De echte rust

In de zendbrief aan de Hebreeën staat de heerlijkheid van Christus centraal. Hij is hoger dan de engelen, meer dan Mozes en groter dan Aäron. Hij is de Hogepriester naar de ordening van Melchizédek en zit aan de rechterhand van Zijn Vader in de hemel.

De brief geeft onderwijs aan Gods kinderen in de beproevingen van hun leven. Steeds worden ze gewezen op deze enige Hogepriester en Zijn werk. Alleen als ze zien op Christus kunnen ze volharden in de strijd. De ware rust is alleen in Hem te vinden.

Onze tekst heeft een waarschuwing en bemoediging in zich en wil ons aansporen om die echte rust te zoeken. Neem deze oproep ter harte!

Ongeloof

De apostel - we gaan er vanuit dat het Paulus is - waarschuwt de Hebreeën in dit gedeelte voor het gevaar van afval. Daarbij gebruikt hij het voorbeeld van de woestijnreis. Veel Israëlieten zijn nooit de rust van het land Kanaän ingegaan vanwege hun ongeloof. Ze stonden de Heere tegen, verzochten en verbitterden Hem. De schrijver citeert in dit verband woorden uit Psalm 95, waar hun oordeel onderstreept wordt: ‘Zo heb ik dan gezworen in Mijn toorn: Indien zij in Mijn rust zullen ingaan!’ Hun ongeloof verhinderde hun binnenkomst in het beloofde land.

Ook nu is er het grote gevaar van ongeloof waardoor wij nooit Gods rust zullen bereiken. We slaan Zijn roepstemmen in de wind. Ondanks al Gods bemoeienissen leven we gewoon door. We luisteren naar de prediking waarin de Heere ons de zaligheid verkondigt en Zijn genade aanbiedt, maar weigeren ons te bekeren. Denken we eraan hoe vreselijk dit is? Ons ongeloof is schuld voor God. O, verhard uw hart niet langer!

Sabbatismos

Tegenover deze ernstige waarschuwing staat het genadevoorrecht van degenen die wél in de rust zullen komen. We lezen in dit gedeelte vaak het woord ‘rust’. Er staat dan in het Grieks ‘katapausis’. Daar klinkt ons woord ‘pauze’ in door. Een pauze is een tijdelijke onderbreking van het werk. Na een pauze gaan we weer aan de slag. De rust is maar tijdelijk. In onze tekst gebruikt de apostel voor ‘rust’ een ander Grieks woord, namelijk ‘sabbatismos’. We horen er het woord ‘sabbat’ in. Het is een verwijzing naar de rustdag van het Oude Testament. De Heere rustte op de zevende dag van Zijn werk. De ‘sabbatismos’ is dus Gods blijvende sabbatsrust.

Bij deze ‘sabbatismos’ mogen we aan twee dingen denken. Er is de geestelijke rust die de Heere Zijn kinderen geeft in dit leven. Daarnaast wijst dit woord op de eeuwige rust die Gods volk na het sterven wacht. Het is dus de rust van de genade hier en van de heerlijkheid hiernamaals (M. Henry). Deze sabbatsrust wordt aan het ‘volk Gods’ gegeven. De kanttekenaar wijst op de ware gelovigen die zullen ingaan in de beloofde sabbatsrust. Wat een bemoediging bevat dit woord voor Gods kinderen in de strijd!

Paradijs

De sabbatsrust wijst ons naar het paradijs. Daar leefden Adam en Eva vanuit Gods rust. Hun hele leven was één sabbatsviering. Ze verblijdden zich in God hun Schepper en wandelden met Hem. Er was geen spoor van onrust in de hof van Eden.

Zo goed is het niet gebleven. Door de zondeval kwam de onrust in de wereld. We hebben geluisterd naar de duivel, de grote onruststoker. Deze slavendrijver jaagt ons onophoudelijk op en gunt ons nooit rust. Hij houdt ons vierentwintig uur keer zeven etmaal bezig. De één is druk met de wereld, een ander met zijn godsdienst. Satan heeft maar één ding op het oog: dat we wegblijven bij Gods sabbatsrust. Juist in onze rusttijden legt hij beslag op ons.

Toch zal de Heere Zelf zorgen dat er mensen in Zijn sabbatsrust zullen delen. Zoals er in het paradijs rust was na Gods volmaakte scheppingswerk, zo is er voor Gods volk rust na Christus’ volmaakte verlossingswerk. Vanuit die rust komt er een sabbatsleven dat op de Heere is gericht. Deze rust ‘blijft over’ voor het volk Gods. Dit ziet op de rust als een geschenk dat voor Gods kinderen gereed ligt. Jozua verdiende de tijdelijke rust van Kanaän voor het volk Israël, maar Jezus heeft de blijvende rust voor Zijn volk verworven. Straks wacht het hemelse paradijs. O, hoe groot is dat goed!

Zaligmaker

Als de Heilige Geest zaligmakend in ons hart gaat werken, ontstaat er onrust. We zijn God kwijt en kunnen Hem toch niet missen. Ons hardnekkige ongeloof wordt schuld voor de Heere. Nog nooit hebben we iets gedaan tot eer van Hem. We hebben Hem met ons zondige leven op het hart getrapt. Hoe moet het ooit goed komen tussen God en onze ziel?

De Heilige Geest maakt plaats voor de Zaligmaker. Groot als we als een buitenstaander Zijn stem uit het Evangelie mogen horen. Dat geeft een uitzien naar rust. De vaste rust ligt alleen daar waar God Zelf gerust heeft. Dat is in het volbrachte werk van Zijn Zoon. Een onuitsprekelijk wonder als Gods Geest in de goddeloosheid van ons zondaarsbestaan Christus’ werk vastmaakt in het hart. Dan wordt iets van de sabbatsrust ervaren.

Het beginsel van deze ‘sabbatismos’ doet uitzien naar de eeuwige rust. Die wacht Gods kinderen bij hun sterven. Dan mogen ze eeuwig rusten vanwege de verdienste van hun Zaligmaker, de Meerdere van Jozua, Die hen in het hemelse Kanaän bracht.

Voor ons klinkt de dringende oproep om in deze rust in te gaan. De grote Rustaanbrenger nodigt, ook nu: ‘Komt herwaarts tot Mij, allen die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven’ (Matth. 11:28).

Aan de voeten van deze Zaligmaker wordt de echte rust ervaren. Nog is daar plaats!

Er blijft dan een rust over voor het volk Gods.

Hebreeën 4:9

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen