Toenadering tot Rome

Zo besloot een protestantse gemeente in Rotterdam onlangs om een kruiswegstatie in de kerkruimte op te hangen. Ook de kloosterspiritualiteit is tegenwoordig bij veel protestanten in trek. Oude kerkgebouwen, die al eeuwenlang voor de protestantse eredienst worden gebruikt, worden steeds vaker genoemd naar de naam van de hei- lige aan wie zij voordien waren gewijd. Opvallend was ook het recente boek van de christelijke gereformeerde prof. Huij- gen over Maria. Zij moest volgens hem meer aandacht en waardering krijgen in onze kerken. De Reformatie zou geen onderscheid hebben gemaakt tussen de gepaste verering van Maria en het aanbid- den van haar. Veel protestanten zouden lijden aan Mariafobie. Vandaar zijn plei- dooi om dagelijks de Lofzang van Maria te zingen en voortaan jaarlijks op 25 maart het feest van de annunciatie, de aankondi- ging van Christus’ geboorte, te vieren. Ook de Stichting In de Rechte Straat, die zich vanouds richt op het getuigende gesprek met Rome, merkte steeds meer dat in haar achterban de opvattingen over Rome veranderen. Met name onder de jon- gere generatie. Onlangs werd een enquête uitgezet om die verschuivingen in kaart te brengen. Het is ongetwijfeld van belang wat daar uitkomt.

Openlijk verzet

Hoe zijn deze ontwikkelingen te duiden? Wellicht hebben ze te maken met het feit dat de Rooms-Katholieke Kerk zich, meer dan veel protestantse kerken, openlijk verzet tegen allerlei moderne ontwikkelingen. Ontwikkelingen die een funda- mentele breuk betekenen met algemeen christelijke waarden en normen. Of het nu gaat om huwelijk en gezin, om abortus of euthanasie, om homoseksualiteit of transgenderisme, het Vaticaan durft zijn stem daartegen te verheffen.

De huidige paus wekt wel de indruk dat hij het wat gemakkelijker neemt dan zijn voorgangers, maar in de publieke discus- sie over al deze zaken is de inbreng van de Rooms-Katholieke Kerk veelal positief te duiden. Daar moet wel aan toegevoegd worden dat allerlei misbruikschandalen het morele gezag van Rome fors hebben aangetast. En op het grondvlak van de kerk trekt men zich van de kerkelijke voorschriften weinig meer aan. Veelal is er nau- welijks verschil tussen het levensgedrag van rooms-katholieken en onkerkelijken.

Broeders en zusters

De huidige toenadering tot Rome, ook onder hen die zich gereformeerd noemen, heeft ongetwijfeld ook te maken met het feit dat men de leer en dus ook eventuele leerverschillen niet meer zo belangrijk vindt. Men neemt de kring van broeders en zusters in het geloof tegenwoordig zo ruim dat ook de roomsen daaronder vallen. Het zijn toch immers allemaal chris- tenen. De rest is bijzaak.

Vandaar dat vanouds belijnd protestantse organisaties als de EO en de ChristenUnie hun deuren hebben opengezet voor serieuze rooms-katholieken. Dat is eigenlijk vrij geruisloos gebeurd zonder dat er veel fundamentele discussie plaatsvond. Vanuit het postmoderne denken wordt de verscheidenheid en veelkleurigheid van het christendom juist als een verrijking gezien. Uiteraard past het daarbij niet om elkaar in geestelijk opzicht de maat te nemen.

Het spreken van de Nederlandse Geloofsbelijdenis in artikel 28 en 29 over de ware en de valse kerk is in dit geestelijk klimaat een volstrekt vreemde zaak geworden.

Dat is een vorm van kerkelijke hoogmoed. En dat de catechismus (Zondag 7) niet elk geloof voor waar houdt en niet elke bekering (Zondag 33) voor waarachtig, roept ook alleen maar ergernis op.

Helpende genade

Voor ons is er ook na 500 jaar reden genoeg om afstand te blijven houden van de Rooms-Katholieke Kerk, ook al zijn aflaten en relikwieën tegenwoordig niet meer zo aan de orde als in de tijd van de Reformatie het geval was. Rome han- teert altijd nog een tamelijk optimistisch mensbeeld. De ernst van de zonde wordt niet gepeild.

De belijdenis van de catechismus (vraag 6), dat wij ‘ganselijk onbekwaam zijn tot enig goed en geneigd tot alle kwaad’, zal men dan ook beslist niet onderschrijven. Men spreekt wel over genade, maar genade is bij Rome altijd helpende genade. Een mens moet met de genade meewer- ken, dan komt hij er wel. In de Dordtse Leerregels kan men zich uiteraard niet vinden. De sympathie van Rome ging des- tijds duidelijk uit naar de remonstranten. Toenadering tot Rome betekent dan ook afstand nemen van de Reformatie. Wie die kant uit wil heeft helaas niet zoveel binding meer met de gereformeerde belijde- nis. Daarmee gaat er wel een wissel om. Verloren zondaren kunnen zich echter met helpende genade niet redden. Die hebben een volkomen Zaligmaker nodig. Een wedergeboorte ‘die in haar kracht niet minder noch geringer is dan de schepping of de opwekking der doden’ (DL, hoofd- stuk III-IV, par. 12).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen