Eilandlicht

‘Iets waar mijn vader ook snel achter kwam.’

‘Is hij boos dat je hierheen terugging?’

‘Nee. Niet echt. Vooral niet toen hij hoorde dat jij de degene bent die een betere man van mij maakt, een zoon waar hij trots op kan zijn.’

‘Ik zou willen dat ik hem kon ontmoeten en hem de waarheid kon vertellen – dat je een betere man bent.’

‘Je zult hem wel een keer zien. Hij wil zijn schoondochter graag leren kennen.’

Isabelle durfde hem niet te vragen of hij zijn vader ook over haar oogziekte had verteld.

‘Hij vindt het, net als ik, ook geen belemmering dat je blind zult worden,’ zei Henry, alsof ze haar vraag wel had gesteld. ‘Hij wilde me gezelschap houden, maar ik heb tegen hem gezegd dat één vader tijdens ons halfjaar durende huwelijksreis genoeg uitdaging biedt, en we er geen twee nodig hebben.’

‘Een halfjaar durende huwelijksreis?’ Ze bloosde bij die gedachte.

Opnieuw hief hij zijn hand op, maar ditmaal aarzelde hij niet. Hij streek met zijn vingers over haar wang, haar kin en haar mond. ‘Het enige voordeel van een lange winterperiode opgesloten zitten, is dat het ons volop reden zal geven om lekker tegen elkaar aan te kruipen.’

Zijn ogen glinsterden ondeugend. Ze wist dat ze geschokt hoorde te zijn door zijn vrijmoedigheid, maar ze merkte dat ze gewend was geraakt aan zijn geflirt en dat zelfs leuk vond.

‘Natuurlijk neem ik je nog mee op een andere huwelijksreis, eentje die meer ontspannen zal zijn en op een warmere plek. In de lente, wanneer alles is ontdooid.’

Zijn vingers kropen omhoog van haar kaak naar haar oor.

‘Waar gaan we dan heen?’ Ze kon nauwelijks meer denken.

‘Misschien naar Europa. Naar Italië.’ Hij boog zich naar haar toe en knabbelde aan haar oorlel. ‘Waarheen je maar wilt, Isabelle.’

Ze zuchtte toen zijn adem haar nek beroerde. ‘Het maakt me niet uit waar we wonen of waar we heen gaan. Het enige wat telt is dat we samen zijn.’

Hij trok zich terug en glimlachte. ‘Betekent dit dat je nog steeds met me wilt trouwen?

Vandaag?’

‘Misschien.’

‘Wat kan ik doen om je over te halen?’ Hij wees naar de pakjes op de grond. ‘Nieuwe boeken? Nieuwe spelletjes? Nieuwe kleren? Bonbons?’

Ze schudde haar hoofd terwijl ze haar handen om zijn nek legde. ‘Ik wil maar een ding.’

Hij trok een wenkbrauw op.

‘Jou. Beloof me dat we voortaan altijd samen zijn.’

‘Dat beloof ik,’ zei hij, ‘want dat is precies wat ik ook wil.’

‘En nog iets erbij zou ik niet erg vinden,’ fluisterde ze, met haar blik op zijn mond gericht.

Zijn lach werd breder. ‘Je hebt geluk, want dat is het enige wat ik eindeloos in voorraad heb.’

Ze trok zijn hoofd naar zich toe. ‘Toon het me.’

Hij boog zijn hoofd, nam bezit van haar mond en kuste haar met de belofte van liefde en een leven vol hoop.

Met dit laatste deel komt het vervolgverhaal ten einde. Dat geldt niet voor het leesplezier, want binnenkort starten we met een nieuw boek, dat u weer wekelijks mee kunt lezen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen