De trouwe zorg van de Knecht des Vaders (4)

Als Jezus Zelf niet zorgdroeg voor Zijn eigen werk, als Hij niet zorgdroeg voor Zijn eigen Kerk, dan kwam er niets van terecht. Maar Hij zal geven, dat zielen die als een Jakob hinkende zijn aan de heup en die in het armenhuis moeten verkeren, toch werkelijk mogen ondervinden wat onze tweede hoofdgedachte is:

2. Hij zal het niet verbreken

U voelt het toch wel in dit avonduur - en daarmee kom ik terug bij mijn thema en de eerste hoofdgedachte: De trouwe zorg van de Knecht des Vaders voor het gekrookte riet. Ik heb geprobeerd het uit te leggen. Maar waarom staat er dan achter dat Hij het niet verbreken zal? Want we lezen in de tekst: Het gekrookte riet zal Hij niet verbreken. Eigenlijk kunnen we het zo uitleggen: Het eerste zegt eigenlijk al genoeg. En we weten ook dat vader Smytegelt 145 preken gehouden heeft over het gekrookte riet, in de periode van 1720 tot 1734, dus 14½ jaar. Hij is begonnen met de tekst uit Matthéüs 12:20. En wat was het doel van die preken? Dat kunnen we vinden in de kanttekening bij die tekst. Daar heeft ds. Smytegelt bij aangesloten, om de zwakgelovigen en kleingelovigen te sterken, te schragen en te bemoedigen in het strijdperk van dit leven. Lees het thuis nog maar eens na in de kanttekening.

O gemeente toch, ik heb aan de ene zijde gezegd die knak, daar ga ik weer. Ik ben weer met alles ondersteboven gegaan. Ik ben weer een schooier geworden om genade. O lieve Heere toch, die knak ligt zo diep in de afsnijding, maar ook in de plaatsmaking voor het werk des Vaders in de Zoon. Maar waarom moet er dan nog achter gezet worden: zal Hij niet verbreken? Zou dat dan kunnen? O gemeente, verbreken wil in de strikte zin des woords eigenlijk zeggen: Dan zal Hij komen om dat riet uit te rukken. Dan zal Hij komen om dat riet weg te werpen, en dat is een ontzaglijke zaak. U zult zeggen: Dat kan nooit. Die de Heere liefheeft, heeft Hij lief tot het einde toe. Al ligt het nog zo zwaar verzondigd, Hij zal de Zijnen zeker nog weer terugbrengen. Denk aan de Bijbelse voorbeelden. Denk aan David. Denk aan koning Hizkía. Denk aan Petrus, die Hem driemaal verloochend heeft. O, het ligt eeuwig vast, hoor, en dat in Hem. Er is geen afval der heiligen. Maar waarom staat er: zal Hij niet verbreken? In de eerste plaats, als de mens op zichzelf ziet, ook na ontvangen genade, hij blijft een albederver. Och Heere toch, ik kan het alleen maar verknoeien. O Heere toch, hier had ik dít moeten zeggen, daar heb ik gezwegen, daar had ik ook mijn mond moeten opendoen. Als we dan denken aan ons leven, wanneer mag het eens gericht zijn op de eer en de verheerlijking van de Naam des Heeren? Als dat er een ogenblik is, dan is dat het leven van de ziel. Want dan veert het nieuwe leven op. Dan mag er kracht van Hem uitgaan. Dan wordt in die ogenblikken werkelijk alles er weer onder gebracht. Dat nieuwe leven uit Hem, haakt naar die dierbare Middelaar. Het gekrookte riet zal Hij niet verbreken.

Ik denk, Gods Kerk is een strijdende Kerk. De strijd kan zwaar zijn. Broeders, u weet het wel, als dat inwendig boze bestaan zo boven ligt, als we niet één goede gedachte hebben, als we een drukweg ingaan en we hebben een murmurerend gestel, dat is een ontzaglijke zaak. Dan kan het wel eens zo zijn, dat u er wanhopig onder wordt. Dat is zo erg. Ach Heere toch, één ding blijft overeind, al zullen ze bij vernieuwing het plaatsje waardig worden om voor eeuwig weggeworpen te worden met een mannelijke wegwerping. Het is geen praatje, hoor. U kunt heel zwaar praten, ja, ja. Dan zegt men: Er moet gewicht aan de klok hangen. Maar waar is er nog een gekrookt riet? Ik moet denken aan Johannes Buteijn, waar ik eens geweest ben in Krabbendijke. Toen we erheen zouden gaan, werd me gezegd: Zou je dat wel doen? Hij is zo scherp. Hij snijdt alles af buiten Christus. Ik ben er naartoe gegaan. Hij zat met een theedoek voor zijn gezicht. Ik kan het nooit vergeten, die klagende schreiende man, die bij vernieuwing door Christus bewerkt, door de Knecht des Vaders, weer een ogenblik in de schuld gezet werd, die werkelijk niet te goed was voor de hel. Daar kom ik bij het puntje: Het gekrookte riet zal Hij niet verbreken. Al maakt satan de ziel wijs: u hebt te veel gezondigd. U hebt te zwaar gezondigd. Nu kan het nooit meer. Maar als het dan werkelijk door de liefde is, dan wordt men er werkelijk ondergebracht. Dan knakt die pluim bijzonder naar beneden. Een treurend pluimpje; en waar treurt dat pluimpje om? Dat treurt in een bijzonder gemis, om die Knecht des Vaders, Die hij niet missen kan of hij zou sterven van verdriet. U voelt het:

Geef mij Jezus of ik sterf,
Buiten Hem is geen leven,
maar een eeuwig zielsverderf.

Ik heb nu maar één puntje genoemd, maar hoe vele keren is het niet in dezelfde gang. Ds. Lamain zei zo vaak: Ik reis meer op de hel, dan op de hemel aan. Het is waar, hoor, het gaat niet om dat gekrookte rietje. Bent u een gekrookt rietje? Ds. Hellebroek heeft er een preek over. In de toepassing is hij ernstig en waarschuwend: U bent geen gekrookt riet, met al uw godsdienst, want die knak wordt gemist. Die knak is nodig, want dat is het leven uit God vandaan; die knak geeft de doodsteek. Dan is het wonder zo groot en kom ik vanzelf bij het hoofddoel: Zie, Mijn Knecht, Dien Ik ondersteun.

(wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen