Eilandlicht

Toen ze klaar was en de inkt was gedroogd, vouwde ze het papier, verzegelde het en stopte het samen met het kruis veilig weg in de onderste la van het bureau.

Haar vingers waren pijnlijk stijf van de kou. Ze wilde naar de haard lopen om nog wat hout op het vuur te gooien, toen er een lichte klop op de voordeur klonk, gevolgd door een knarsend geluid toen de deur langzaam werd opengeduwd.

‘Pap? Is alles in orde?' riep ze, terwijl ze naar kamerdeur liep.

Haar adem stokte toen ze zicht kreeg op de hal.

Vlak voor haar stond Henry. Hij was warm ingepakt en droeg meerdere wollen truien onder een wijd los jack, dikke handschoenen en een hoed van geolied katoen, met flappen die zijn oren bedekten. Zijn wangen en neus waren rood en bevroren en zijn haar piekte onder zijn hoed vandaan. Zijn armen waren volgeladen met pakjes in allerlei maten en vormen.

Toen hij haar in de deuropening zag, verscheen er een brede lach op zijn gezicht. ‘Het is vandaag nog lang genoeg licht om te trouwen, toch?'

‘Henry…' stamelde ze, terwijl ze zich aan de deurpost vastgreep. ‘Hoe ben je hier gekomen? Wanneer? Wat is er gebeurd?' ‘Ik heb de kapitein van een schoener rijkelijk betaald om mij op Presque Isle af te zetten. ‘ ‘Maar ik dacht dat je in Detroit was.’

‘Daar was ik inderdaad naar onderweg, maar bij een stop in Port Huron om brandstof bij te vullen, heb ik mijn vader ontmoet.’

‘Is je vader hier ook?’

Henry schudde zijn hoofd. ‘We hebben samen een paar dagen in Port Huron doorgebracht en toen zijn onze wegen weer gescheiden.’

Er kwamen honderden vragen bij haar op, maar ze slikte ze allemaal in en deed zich in plaats daarvan te goed aan zijn beeltenis: de kracht die hij uitstraalde, zijn glimlach die zo mooi was dat het pijn deed, zijn donkerblauwe ogen – alles aan hem.

Zijn lach verflauwde tot een dunne lijn. Hij liet de pakjes vallen, stapte er met zijn dikke, natte laarzen overheen en liep naar haar toe. Haar benen werden slapper naarmate hij dichterbij kwam.

Hij rukte zijn hoed af, trok zijn handschoenen uit en liet een heel spoor attributen achter. Toen hij voor haar stond, was zijn glimlach helemaal verdwenen. In zijn ogen lag een smeekbede. ‘Kun je me vergeven dat ik niet gelijk terugkwam?’

Ze wierp een blik over haar schouder naar het bureau waarin haar verhaal en het kruis lagen opgeborgen en keek toen met een glimlach naar hem op. ‘Er valt niets te vergeven, Henry. Je hebt gedaan wat je moest doen. En ik begrijp het.’

Hij keek haar aandachtig aan. ‘Weet je het zeker?’

Ze knikte.

Hij hief zijn hand op alsof hij haar wang wilde aanraken, maar sloeg toen zijn armen over zijn borst. ‘Ik heb je zo vreselijk gemist,’ fluisterde hij. ‘Zo veel dat ik dacht dat ik zou doordraaien als ik nog een dag had moeten wachten om je te zien.’

‘Ik had niet verwacht dat je terug zou komen,’ bekende ze.

‘Er is niets wat me hier vandaan had kunnen houden.’ Hij grinnikte zacht.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen