De vissersfamilie Groen

Schubben

Henk Groen vertelde of hij nog dagelijks aan het vissen was. Hij verkeerde volkomen in zijn element wat afgeleid kon worden aan zijn enthousiasme en geëtaleerde kennis van zaken tot in de kleinste details. Zijn vrouw Annie presenteerde de geurige koffie als het ware door de gesprekken heen. Tenslotte begonnen Henks ogen te glinsteren als paarlemoer.

We zijn hiermee aangeland bij de sehtibvissen, vissen die van schubben zijn voorzien. Schubben zijn naar buiten uitstekende plaatjes die elk een kleine oppervlakte van de vissenhuid bedekt (ook bij andere dieren). De tot 10 centimeter grote zeebliek werd door de vissers op het Haringvliet in massa gevangen. Gevangen zeebliek werd door Groen geleverd aan Frans Buitelaar uit Vlaardingen. Daai' werden de schubben verwerkt tot een zilverkleurige, vloeibare substantie. Vijftig kg. zeebliek verschafte 1 kg schubben en 50 kg schubben leverde 1 liter van de genoemde substantie. Het verkregen materiaal werd gebmikt bij de vervaardiging van (nep)parels en oorbellen voor de sier.

Vissen, elke dag vissen. Jaar in jaai' uit. Maar op een zeer onheilspellende dag. zaterdag 31 januari 1953, stond men overal bij het buitenwater peiplex van de enomi hoge waterstand bij eb! Vele insiders hielden hun hart vast en vreesden voor een geweldige catastrofe. In de daaropvolgende nacht voltrok zich 'de Ramp van 1 februaii 1953' zoals die met deze naam de geschiedenis zou ingaan.

Het behoeft geen betoog dat de drie beroepsvissers van de familie Groen bij diverse reddingsoperaties die plaats moesten vinden, betrokken zijn geweest. In het boek 'Zoals het is gebeurd' van ondergetekende staat daarover een deel van hun activiteiten vernield.

De MD3 liggende in de buitenhaven van Middelhai'nis werd toen zeer zwaai' beschadigd. Deze schuit werd later verkocht. Aan de visserij kwam voorlopig een einde. De Groenen werden schipper te voet.

Cor Groen werd aangenomen voor onderhoudswerkzaamheden aan de Rijkshaven waai- Gijs Groeneveld havenmeester was. Zijn broer Arend kreeg werk als sluiswachter bij de gemeente Middelharnis. Henk kwam in dienst bij de PTT te Middelharnis.

Deze situatie duurde slechts drie jaar. Zodra Arend Groen het water van het Haringvliet in beweging zag en de voorbij varende schepen en scheepjes aanschouwde, opende zijn vissershart subiet.

In 1956 wisten Arend en zijn neef Henk bij Willem Brand van de Moerdijk een schokker te koop. Meteen begon opnieuw het vissersbloed sneller door de aderen te stromen. Oom en neef keken elkaar aan. Het oogcontact was voldoende: 'doen'.

Bovendien was het een originele schokker die in 1893 bij P. Smit in Kinderdijk was gebouwd. Arend en Henk Groen gingen dus weer vissen. Met goedvinden van het gemeentebestuur werd Cor sluiswachter en volgde in die functie zijn broer Arend op.

Dan beginnen de verhalen opnieuiw. Paling vangen met de kubben waarvan Th. de Waal als redacteur van Eilanden Nieuws zo'n prachtige foto heeft gemaakt. Kuilvissen terwijl de MD3 voor anker ging. Een houten raam van 6 bij 8 meter vormde de opening van het kuilnet waar de vis met de stroom mee het bolvormige net vulde. Voor de vissen was er geen ontkomen aan. Arend en Henk Groen visten toen met 18 andere kuilvissers in coöperatief verband. De deelnemers waren vissers uit de regio. Drie keer per week op maandag, woensdag en vrijdag werd de vangst afgehaald door Math, van Leest met een boot van de coöperatie die de vis bij de visafslag in Moerdijk afleverde.

Henk Groen was inmiddels met Annie Groenendijk in het huwelijksbootje gestapt. Het afhaalbootje van Van Leest bood een prachtige gelegenheid om Annie voor een paar daagjes vanaf het Havenhoofd van Middelharnis naar de MD3 elders op het Haringvliet over te brengen en enige dagen later weer terug. Vroeger met de open boot, de MD2, waren de gebroeders Groen elke avond thuis, maar sinds de aanschaf van de zalmschouw en de houten blazer, bleven de vissers de hele week van huis. Dat kon goed omdat de vangst driemaal per week werd afgehaald, 's Zaterdags arriveerde 'het scheepje van Groen' op het Havenhoofd van MiddeUiamis dat door vele liefhebbers van vis niet onopgemerkt kon blijven. Tal van particuliere afnemers togen naar 't hoad en kochten aan boord de vis naar hun smaak.

De vis kon voor de klant niet verser zijn. Dat kon tot het jaar 1968 want in verband met de uitvoering van de Delta-werken zagen Arend en Henk zich genoodzaakt met de visserij te stoppen. Jammer! De MD3 werd verkocht. Henk vond werk als algemeen onderhoudsmonteur op het Havenhoofd. Als havenmeester was toen Eli Groeneveld in functie. Na tien jaar kwam Henk terecht bij het stuwadoorsbedrijf Kroonvlag te Rotterdam en sinds enige jaren zit hij mokkend achter de geraniums. Nee, dat staat beslist verkeerd geschreven. Nog altijd is deze nakomeling van een oud vissersgeslacht een zeer actieve man op velerlei gebied.

DeMD3

Toch weer de MD3. In 2002 waren Henk Groen en Annie Groenendijk 45 jaar getrouwd. Ter gelegenheid daai'van hadden hun kinderen Conie, Kees en Jan 'iets' georganiseerd.

Op de afgesproken datum werden Henk en Annie 'opgehaald' en gebracht naar Enkhuizen. Daar stapten zij aan boord van... de MD3, een boot van meer dan honderd jaar oud die in de nostalgische vaart zijn diensten bewees en nog bewijst. Ouders, kinderen en aangetrouwde kinderen en de kleinkinderen hadden aan boord tijdens een onvergetelijke tocht over het IJsselmeer, de dag van hun leven. Tijdens die tocht kwamen de vele herinneringen aan de visvangst van de familie Groen menigmaal naai' boven. Dat D. V. de familie Groen nog lang met elkaar in een goede verstandhouding bijeen mag blijven, is een oprechte wens.

D. Hoogzand

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen