Meditatie

Geliefde lezer,

In de laatste verzen van het zo bekende Bijbelhoofdstuk Éfeze 1 spreekt de apostel Paulus over de verhouding tussen Christus en Zijn gemeente. Aan het begin van het hoofdstuk, in het vierde vers, heeft Paulus verklaard waarom Christus een gemeente heeft: het zijn degenen die door de Vader in Christus uitverkoren zijn. Vervolgens schrijft Paulus waartoe die gemeente is uitverkoren: opdat wij zouden heilig en onberispelijk zijn voor Hem in de liefde. Hij bewondert de grote weldaad die de gemeente ten deel gevallen is: de verlossing door Zijn bloed, namelijk de vergeving der misdaden, naar den rijkdom Zijner genade (vers 8).

En aan het einde van het hoofdstuk verklaart Paulus de wonderlijke, geestelijke eenheid die er is tussen Christus en Zijn gemeente. Christus is het Hoofd, door de Vader gegeven aan de gemeente: en heeft Hem der gemeente gegeven tot een Hoofd boven alle dingen (vers 22). Hij is het Hoofd van eeuwigheid, toen Hij naderde tot Zijn Vader om hun Borg te zijn: Ik zal Hem doen naderen, en Hij zal tot Mij genaken; want wie is hij die met zijn hart borg worde om tot Mij te genaken? spreekt de HEERE (Jer. 30:21). Een zeer wonderlijke zaak: Hij Die als de Zoon van eeuwigheid met de Vader is, nadert tot Zijn Vader. Hij Die reeds in Zijn eeuwige gemeenschap was, is tot Hem gekomen als de Borg, het Hoofd Die Zijn verkoren gemeente vertegenwoordigde in Zijn Borgstelling. Het is de begeerte van de eeuwige Zone Gods om Borg te zijn voor Zijn Kerk. Maar evenzeer is het Vaders wil en welbehagen geweest om Zijn Zoon als Borg en als Hoofd te geven aan Zijn verkoren Kerk. Wat een ondoorgrondelijke diepten en verborgenheden van Goddelijke wijsheid en Goddelijke liefde worden hier toch aangeroerd. Ondoorgrondelijk, in het bijzonder wanneer we beseffen wie het zijn voor wie Hij Borg zou zijn: zij die God zouden verlaten en zich in bittere vijandschap tegen Hem keren.

De verkoren gemeente van Christus wordt aangeduid als Zijn lichaam: Welke Zijn lichaam is (vers 23). Een onverbrekelijke liefdesband verenigt het Hoofd met het lichaam. Het Hoofd Christus: de eerste liefde, de wijsheid, het verstand, de raad, de regering en besturing. In het Hoofd Christus zijn alziende ogen, een horend oor, een mond die met liefdeskussen kust, en de adem des Geestes! Het lichaam wordt gevormd door al Zijn kinderen. Zij zijn ondergeschikt aan het Hoofd.

Maar we lezen vervolgens in ons tekstwoord iets onbevattelijks, iets zeer wonderlijks. De gemeente van Christus wordt niet alleen het lichaam genoemd, maar ook de vervulling Desgenen Die alles in allen vervult. De Heere schenke ons iets van Zijn Geest om dit geheim te overdenken en te verstaan.

Die alles in allen vervult: daarmee wijst Paulus op Christus. Hij vervult alles in allen. In Hem is allesvervullende genade voor lege zielen. Lezer, is uw ziel al ontledigd? Bent u leeg gemaakt door de ontdekkende werking van Gods Geest? Is de klacht van Naomi uw klacht al geworden: Vol toog ik weg, maar ledig heeft mij de HEERE doen wederkeren? Is uw wereld vergaan, zijn de zonden u tot een last geworden, en uw schuld ondraaglijk? En moet u inleven: leeg, leeg, leeg? Geen betaling van de schuld, geen gerechtigheid, geen gebed, geen leven? Hoor! Hij is Degene Die alles in allen vervult. Zijn genade, Zijn verlossing, Zijn gerechtigheid, Zijn gebed, Zijn leven zullen u alleen kunnen vervullen. O, Hij alleen zal uw volheid zijn, ontledigde ziel!

Maar Paulus wijst op nog iets anders. Niet alleen is Christus de volheid van Zijn Kerk, de Kerk is ook de volheid van Christus. Want de Kerk Gods is de vervulling van Christus: en de vervulling Desgenen Die alles in allen vervult.

Wat wil dit zeggen? Eenvoudig: dat Christus als Hoofd van de Kerk niet vol is zonder Zijn Kerk.

De Kanttekening zegt dat Christus door Zijn gemeente een volmaakt Persoon wordt. Hier moet ons verstand wel met eerbied stilstaan. Is Christus in Zichzelf dan niet vol? In Hem woont al de volheid der Godheid lichamelijk (Kol. 2:9). Hij is naar Zijn Goddelijke natuur volkomen, volmaakt, algenoegzaam in Zichzelf. Hij is in Zijn menselijke natuur volkomen heilig en rechtvaardig. Hij is als Godmens schoner dan de mensenkinderen. Hij is het Afschijnsel van Vaders heerlijkheid. Wie zal dan toch durven zeggen dat Christus nog niet vol is? Wie dat durft te zeggen? De Heilige Geest! Want de Heilige Geest inspireerde Paulus om te schrijven dat de Bruidskerk van Christus de vervulling is van Christus. De Heilige Geest betuigt aan in zichzelf ledige, vermoeide, schuldige, ongetrooste zondaars, verbroken onder het oordeel van Gods heilige wet, dat Christus nog niet vol is. Christus zal vol zijn wanneer Zijn gehele gemeente, alle uitverkorenen, getrokken zullen zijn uit de duisternis, gewassen zullen zijn door Zijn bloed, volkomen vernieuwd zullen zijn door Gods Geest. Christus zal vol zijn wanneer zij allen verlost van zichzelf, in lange witte klederen in eeuwige zalige gemeenschap met Hem zullen verkeren.

En o wonder, Hij Die durfde zeggen dat Christus nog vervuld moet worden, is Dezelfde Die dat werk op aarde uitwerkt. O, dierbare Geest van Christus – U bent het die Christus vervult. Uw intrek in het hart van een zondaar maakt de zondaar levend. Uw onderwijs ontledigt de ziel van de zondaar. Uw onderwijs ontdekt een onder de wet verloren gaande ziel Wie hem verlossen zal. Uw werk is het hier op aarde om te trekken, te overtuigen, te overbuigen, te leiden in alle waarheid, te leiden op de Rotssteen, te troosten, te verzekeren. Bent U dan niet de liefste Vriend van de Bruidegom? Bent U niet Degene Die het Huis van Christus vol maakt, en bent U niet Degene Die Christus vol maakt? Zo verheerlijkt Gij Christus! U brengt de bruid tot de Bruidegom, en U Zelf bent de onverbrekelijke Goddelijke Liefdesband tussen het Hoofd en het lichaam. Is de gemeente van Christus Zijn vervulling, dan bent U Zijn Vervuller!

Ongetrooste, verdrukte, door onweder voortgedreven lezer, u die buiten Christus sterven moet en die niet meer zonder Hem leven kunt. U die alles mist, en in het gemis niet voort kunt leven maar moet sterven, laat u troosten door de zekere waarheid dat zulke zielen de vervulling van Christus zijn, wanneer zij geheel gereinigd en verheerlijkt zullen zijn. O, eens vuile zondaren in zichzelf, zonder waardigheid, zonder verdiensten, zullen Hem dan vervullen, zullen Hem volmaken. Dat is niet te begrijpen, alleen te bewonderen! Daar zal nu werkelijk de eeuwigheid voor nodig te zijn, om zich daarover te verwonderen. Dan zal het geheel vervuld zijn: en gij in Mij, en Ik in u (Joh. 14:20). En de Kerk zal zeggen: Amen. De lof en de heerlijkheid en de wijsheid en de dankzegging en de eer en de kracht en de sterkte zij onzen God in alle eeuwigheid. Amen. (Openb. 17:12).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen