Een dominee in de gevangenis

Het is inmiddels een jaar later. Moeder Ledeboer schudt verdrietig haar hoofd. Ze heeft zojuist geprobeerd wat te lezen, maar ze kan haar gedachten er niet bij houden. Wat kan er in een jaar tijd veel veranderen. Vorig jaar om deze tijd was Lambertus zo druk met het schijven van zijn oproep. Zowel Lambertus als zijn broer Paulus hadden zich opgegeven om als soldaat voor het vaderland te strijden, maar gelukkig is het niet doorgegaan. Lambertus meende toch dat het lichamelijk te veel voor hem zou zijn. Daarom had Paulus besloten om dan ook maar thuis te blijven.

Haar moederhart krimpt ineen. O, stel toch dat ze die jongens ook nog was kwijtgeraakt! Pasgeleden is hun zoon Dammes overleden. Hij was nog maar 32 jaar oud. Bedroefd staart ze voor zich uit. Dammes had samen met z’n broer Vincent de zaak van haar man overgenomen. En nu is hij zo opeens aan roodvonk overleden. O, hoe moet het verder met z’n vrouw en hun arme kleine kindertjes.

Vermoeid sluit ze haar boek en legt het voorzichtig op tafel. Wat zijn er toch veel zorgen!

Lambertus heeft het ook niet gemakkelijk in Leiden. Hij twijfelt er vaak aan of hij wel op de universiteit mag blijven als men daar de Bijbel niet meer ziet als het Woord van God. Hij kan het spotten met Gods kinderen niet langer verdragen, heeft hij gezegd. Maar ja, hij is nu zó ver met de studie. O, ze hoopt vurig dat hij z’n opleiding zal afmaken, anders zal hij ook nooit predikant kunnen worden... Lambertus is vaak niet makkelijk, maar toch houdt ze zoveel van hem.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen