Een Lied In De Herberg

De zieke luisterde niet. Hij keek wild rond. ‘Waar ben ik? Waar is moeder? Moeder, ach moeder, ik sterf! Bid toch voor mij!’ mans. Ze

‘De stakker roept om zijn moeder’, zei vrouw Veermans. Ze veegde even langs haar ogen. ‘Ach man, ik wou dat ik voor je kon bidden’.

‘Daar zeg je wat, maar dat gaat zó maar niet,’ zei de smid, die naast haar stond. Schot en Schimmel knikten, de andere mannen zwegen. dat die

Hendrik keek steeds naar de zieke. Wat naar toch dat die vreemde meneer daar zo lag. En wat erg dat er niemand was die met hem bad.

‘O, bid toch voor me!’ jammerde de man.

Waarom deed de molenaar het niet, of de smid, of de wagenmaker? Als hij zelf een gebed kende, zou hij het best op willen zeggen, maar hij kende alleen ‘Heere, zegen deze spijze, amen’. Dat kon je toch niet opzeggen bij zo’n zieke man? Hendrik dacht diep na. Was de meester van de zondagsschool er maar… Die kon wel bidden en die zou het doen ook. Maar wacht eens… Hij had vorige week zondag toch een versje geleerd! Dat was een gebed, had de meester gezegd. Als hij dat nu eens mooi opzei…. met zijn handen samen en zijn ogen dicht… Dat zou toch wel echt bidden zijn? Het gaf niets, al waren al die mannen erbij. Dan konden ze in elk geval horen dat hij het versje goed had geleerd.

‘Moeder, hoor eens…’. Hendrik fluisterde moeder wat in haar oor.

‘Zou je dat wel doen?’ vroeg moeder aarzelend. ‘Ja moeder, ik kan het best. U zult het horen’. zei Hendrik. Hij keek haar met zijn helderblauwe ogen vastberaden aan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen