 1.600,00 netto per maand binnen krijgt, heb je, na aftrek van de vaste lasten, niet zoveel financiële speelruimte meer. Dit is anders voor werkenden met een HBO-functie of hoger. De waardering van handwerk ten opzichte van denkwerk behoeft nog wel wat meer gelijkwaardigheid.

Vlissingen heeft een kleine minderheid van christelijke raadsleden. Dat patroon zie je in meer havensteden. Wordt er door het Vlissingse stadsbestuur in het algemeen voldoende rekening gehouden met belangen van christenen? Wanneer of waarvoor ben je zo al in de bres gesprongen?

Nee, in het algemeen is dat zeker niet het geval. Vlissingen presenteert zich als “stad aan zee” en vooral als een festivalen evenementenstad. Dit jaar viel Bevrijdingsdag op een zondag. Popen dancemuziek met hun doordringende bassen en beats denderden door de binnenstad en omgeving. Veel andere evenementen vinden in het weekend, en dus ook op zondag, plaats. Speciale braderieën worden op zondag georganiseerd, met name tijdens het toeristenseizoen. Ook de horeca-ondernemers organiseren vaak extra grote feesten op zondag.

Als SGP-raadsleden vragen we dan altijd aandacht voor beperking van de geluidsoverlast voor de omwonenden, alsook om rekening te houden met de erediensten op zondagochtend in de twee kerken in de binnenstad. De reinigingsdienst van de gemeente start met schoonmaaken opruimwerkzaamheden zodra het evenement is afgelopen, dus ook op zondag middag of in de late uurtjes. Dan vragen wij aandacht voor de extra kosten voor de gemeente en of er rekening wordt gehouden met principiële bezwaren van werknemers bij de reinigingsdienst die beslist niet op zondag willen werken.

Vlissingen heeft al vele jaren koopzondagen. Officieel is dit de laatste zondag van de maand, maar ondernemers mogen elke zondag hun winkel openen. Supermarkten zijn iedere zondag open. Sinds eind 2017 is er ook betaald parkeren op zondag. Samen met de CU en het CDA hebben we toen een amendement ingediend om gratis parkeren op bepaalde parkeerterreinen voor bezoekers van de kerkdiensten in de binnenstad mogelijk te maken. Dit amendement is, na een pittige discussie tijdens de raadsvergadering, gelukkig aangenomen.

Wat doet Vlissingen aan emancipatiebeleid op dit moment; waar, naar wie en naar welke groepen gaat vooral de aandacht naar uit? Migranten, moslims, vluchtelingen, vrouwen, lhbti’s of anderszins?

Vlissingen is een regenbooggemeente. Op coming-out-day wordt op het stadhuis de regenboogvlag gehesen en we hebben ook een regenboogzebrapad. Toen we daar als SGP-fractie verkeerstechnische vragen over stelden, kregen we venijnige, suggestieve reacties in de trant van: “Je zoekt oorzaken omdat je toen tegen hebt gestemd”. Aan de andere kant kregen we ook instemmende reacties “Ik vind zo’n regenboogzebrapad helemaal niks, waarom moeten mijn gedachten een bepaalde richting worden opgestuurd als ik daar wil oversteken?!” Opvallend was dat juist ook niet-kerkelijke/christelijke mensen een regenboogzebrapad overdreven vinden.

Op het gebied van emancipatie van moslims, vrouwen en andere minderheden wordt vooral aan de politieke toekomst gedacht. Men geeft nu een cursus voor mensen die interesse hebben in het raadslidmaatschap en mensen met een getinte of donkere huidskleur en vrouwen krijgen voorrang bij de selectie.

Vlissingen geeft dus veel aandacht aan bijzondere groepen. Wordt het niet eens tijd voor ‘emancipatie’ van het gewone gezin?

Inderdaad, het is de hoogste tijd voor een hogere waardering voor een stabiel gezin. In heel veel gemeenten wordt er enorm veel geld uitgegeven aan jeugdzorg, sterker nog, er dreigt een groot financieel tekort op dit gebied. Als ik als raadslid informatiebijeenkomsten bijwoon van jeugdzorginstanties, wordt door hen altijd het verband gelegd tussen het aantal echtscheidingen en het aantal kinderen dat aanklopt bij jeugdzorg. Toen we als SGP een motie indienden voor preventief beleid ten opzichte van echtscheidingen, werd deze door andere raadsleden weggehoond. Dit vond men te betutte lend. Maar het kan toch niet zo zijn dat getrouwde of samenwonende stellen die uit elkaar gaan, de rekening voor de gevolgen ervan over de schutting kieperen en de samenleving laten opdraaien voor hun privé-keuze?

Tegenwoordig moet je je als fulltime moeder verdedigen dat je niet buitenshuis in een betaalde baan werkt, terwijl onverdeelde moederliefde en aandacht zo ontzettend belangrijk is voor kinderen. Helaas is het ook voor reformatorische gezinnen noodzakelijk geworden dat beide ouders werken. Het is praktisch haast niet te doen om met één salaris rond te komen. Ik vind het schandalig dat onze Nederlandse overheid aan “financiële duimschroevenpolitiek” doet om vaders en moeders te dwingen beiden te gaan werken in een betaalde baan. De leider of leidster op de crèche kan een kind nooit die persoonlijke liefde en aandacht geven als een ouder doet in het eigen huis waar het kind zich thuis voelt en geborgen weet.

Je bent raadslid voor de SGP en vrouw, een unieke combinatie. Word je weleens benaderd of gezien als “emancipatie-voorbeeld” voor SGP’ers? Wat vind je hier zelf van?

Inmiddels ben ik ruim vijf jaar raadslid voor de SGP, de eerste en nog steeds de enige vrouw namens deze partij. Vooral door mensen buiten de SGP word ik als een groot voorbeeld en stoer wijf gezien die het tegen ‘die mannen’ heeft durven opnemen. Ik doe altijd mijn uiterste best om dit beeld te ontkrachten. Want het klopt van geen kant. Het door het Clara Wichmann-Fonds gevoerde proces en de uitspraak van de Hoge Raad waren de reden dat de SGP (met steun van ruim 80% van de leden op de landelijke partijdag in 2013) het ook bij hen toeliet dat vrouwen ook het passief kiesrecht kregen. De slagboom stond open, ik kon het terrein vrij betreden. Ik ervaar zowel in Vlissingen, in de provincie Zeeland alsook bij SGP-politici elders in het land dat ik gelijkwaardig en respectvol wordt behandeld. De onderlinge verhoudingen en samenwerking zijn heel goed. In middels hebben we als SGP in de Vlissingse gemeenteraad een vrouw als beëdigd burger-commissielid en in de gemeenteraad van Kapelle is dat ook het geval. Ook zijn er vrouwen actief als bestuurslid van een SGP-kiesvereniging ofafdeling. Ik ben blij met die ontwikkeling.

Een wat filosofisch-ethische vraag: is alle emancipatie fout, of zitten er volgens jou ook goede kanten aan?

Emancipatie wil ik graag nuchter bezien. Is iedereen gelijk? Nee. Mensen zijn verschillend. Mannen en vrouwen zijn verschillend, zowel lichamelijk als geestelijk. Mannen hebben meer spierkracht, vrouwen kunnen meer pijn verdragen. Mannen denken meer over het proces tot een besluit, vrouwen denken meer aan de praktische gevolgen van het genomen besluit.

Emancipatie is voor mij elkaar gelijk waarderen. Die evenredige waardering is er lang niet altijd en daar mag, wat mij betreft, best aandacht voor worden gevraagd.

Waar zouden SGP-raadsleden alert op moeten zijn bij gemeentelijk emancipatiebeleid? Kun je een praktisch voorbeeld noemen van maatregelen die passen bij een zinvol en effectief emancipatiebeleid?

Als je als gemeentebestuur aan emancipatiebeleid wilt doen, moet je eerst en vooral oog hebben voor de verschillen in de samenleving. In onze maatschappij heerst nu een tendens van “iedereen mag meedoen, maar als je niet mee kan doen…heb je pech”. Ik denk hierbij aan mensen met een lichamelijke of verstandelijke beperking, misschien ook wel ouderen die minder goed kunnen meekomen en ook mensen of gezinnen in armoede. Welke praktische maatregelen horen daarbij? Dan heb je het al snel over:

Het rolstoel-/rollatorvriendelijk inrichten van de openbare ruimte;

Stimuleren van maatjes-projecten;

Wijknetwerken;

Minimabeleid;

Creëren van beschutte werkplekken, enz.

Maar het allerbelangrijkste wat een raadslid kan doen, is altijd je ogen en oren open houden, benaderbaar zijn voor de inwoners en hen een luisterend oor bieden. Met de informatie die je op die manier krijgt, ga je dan aan de slag. Je hebt namelijk als raadslid de mogelijkheid om schriftelijke vragen te stellen en een onderwerp op de raadsagenda te zetten. Ook kan je inwoners wijzen op hun inspreekrecht voor de commissieof raadsvergadering. Als SGP-fractie in Vlissingen werken we heel graag op deze manier. En als iemand zich gehoord voelt, voelt hij/zij zich vaak ook gewaardeerd. Zodra en zolang de gelijke waardering daar is, is emancipatiestrijd niet nodig.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen