Leunen Op Christus, Hun Liefste

Leunen

Omdat vrienden elkaar onderweg helpen, bemoedigen en ondersteunen, is de tweede betekenis van het grondwoord datgene wat wij ‘leunen’ noemen. Dit ‘leunen’ moet voortvloeien uit de vriendschap. Zonder vriendschap kan er geen sprake van zijn. We zullen daarom nu zó over dit ‘leunen’ spreken dat we laten zien wat het vooronderstelt - er moet namelijk iets gezien en gevoeld worden. Wat dan?

a. De gelovigen moeten in Jezus, op Wie hun ziel leunt, Zijn algenoeg zaamheid zien, Zijn Goddelijke kracht, Zijn uitnemende bereidwilligheid en dragende liefde. Dat is de voorwaarde om met hun hele gewicht op Hem te kunnen leunen. Christus is daarvoor in alle opzichten geschikt; Hij is de ‘El Gibbor’, de sterke God, en een zekere Hulp in een tijd van benauwdheid.

b. Zij zien zichzelf echter als zwakke schepselen die op weg naar de hemel geen vorderingen kunnen maken. Ach, bij hen is geen kracht om door het zwaar begaanbare zand van Baca’s vallei te zwoegen. Ja, ze zijn niet alleen zwak, maar ook totaal onmachtig, zodat zij zonder Hem en Zijn Goddelijke kracht geen stap op de weg willen of kunnen zetten. Zíj zijn het dus niet meer die leven, maar Christus leeft in hen door het geloof. Dat doet hen in Christus blijven als een rank in de ware Wijnstok Christus.

Wat het leunen is

Als we bij het beeld van het ‘leunen’ blijven, drukt dit dus de volgende werkzaamheden in de ziel uit:

a. De gelovigen zijn boven het stof verheven. Zij zijn - met andere woorden - opgewekt van het bed van zorgeloosheid waarop zij dikwijls liggen (zie Hoogl. 5:2). Of ze zijn verlost van gevoelens van zware moedeloosheid en twijfel, waarin zij verzonken lagen als in klei en modder. Hun voeten zijn nu op een rotssteen gesteld (zie Ps. 40:3). Ja, dat is het eerste wat Jezus doet, als Hij Zijn hand tot de kleinen wendt.

b. Zij staan nu op hun voeten die zij geschoeid hebben met de bereidheid van het Evangelie (zie Ef. 6:15). En zij willen met alle liefde in het hart verdergaan op de weg van de geboden des Heeren. O ja, zij slapen niet meer, maar zijn opgestaan uit de doden. Zij hebben er een genoegen in om in elk opzicht zó voor de Heere te wandelen dat het Hem behaagt.

c. Zij voelen zich zwak en zonder krachten en daarom steken zij daadwerkelijk hun hand uit om Jezus als hun enige houvast aan te grijpen (zie Jes. 27:5). Zij grijpen Zijn sterkte aan. Zij zijn klein van kracht, en de nood dringt om Jezus aan te grijpen. Dat is nu het eigenlijke werk van het geloof. Daarom wordt dit in Psalm 37 een ‘wentelen van zijn weg op de Heere’ genoemd, en ook wel een ‘vasthouden’: ‘Ik hield Hem vast’ (zie Hoogl. 3:4).

d. Het houdt ook in dat de gelovigen hun hele gewicht op Christus laten neerkomen. Ach, zolang de mens voor een deel op Jezus steunt en leunt en voor een ander deel op zijn plichten, zolang zal zijn linkerhand zeer zeker door de Egyptische rietstaf (zie Jes. 36:6) van wettische plichten en eigen krachten doorboord worden. Hier moet men op Hem alléén leunen en op niemand anders. Zo niet, dan gaat het altijd fout wat de geloofswerkzaamheden betreft.

wordt vervolgd

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen