Glazen kooitje

Lekker onderuitgezakt op bed zit ik deze column te schrijven. Links liggen mijn tekenspullen met een groeiende stapel zelfgemaakte kerstkaartjes, rechts mijn telefoon en bij mijn voeten een boek. Een vreemde situatie als je bedenkt dat het drie uur is en ik normaal gesproken op mijn werk zou zijn. Maar helaas... ik zit in quarantaine. Nu drie huisgenoten corona hebben, is mijn slaapkamer de veiligste plek. Zeven jaar geleden, in december 2013, moest ik ook in quarantaine, tóén in het ziekenhuis waar ik voor een stamceltransplantatie lag. Door de behandeling had ik geen afweer, élk virusje was levensgevaarlijk en een glazen kooitje dus noodzakelijk. Mijn kleine ziekenhuiskamer werd in tweeën gedeeld door een wand van glas. Aan mijn kant paste net mijn bed, stoel, tafel, nachtkastje en een ongebruikte hometrainer. Als mijn ouders of zus naar mij toe wilden, moesten ze een schort en handschoenen aan en een mondkapje op. Zij waren, naast de mensen van het ziekenhuis, de enigen die bij me mochten. Het ergste tijdens deze opname waren de bijwerkingen, de misselijkheid vooral. En daarmee de angst dat ik mijn sonde uit zou spugen. Gelukkig had ik veel afleiding. Twee keer per dag kwam er bezoek. Die mensen bleven aan de andere kant van de wand, maar deelden evengoed hun gezellige verhalen. Ook vanuit het ziekenhuis kwam er bezoek, bijvoorbeeld de onderwijsconsulent met wie ik enthousiast mijn wiskundesommen maakte. Wiskunde, normaal mijn minst favoriete vak. De bezoekuren, de schooluurtjes, de knutseluurtjes met de pedagogisch medewerkers, de momenten dat de post lange brieven en lieve kaartjes bracht. Al die momenten maakten het dragelijk. Heel bijzonder was oudjaarsavond. Toen mocht de wand eventjes open en was ik zomaar vrij. Er werd een rolstoel gedesinfecteerd, er werden dekens opgezocht en ik kreeg veel warme kleding aan. Met mijn ouders, verpleegkundigen en andere patiënten ging ik naar het helikopterdek, boven op het ziekenhuis. Samen keken we uit over de stad, de lichtjes, het vuurwerk en zo begonnen we het nieuwe jaar. Het nieuwe jaar... Op nieuwjaarsdag kwam mijn arts vertellen dat in mijn bloed de eerste donorcellen zichtbaar waren. Een hoopvol bericht en een nieuw begin.

Willemarijn Verheij werkt als onderwijsassistente op een basisschool en is komende tijd bezig met een cursus aan de schrijversacademie. Schrijven vind ze erg leuk naast lezen en creatief bezig te zijn. Sinds haar achtste jaar is ze zes keer behandeld voor leukemie.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen