Boekbesprekingen

John Cotton (1585-1652) is een bekende Engelse puritein die in 1633 uitweek naar Amerika. In het voorwoord zegt William Morton: ”Noch de schrijver, noch het boek heeft mijn pover getuigenis of woord van aanbeveling nodig om voor het ene gezag te verwerven of hoogachting voor het andere.” In zijn veelbewogen leven heeft Cotton moeten ondervinden dat er strijd te voeren was zowel vanbuiten als vanbinnen de kerk. Onenigheden over de leer die in Amerika ontstonden zijn echter bijgelegd.

Het boek bestaat uit vier verhandelingen: 1. Het uitstorten van de Geest. 2. De dodelijke wond van de zonde. 3. De opdracht van de christen. 4. Het leven des geloofs. Iedere verhandeling is onderverdeeld in een aantal hoofdstukken. De opzet per hoofdstuk is als volgt. Eerst volgt een uitleg van de tekst, daarna geeft hij een aantal paragrafen die hij ’redenen’ noemt. Deze gaan meer in op het bevindelijke leven. Daarna volgen paragrafen die hij aanduidt met ’gebruiken’. Dat zouden we de toepassing kunnen noemen. De verhandelingen zijn typisch puriteins van karakter. Er komen zaken in voor die men in de hele context moet lezen. Een los citaat doet dan geen recht aan de bedoeling van de schrijver. Daarmee zeggen we niet dat Cotton onduidelijk is in zijn betoogtrant. Integendeel, doorgaans schrijft hij zo helder dat het niet voor tweeërlei uitleg vatbaar is. We noemen als voorbeeld het vierde ’gebruik’ uit hoofdstuk 2.1. Cotton geeft dan als volgt weer welk gebruik predikanten moeten maken van het voorbeeld dat Petrus gaf op de doorluchte Pinksterdag: ”Om predikanten te leren dat zij niet bang moeten zijn om de spijkers op hun kop te slaan (kennelijk doelt Cotton hier op Prediker 12:11) om het hart van zondaren – niet het geweten – te doorboren. Er is een generatie predikanten die nu de wet niet wil prediken, maar de mensen alleen door de liefde van Christus tot Christus wil trekken. Het is waar, dit moeten wij doen, maar hoe moeten wij het doen? Denkt u dat God ons met Christus wil laten trouwen voordat onze eerste man gestorven is? Voordat het zondige mensenhart doorboord is? Voordat het trotse wellustige en weerspannige hart doorstoken en tot de dood toe gewond is? Daarom is er geen hoop op zaligheid, tenzij het zo met u gesteld is. Wel – zult u zeggen – maar wel predikte hij (Petrus) hier en hoorden zij het Evangelie. Het is waar: Ik stem toe dat een mens het Evangelie kan prediken en de mensenziel evenzeer kan verwonden door de prediking van de wet. Maar let er hier wel op dat hij het Evangelie op wettische wijze predikte: niet de beloften van het Evangelie, maar de plichten van het Evangelie en over hun zonden tegen het Evangelie. Hen ervan overtuigende dat zij tegen de Heere van leven en heerlijkheid hadden gezondigd. Dit is het prediken van het Evangelie op wettische wijze en een apart middel om het mensenhart te doorboren.”

Met het voorgaande willen we aangeven dat we de puriteinse geschriften niet hier en daar maar geheel moeten lezen. Dan ontdekken we de evenwichtigheid van deze pennenvruchten. In het geciteerde gedeelte blijkt duidelijk dat prediking van het Evangelie voor Cotton betekent dat eerst de wet het hart tot de dood toe moet doorwonden voordat er plaats is voor de blijde boodschap van het Evangelie.

We bevelen dit bijzondere werk aan om het in biddend opzien tot de Geest Die in alle waarheid leidt, te lezen (Ps. 139:23 en 24), opdat de ondertitel van het boek door soevereine genade waar mag worden: ”Gods weg en wijze om de ziel te brengen, te houden en voort te laten gaan op de weg van leven en vrede.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen