Vuurwerkverbod is symptoombestrijding

Ja, ook met consumentenvuurwerk zoals het nu nog wordt verkocht kan het misgaan, maar met name het illegale spul zorgt voor de ellende. Dus is het allereerst zaak om die verkoop aan banden te leggen. In verschillende Europese landen kunnen deze bommen en handgranaten (vermomd als cobra’s, shells en vlinders, want dat klinkt een stuk vriendelijker) gewoon gekocht worden. Tijd om de goedbetaalde ambtsdragers in Brussel aan het werk te zetten. Een Europees verkoopverbod op in ieder geval de zware categorie vuurwerk (F3) aan consumenten op straffe van hoge boetes is een uitstekende eerste stap.

Verschillende gemeenten hebben een algeheel vuurwerkverbod ingesteld en ook op het eiland zijn steeds meer partijen ervoor te porren. Het is dan ronduit potsierlijk dat je in de gemeenten waar nu een vuurwerkverbod geldt, wel vuurwerk mag kopen maar niet afsteken. Het mag geen verbazing wekken dat bijvoorbeeld in Rotterdam nauwelijks verschil te zien was met de tijd dat het verbod er nog niet was.

Daar komt nog bij dat een dergelijk verbod voor de politie ook niet te handhaven is. Een woordvoerder sprak van een ‘oorlogsgebied’ waar de agenten en andere hulpverleners naartoe worden gestuurd.

Volgens de politie helpt een vuurwerkverbod wel degelijk, maar ook daar onderkent men een dieper probleem. Of het nu een ‘rotje’ is of een als cobra vermomde handgranaat, want bezielt mensen om dit naar andere mensen of dieren te gooien? En nog gekker: om dit naar mensen te gooien die bezig zijn om anderen te helpen? Zeker met het zware spul gaat dat echt richting poging tot zware mishandeling of nog erger. Ongetwijfeld helpt de invloed van allerlei middelen niet mee, maar we kunnen toch wel concluderen dat er van alles misgegaan is in het voortraject dat opvoeding heet.

We hebben niet zozeer een vuurwerkprobleem, al moet het oorlogsmaterieel zo snel mogelijk verbannen worden, maar we hebben toch vooral een maatschappelijk probleem: we kunnen niet meer omgaan met gezag en met de ander nemen we het ook niet zo nauw. 'Ach, de jeugd moet toch ook lol kunnen hebben', is een vaak gehoorde vergoelijking van compleet debiel gedrag. Vroeger ging je met angst en beven naar huis als je iets had uitgehaald op school en kreeg je er nog straf bij, nu gaan ouders op hoge poten verhaal halen bij de leerkracht of de directeur. En luisteren naar de politie schijnt voor steeds meer mensen optioneel te zijn. Als ze vervolgens een paar tikken krijgen, dan moet hun domheid uitgebreid gedeeld worden op social media, inclusief steunbetuigingen van allerlei andere mensen. Niet echt een goed voorbeeld voor onze kinderen.

De samenleving is geïndividualiseerd; het is ‘ikke ike ikke en rest kan stikke’. ‘Ik ben de koning van mijn leven, alles draait om mij en de ander doet wat ie wil, als het mijn leven maar niet beïnvloed.’ Zoiets. En dat geldt dus ook voor gezagsverhoudingen. Steeds meer mensen accepteren het niet meer dat de overheid over hen gesteld is, zoals het zo treffend in de Bijbel staat. Ze krijgen het niet meer met de paplepel ingegoten. Nee, we moeten lol trappen en deinzen niet terug voor geweld richting (spullen van) andere mensen om onze zin te krijgen.

Hoe we deze gekheid kunnen doorbreken, dat is de vraag waar we ons persoonlijk en als maatschappij heel snel over moeten buigen, en ook de politiek speelt hierin een belangrijke rol. Een (lokaal) vuurwerkverbod is tot die tijd vooral symptoombestrijding en lost de onderliggende problematiek niet op.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen