Een Lied In De Herberg

Ze ging weer aan het werk en een paar dagen later dacht of sprak niemand meer over de man.

‘Uit het oog, uit het hart’, zei Veermans tegen zijn vrouw. Maar bij de molenaar was dat anders. Klaas Veldhoven moest steeds aan die zaterdagavond denken. Vanmorgen dacht hij er ook aan. Hij moest naar de stad. ‘ ’t Mag wel iets harder, Bruin!’ riep hij vanaf zijn molenwagen tegen het oude paard. ‘Zo komen we nooit in de stad’. .

Bruin trok zich er niets van aan en sjokte langzaam verder. De molenaar had onderweg alle tijd om na te denken. Meestal duwde hij ernstige gedachten weg, maar nu was het anders. Het was niet de plotselinge ziekte van die man, die hem zo had getroffen. Dat vond hij niet zo bijzonder. Het was meer wat erbij kwam. Vooral dat biddende kind tussen al die zwijgende mannen. Mannen die huisvader waren, zoals hij, konden niet eens bidden! hen allemaal

Het was toch wel erg dat zo’n kleine jongen hen allemaal moest beschamen. Was het niet veel meer hún plicht, wat dat kind had gedaan? Toch scheen niemand ertoe in staat, hijzelf ook niet. Bidden gaat zo gemakkelijk niet, had de smid gezegd. Aan de ene kant moest hij de smid gelijk geven. Bidden was niet gemakkelijk. Vooral niet als je het voor een ander moest doen. Maar als hij aan zijn vader dacht, was bidden zo eenvoudig. Vader sprak altijd zo vertrouwelijk en kinderlijk met God. Het was dan net alsof een kind met zijn vader sprak. In dat kinderlijke lag het geheim. En vader kon het voor anderen even gemakkelijk als voor zichzelf. Hij hoorde vader graag bidden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen