Storm op zee

Het was een intensief jaar. In het onderwijsveld was het een uitdaging om, rekening houdend met alle beperkingen van de afgelopen periode, de kinderen goed en passend onderwijs te geven. Voor de meeste politici was het hard werken en voor hen moet het heerlijk zijn om na alle gedoe van de afgelopen maanden en een spannende zoektocht naar een nieuwe coalitie, Den Haag een aantal weken te verlaten en tot rust te komen. Het is alle onderwijsgevenden en alle politici van harte gegund!

Synodaal reces

Op vergelijkbare wijze had ik graag geschreven dat alle afgevaardigden naar de generale synode van de CGK de deur van de Nunspeetse vergaderlocatie met een opgelucht hart achter zich dicht konden trekken. Helaas, zoals in het vorige nummer van De Wekker was te lezen, is de synode wel gesloten maar dit is tijdelijk van aard. Provisorisch heet dat in synodaal jargon. Er wachten namelijk voor de afgevaardigden nog een tweetal zittingsweken in mei en juni van 2022. Hoewel overwogen is nog voor de zomer van 2021 keuzes te maken, beslissingen te nemen en de GS af te ronden, nam de GS het besluit dat niet te doen. De synode koos er bewust voor om onder meer de vraagstukken van homoseksualiteit en vrouw en ambt niet in digitale vergaderingen te bespreken, maar daarmee te wachten totdat het mogelijk is elkaar weer recht in de ogen te kijken. Zonder hier met synodeleden over gecorrespondeerd te hebben, denk ik te weten dat alle 52 synodeleden met een bezwaard hart het werk van de GS – dat dus nog niet af is – tijdelijk aan de kant hebben gelegd. Wellicht met een gevoel van opluchting, omdat het tien maanden durende ‘reces’ de ruimte geeft voor mentaal en fysiek herstel en het kansen biedt om het werk in eigen gemeente en samenleving weer op te pakken. Ook dat is hun van harte gegund!

Breed gedragen bezorgdheid

Wie de christelijke dagbladen en media als Facebook en Twitter gevolgd heeft, weet direct dat de bezorgdheid over het werk van de GS niet alleen onder synodeleden leeft. Het houdt heel veel CGK’ers bezig. De twee meest opvallende uitingen hiervan waren midden februari een schrijven van bijna tachtig predikanten en voor gangers, waarin CGK-leden, CGK-kerken raden en afgevaardigden naar de GS opgeroepen werden om ‘alles in het werk te stellen om de geschonken eenheid in Christus te bewaren en waar nodig te herstellen’. In de hierbij gevoegde onderbouwing wordt onder andere een beroep gedaan op de ‘vrijheid van de exegese’, om daarmee ruimte te bepleiten voor ver scheidenheid van opvattingen. Begin juni werd door vier predikanten een ‘verklaring van gevoelen’ opgesteld en aan alle kerken toegezonden. In deze verklaring wordt de ‘vrijheid van exegese’ of schrift uitleg ingekaderd door de hermeneutiek, waar mee het geheel aan regels bedoeld wordt dat in acht genomen moet worden bij de exegese of uitleg van het Woord van God. De schrijvers zijn bezorgd dat er bij de onderbouwing van een aantal stukken die aan de GS zijn aangeboden een nieuwe hermeneutiek wordt toegepast. En zij roepen op te waken voor de gevaren daarvan.

De Wekker ging niet af

Wie kennis van deze brieven wil nemen en rond het verschijnen ervan de kranten heeft gemist, kan beide brieven binnen een minuut op het beeldscherm hebben staan. Beide brieven zijn niet in De Wekker gepubliceerd en ook niet inhoudelijk van commentaar voorzien. De belangrijkste overweging om dat niet te doen is niet de inhoud van de brieven zelf. Het heeft ook niets te maken met het feit dat beide brieven – zeker voor een deel – tegenover elkaar staan en de redactie niet kiezen wil. Het heeft ook niet te maken met het feit dat de redactie de zorgen van beide groepen briefschrijvers niet herkent. Integendeel! De enige reden waarom De Wekker bij deze brieven ‘niet is afgegaan’ is de overtuiging dat de kerken niet gediend zijn met publicatie en bredere bespreking ervan, zolang de GS nog onderweg is. Hoe groot onze zorgen over de kerken en de kerkelijke vergaderingen ook kunnen zijn, er is maar een weg om deze bespreekbaar te maken en dat is via de kerkelijke weg.

De kerkelijke weg

De kerkelijke weg is altijd al een moeilijk te lopen weg geweest en met de opkomst van de moderne media en de supersnelle verkeersverbindingen is dat gevoel alleen maar verzwaard. Naar mijn mening is het zeker te overwegen om de stroperig aanvoelende structuur van kerken die via classes en particuliere synodes tenslotte een keer per drie jaar afgevaardigden naar de generale synode zenden, te vervangen door een meer directe afvaardiging. Maar welk model ook toegepast wordt, de essentie blijft dat een beperkt aantal broeders gekozen wordt om naar de GS afgevaardigd te worden. En in iedere vergadering waar dit gebeurt, wordt gebeden om de leiding van de Heilige Geest en daarna gezocht naar de broeders die gaven hebben om de breedte van de kerken te dienen. En iedere keer opnieuw wordt aan de afgevaardigde broeders een zogenaamde geloofsbrief of lastbrief meegegeven, waarin de broeders ‘last en volmacht ontvangen om met de vergadering, op grond van Gods Woord, aangenomen formulieren van enigheid, Dordtse Kerkorde en verdere synodale bepalingen van onze kerken, alles te besluiten en uit te voeren wat tot het werk van die vergadering behoort’.

Last én volmacht

Als ik het werk van de afgevaardigden naar de generale synode op enige afstand volg, denk ik te zien dat de ‘last’ in hun werk meer dan aanwezig is, maar dat het met de ‘volmacht’ veel minder goed gesteld is. De brieven die de afgelopen maanden gecirculeerd hebben, komen op mij niet over als bewijzen dat de afgevaardigden de volmacht hebben gekregen om alles te besluiten en uit te voeren wat tot het werk van de GS behoort. Toegegeven, in mijn zwakke momenten denk ik ook te zien dat sommige afgevaardigden meer hun achterban of groep van gelijk gestemden vertegenwoordigen dan het geheel van de kerken. En ik moet regelmatig met mijzelf in gesprek om niet te menselijk naar kerkelijke vergaderingen te kijken. En als ik mijzelf erop betrap dat mijn betrokkenheid en zorg sluipend overgaat in wantrouwen, ontstaat er zomaar een scheur die zich weer moeilijk hechten laat.

Vertrouwen en geloven

Soms komen onze kerken op mij over als een klein bootje, op een wilde zee met veel te hoge golven. De mensen voor in de boot hebben geen vertrouwen meer in wat de mensen achter op de boot aan het doen zijn. Midden op het schip zit nog een groep die de indruk wekt niet door te hebben dat de zon achter de wolken is schuilgegaan. Ze lijken helemaal op te gaan in hun eigen besognes en niet te zien dat er af en toe lading overboord slaat. In mijn ooghoeken denk ik ook te zien dat een groepje mensen bij een sloep staat te drentelen en zich serieus afvraagt of deze in zee gelaten kan worden, om daarmee weg te varen naar een ander schip toe. En we waren nota bene enige tijd geleden heel bewust en vol vertrouwen met elkaar aan boord van deze boot gegaan. We wisten dat we verschillend waren, maar we hadden elkaar aangevuld en versterkt. Het eerste deel van de reis was voorspoedig gegaan, maar ergens was dat gevoel omgeslagen. Zou de kennis van de mensen voor in de boot niet hard achterin nodig zijn en andersom?

Zou het geen tijd zijn dat ze met elkaar in gesprek gaan door elkaar op te zoeken, in plaats van over elkaar te praten in een sfeer van wantrouwen en vanuit de overtuiging van eigen gelijk? En waar ben ik zelf eigenlijk op deze boot? Ben ik soms een van de ‘beste stuurlui’ die aan wal staan? Is het niet de hoogste tijd om met elkaar de Man in het vooronder wakker te schreeuwen: Help Here, wij vergaan?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen