Een jaar oorlog
Een jaar geleden gebeurde wat voor velen ondenkbaar was. Op 24 februari 2022 viel Poetin met zijn legers Oekraïne binnen. Een oorlog begon. Het resultaat? Vele tienduizenden doden, verwoeste steden, vele vluchtelingen, een energiecrisis, enz. Nog is het einde niet.
Niemand kan zeggen hoe lang deze oorlog zal duren. Zal de westerse wereld in een oorlog getrokken worden, waarin het gebruik van kernwapens niet is uitgesloten?
Poetin noemt het geen oorlog, maar een militaire operatie. Oekraïne moet gedenazificeerd worden. Ook demilitarisering van Oekraïne wordt als doel genoemd. Inmiddels spreekt hij ook over desatanisatie. Rusland moet beschermd worden tegen het in Poetins ogen agressieve en decadente Westen. Ondanks de tegenvallende resultaten aan het front lijkt niets en niemand hem te kunnen tegenhouden. Alles moet kapot. Hij gaat letterlijk over lijken.
In kapotgeschoten huizen, zonder water, warmte en elektriciteit, bezwijken overlevenden van de talrijke bombardementen nu door kou en ontbering.
Onbegrijpelijk dat iemand als Thierry Baudet, nota bene de leider van Forum voor Democratie, het tirannieke optreden van Poetin noemt ‘het meest hoopvolle wat ik in mijn leven heb meegemaakt’.
Onrechtvaardig
De morele verontwaardiging over de inval in Oekraïne en het geweld tegen burgers is groot en terecht. Een gevoel van machteloosheid bekruipt je als je hoort van de massale verwoesting van steden door beschietingen en bombardementen. En al is het dat de gevolgen voor ons tot nog toe beperkt blijven, we mogen wel intens medelijden hebben met de inwoners en militairen van Oekraïne en met de vele Russische soldaten die als kanonnenvoer worden opgeofferd om deze waanzinnige oorlog voort te zetten.
Dat deze oorlog geen rechtvaardige oorlog is, moge duidelijk zijn. De westerse leer, die teruggaat op Augustinus, is in het kort dat een oorlog in uiterste noodzaak mag worden gevoerd, onder een wettige leiding en met middelen die passen bij het kwaad dat wordt bestreden. Ondanks alle retoriek van Poetin en de zijnen is van een uiterste noodzaak om deze oorlog te beginnen geen sprake. Voor de Russische president heiligt het doel alle middelen.
De wereld houdt de adem in vanwege de dreiging van een allesverwoestende oorlog. Een christen weet echter dat noch Poetin, noch Biden, Xi Jinping of Zelenski de macht in handen heeft. De Heere regeert.
Een oorlog haalt het slechtste in de mens naar boven. Er wordt gedood, geplunderd, gemarteld, verkracht. Niet alleen door de Russen, al blijkt het met het moreel van de Russische troepen erbarmelijk gesteld te zijn. Eenmaal zal God recht doen. Wij kunnen allerlei gedachten hebben over hoe het kwaad vergolden zou kunnen worden, maar de Heere zegt: Mij komt de wrake toe, Ik zal het vergelden (Rom. 12:9).
Moreel verval
Poetin beschouwt de decadente westerse wereld als een bedreiging voor Rusland. Maar op de wijze waarop normen en waarden in zijn land functioneren, is wel het nodige aan te merken. Het valt echter niet te ontkennen dat in de westerse wereld, ons land voorop, zedelijke normen in het algemeen en in het bijzonder christelijke normen meer en meer worden beschouwd als achterhaald. Terecht dat Poetin daarbij de vinger legt, al rechtvaardigt dat op geen enkele wijze de massale verwoestingen in Oekraïne. Ondanks het morele verval in Nederland, is onze rechtsorde duidelijk te verkiezen boven de machtspolitiek van een dictator als Poetin of het totalitaire denken van Xi Jinping.
Gebed
Moeten we dan maar machteloos toezien? Het ontroerde een Amerikaanse journaliste toen ze op de dag van de Russische inval in Oekraïne een aantal mensen in de ijzige kou zag neerknielen op het centrale plein in Charkov om met elkaar te bidden. Moet dat ook niet blijvend onze roeping zijn? Natuurlijk is er veel meer te doen: zorg voor de vele vluchtelingen, transporten van medicijnen, voedsel, andere hulpmiddelen, financiële steun. Het is allemaal nodig.
Wij kunnen geen oplossing bewerkstelligen. Ook past ons niet een houding van: oorlogen zullen er altijd zijn, en: ze behoren nu eenmaal bij de tekenen van het einde der tijden. Die tekenen zijn er. Niet alleen zien we die in de oorlog in Oekraïne, maar ook in hongersnoden, besmettelijke ziekten, aardbevingen. Dan denken we nu vooral ook aan de verschrikkelijke aardbeving in Turkije/Syrië met de onbevattelijk vele slachtoffers. Hemel en aarde zullen vergaan.
Op welk moment weten wij niet. De Heere Jezus roept ons niet op om bevreesd, maar om waakzaam en bereid te zijn, want in welke ure wij het niet verwachten, zal de Zoon des mensen komen.
Alle oorlogen eindigen eenmaal. Want op de nieuwe hemel en nieuwe aarde zal gerechtigheid wonen.
Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt
voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen,
vragen, informatie: contact.
Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing.
Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this
database. Terms of use.
Bekijk de hele uitgave van donderdag 23 februari 2023
De Saambinder | 24 Pagina's

Bekijk de hele uitgave van donderdag 23 februari 2023
De Saambinder | 24 Pagina's