Verlaten – aangenomen

David

Ook David spreekt van zo’n gemis. Hij noemt het zelfs verlatenheid. Vader en moeder hebben mij verlaten. Of hij bedoelt dat zijn ouders door de dood zijn weggenomen, is niet helemaal duidelijk. Er kan ook vertaald worden: ‘Ook al zouden vader en moeder mij verlaten.’ Het beeld is wel duidelijk: iemand die de liefdevolle nabijheid van zijn nauwste verwanten mist. Ook dit zijn gevolgen van de breuk met God toen het contact verstoord en verbroken werd.

Toch klinkt er een ‘maar’. Ondanks dat er geen contact meer mogelijk is met zijn vader en moeder, heeft David uitzicht: ‘Maar de HEERE zal mij aannemen.’ Dat is het grootste. Welke liefde, geborgenheid, raad en wijsheid er bij mensen te vinden is – meer dan dit is bij de HEERE te vinden.

Weten wij daarvan? Of we nu veel of weinig contacten hebben of missen. Vroeg of laat gaan wij alleen over de grens van dood en leven. Het komt er voor een ieder van ons op aan dat we dan thuiskomen bij de HEERE. Dan zal het ‘contact’ met Hem hersteld moeten zijn, de breuk geheeld, de zonde verzoend. Dat is nou wat het leven van David doortrok: één ding heb ik van de HEERE begeerd: wonen in het huis van de HEERE. De plek van de verzoening, de ontmoeting ten leven. Waar de HEERE Zijn ‘liefelijkheid’ geeft te aanschouwen.

Christus

Meer dan David ernaar hunkerde, wist de grote Zoon van David wat het is om in Gods woning te zijn en de volheid daarvan te genieten (Spr. 8: 30; Joh. 1: 18). Meer nog dan hier door het geloof gesmaakt kan worden. Hij weet er ook van wat het is dat te moeten missen. Hij heeft het huis van de Vader verlaten om ons, verloren en verweesde mensheid, op te zoeken. Hij is meer dan David verlaten van moeder. Want Maria stond machteloos bij het kruis. En niet de moeder zorgt voor de Zoon, maar Hij draagt tot in het uiterste zorg voor Zijn moeder (Joh. 19: 26-27). Maar dieper dan David doorleven kon, is Christus van Zijn Vader verlaten. Toen had Hij geen woning meer en geen Vader meer. En juist op dat dieptepunt heeft Hij in en door de Godverlatenheid heen deze belofte hooggehouden en verworven: maar de HEERE zal mij aannemen.

Het woordje ‘aannemen’ betekent: binnenlaten, opnemen. Christus’ offer is aangenomen. Het graf ging open. En toen hebben zich ook de poorten van Gods woningen geopend om de Koning der ere binnen te laten. Hij is opgenomen, opgevaren ten hemel. Zittend ter rechterhand Gods: aangenomen door de Vader, thuisgekomen.

Wij

‘Maar de HEERE zal mij aannemen.’ Het is een gouden belofte, geschreven in bloed. Betaald in de weg van Christus’ lijden, bekrachtigd in de weg van Christus’ verhoging. Het is de weg waarin het contact met de drie-enige God weer hersteld kan worden. Het zijn de poorten van Gods woning die openslaan en verzekeren dat er in het huis des Vaders vele woningen zijn (Joh. 14: 2). Kan dat geen heimwee opwekken bij jou en u die daar nog buiten staat? En wordt dat heimwee in het leven van het geloof niet alleen maar sterker? Want als we Hem missen en niet kunnen missen, blijven we toch met David bidden: geef me dat éne, HEERE: te mogen wonen in Uw huis om de liefelijkheid van Christus zien. Daar vallen liefdebanden vanuit de hemel die door God aangenomen kinderen ook aan elkaar verbinden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen