Schoon genoeg

Tijdens een i etstocht ontdekken we ergens in het buitengebied een boomhut. Daar wil ik later nog eens gaan kijken met de oudere kinderen. We maken er gelijk maar een uitje van – zo gaat dat in coronatijd. Ik smeer boterhammen en stop pakjes drinken en bananen in mijn tas. Daar gaan we dan, in optocht richting een boomhut die niet van ons is. Het is wel wat kouder dan ik dacht. Maar een beetje avontuurlijke moeder laat zich niet uit het veld slaan.

Eigenlijk is de hut niet meer dan een veredelde vlonder op 2 meter hoogte. Terwijl ik Abel en Jolijn naar boven help, lees ik op een bordje de namen van de trotse eigenaars. Dapper klautert Jolijn voor me uit. Dan zie ik het ineens, onder haar rechterlaarsje. En ik ruik het ook! Een plakkaat verse hondenpoep! Aan een van de sportjes van de boomladder zit ook al wat. En ja hoor, nu ook aan de vloer van de boomhut, waar ze net haar eerste triomfantelijke stap zet.

„Jolijn!” brul ik. Ik ruk het regenlaarsje van haar voet en gooi het in een opwelling naar beneden. Met wat billendoekjes (die zitten standaard in mijn tas voor dit soort gevallen) probeer ik de boel een beetje schoon te vegen. We gaan in het uiterste hoekje van de hut zitten, waar het in ieder geval poepvrij is. Jolijn huilt. Ze is natuurlijk geschrokken van mijn oerkreet en vindt bovendien dat je niet hoort te picknicken met één laars aan. Het helpt helaas niet als ik ook de andere maar naar beneden gooi. Door het gebrul heen probeer ik het uitje voor de rest van de kinderen nog een beetje te redden. Tevergeefs. „Ik heb het zo koud”, jammert Abel. „Eet je banaan maar snel op, dan gaan we zo naar huis”, sus ik. Daar l eurt hij al wat van op. Het is nog een hele uitdaging om weer beneden te komen zonder vies te worden. Jolijn blijft maar huilen, dus het wordt een vrij luidruchtige aftocht. Pas als we thuis zijn, komen we een beetje bij, onder een l eecedekentje met een voorleesboek op de bank. Zou ik eigenlijk niet terug moeten met een emmertje sop om die hut wat beter schoon te maken, vraag ik me af. Maar dan begint het te regenen. Een weldadige plensbui die het hele dorp schoonspoelt. Inclusief het buitengebied, dat geloof ik vast.

NELINE

IS GETROUWD EN MOEDER VAN MARTHA (7), ABEL (5), JOLIJN (4) EN REINOUT (2)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen