Eilandlicht

Het was het enige leven dat zij ooit had gekend en ze zou zeker ook nooit een ander leven leren kennen. Onwillig verliet ze de slaapkamer en ging haar vader halen. Een paar minuten later bewoog ze zich zo geruisloos mogelijk door de keuken, terwijl haar vader naast Henry zat en hem op zijn gebruikelijke zakelijke manier vragen stelde.

Ze kwam te weten dat Charlie Henry's assistent in de zakenwereld was geweest en dat ze samen over de Grote Meren rondvoeren voor een bezoek aan de houthakkerskampen en de mijnen van Henry's vader. ‘Dus jouw vader is Ethan Cole?' Haar vaders stem klonk verrast.

Isabelle roerde langzaam in de pan met kalkoenensoep en luisterde naar de stemmen, omdat ze nieuwsgierig was naar de jonge man in de andere kamer.

‘Ja,' antwoordde Henry. ‘Ethan Cole, van Cole Enterprises.’ Afgaande op de stilte die er viel, had ze het gevoel dat het nieuws op de een of andere manier belangrijk was, al wist ze niet in welk opzicht.

‘Ik heb nog zo tegen mijn vader gezegd dat hij me niet naar het Midden-Westen moest sturen,’ zei Henry met een ondertoon van humor in zijn stem, ‘maar hij stond erop dat ik zou gaan. Hij dacht dat de reis mij zou helpen om volwassener te worden, mij meer verantwoordelijkheid zou bijbrengen en mij zou klaarstomen om mijn rol als zijn zakenpartner op te pakken.’

‘En, was dat zo?’

Henry lachte. ‘Laten we het zo zeggen: het heeft me nieuwe waardering voor de beschaafde wereld bijgebracht. Ik kan niet wachten om terug te keren naar New York en het echte leven.’

Haar vader lachte niet. ‘Vertel me hoe je die kogel hebt opgelopen.’

‘Ik werd overvallen.’ Alle humor was uit zijn stem verdwenen. ‘Ik denk dat ik vermoord zou zijn als de storm niet net op dat moment had toegeslagen.’ Isabelle hield de lepel stil.

‘Waarom probeerde iemand jou te beroven en te vermoorden?’ Haar vader stelde de vraag die op het puntje van haar eigen tong gelegen had.

‘Ik vermoed dat de dief ingehuurd was door onze grootste concurrent, Big Al Rainer,’ antwoordde Henry. ‘Ik had net een groot, uitstekend bos nabij Cheboygan aangekocht en heb het vermoeden dat Big Al alle bewijzen van de aankoop wilde vernietigen zodat hij het zelf kan kopen.’ ‘Denk je echt dat hij iemand eropuit heeft gestuurd om jou te doden?’ ‘Absoluut. Wit pijnboomhout is het groene goud, kapitein Thornton.’

‘En Cole Enterprises heeft besloten om dit "groene goud” in geld om te zetten?’ ‘Dat deden we al. Mijn vader heeft overal in het noorden van Michigan en Wisconsin mensen zitten die voor hem op zoek zijn naar bospercelen met topkwaliteit pijnboomhout.’

‘Dus het is niet genoeg om al miljoenen te bezitten? Jullie willen nog meer?’ Henry lachte. ‘Waarom niet?’

Haar vader gaf geen antwoord. Isabelle had het gevoel dat hij, net als zij, zijn best deed om zich een voorstelling te maken van Henry’s situatie.

‘Vertel me meer over het stoomschip en het wrak,’ zei haar vader uiteindelijk. Terwijl Isabelle een blad met brood en koffie voor Henry klaarmaakte, vertelde hij dat de storm hen van het ene op het andere moment had overvallen. Hij had in zijn kooi liggen slapen en was wakker geworden toen het schip begon te slingeren. De dief was ook in hun hut geweest en moest door de onverwachte heftige beweging op de grond zijn gesmakt, want daar hadden Charlie en hij hem zien liggen.

Henry had met de dief geworsteld en daarbij de schotwond opgelopen, maar het was hem niet gelukt om het pistool van de man af te pakken. Ondertussen was de storm zo snel in kracht toegenomen dat de dekbalken van het schip binnen enkele minuten uiteen werden getrokken en er brand uitbrak doordat de ketels explodeerden. Daarna waren alle opvarenden zo snel mogelijk van het schip gesprongen.

‘Dus als Big Al ontdekt dat je nog leeft, zal hij weer iemand achter je aan sturen,’ zei haar vader, nadat Henry zijn verhaal had verteld.

‘Maakt u zich geen zorgen,’ zei Henry. ‘Tegen die tijd ben ik hier al weg.’

‘Laten we het hopen.’ De poten van haar vaders stoel schraapten over de vloer.

‘Laten we bidden dat je door een wonder bent verdwenen voordat je het gevaar hier naar binnen haalt.’

‘Mijn vader zal me snel genoeg laten ophalen.’

‘Niet als hij denkt dat je dood bent.’

‘Ik stuur hem wel een brief.’

‘Zelfs als je brief hem bereikt, dan mogen we van geluk spreken als hij je kan halen voordat het meer bevroren is en alle handel stilgelegd wordt vanwege de winter. En als deze storm een indicatie was van wat er gaat komen, dan lijkt het erop dat de winter vroeg invalt.’

‘Goed. Dan zal ik met het eerstvolgende stoomschip vertrekken.’

‘Er leggen hier geen stoomschepen aan, alleen bij Thunder Bay Island. Daar vullen ze hun brandstof aan."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen